Hildegard Peplau wordt door verpleegkundigen wereldwijd herinnerd als de “moeder van de psychiatrische verpleegkunde”. Haar invloed reikte verder dan haar specialisme psychiatrische verpleging en had een diepgaand effect op het beroep van verpleegkundige, de verplegingswetenschap en de verpleegkundige praktijk. Peplau speelde een leidende rol door het beïnvloeden en benadrukken van de vooruitgang van professionele, educatieve en praktijk standaarden, en het belang van professionele zelfregulering door middel van geloofsbrieven. Ze leverde een belangrijke bijdrage aan de verplegingswetenschap, de professionele verpleging en natuurlijk aan het specialisme psychiatrische verpleging door de ontwikkeling van het Interpersoonlijke Relaties paradigma, een middellange theorie die van invloed is geweest op het belang waarmee de relatie tussen de verpleger en de patiënt wordt beschouwd. De essentiële aard van de relatie tussen verpleegkundige en patiënt en het belang ervan als een therapeutische modaliteit operationaliseert Peplau’s wetenschap en verschaft de basis voor zowel de kunst als de wetenschap van de verpleegkundige praktijk. Peplau daagt psychiatrische verpleegkundigen uit om te gedijen in het nieuwe millennium door zich te blijven inzetten voor het belang van de verpleegkundige-patiëntrelatie, door zich in te zetten voor evidence-based practice, door competentie op het gebied van informatietechnologie te ondersteunen en door leiderschap te tonen bij het beïnvloeden van de paradigmaverschuiving in de gezondheidszorg naar een op de gemeenschap gebaseerde zorgverlening.