Onderzoekers van het Zwitserse Federale Instituut voor Technologie zijn tot een verontrustende ontdekking gekomen. Op basis van de meest volledige en actuele lijst van nucleaire ongevallen om de waarschijnlijkheid van een nieuwe nucleaire ramp te voorspellen, kwamen zij tot de conclusie dat er een kans van 50% is dat er zich in de komende 27 jaar een Tsjernobyl-achtige gebeurtenis (of een grotere) voordoet, en dat we slechts 10 jaar hebben tot een gebeurtenis vergelijkbaar met Three Mile Island, ook met dezelfde waarschijnlijkheid. (De reactor van eenheid 2 van Three Mile Island, nabij Middletown, Pa., smolt gedeeltelijk ineen op 28 maart 1979. Dit was het ernstigste commerciële ongeluk met een kerncentrale in de VS)
Companion stories:The energy revolution is already here and California’s mass power outage shows we don’t really know the costs or effects of climate change
Nuclear waste
Dan is er nog het probleem van nucleair afval. Alleen al in de VS hebben commerciële kerncentrales 80.000 ton nutteloze, maar uiterst gevaarlijke en radioactieve verbruikte splijtstof geproduceerd – genoeg om een voetbalveld van zo’n 20 meter diep te vullen.
De hoeveelheid afval zal in de komende decennia toenemen tot 140.000 ton, maar er is nog steeds geen opslagplaats in de VS of een duidelijk plan voor de opslag van dit uiterst gevaarlijke materiaal.
Hoewel sommigen zouden zeggen dat deze hoeveelheid kernafval niets voorstelt vergeleken met de tonnen afval die onze zeeën vervuilen en de giftige gassen die onze atmosfeer verwoesten, mogen we niet vergeten dat dit geen gewoon afval is. Kernafval zal nog honderdduizenden jaren gevaarlijk blijven – dodelijk voor de mens en giftig voor de natuur.
Het graven van diepe putten en tunnels waarin het kan worden opgeslagen, is gewoon een zeer gevaarlijk blik op de weg schoppen – een blik dat kan openbreken en het milieu kan besmetten als gevolg van aardbevingen, menselijke fouten en terreurdaden.
Oceaanstort
Laten we ook niet vergeten dat de meeste ontwikkelde landen het nodig hebben gevonden om zeeën en oceanen te gebruiken als nucleaire stortplaatsen. Hoewel deze praktijk in 1994 werd verboden, was de schade al aangericht. De huidige hoeveelheid nucleair afval in de wereldzeeën is veel groter dan wat er momenteel in de VS ligt opgeslagen. En dan hebben we het alleen nog maar over gedocumenteerd afval, dus het exacte aantal kan nog veel hoger liggen.
Sommigen kunnen zich troosten met het feit dat de gegevens uit 2011 suggereren dat de schade aan het milieu minimaal was, maar laten we niet vergeten dat deze containers uiteindelijk zullen vergaan en dat hun inhoud zal lekken en zich met water zal vermengen, waardoor het leven in zee zal worden vervuild en de biosfeer zal veranderen. Tenslotte komt al deze vervuiling bij ons terug in de vorm van voedsel dat we eten, water dat we drinken en lucht die we inademen.
De vraag die mij werd gesteld bij het schrijven van dit artikel was: “Is er een plaats voor kernenergie in een koolstofvrije wereld?” Als we gevaarlijk kernafval blijven opslaan op plaatsen waar het in contact kan komen met onze directe omgeving en waar isolatie niet 100% veilig is, en als we onszelf blijven voorliegen dat kerncentrales veilig en schoon zijn, ook al laten de gegevens duidelijk anders zien, dan is het antwoord nee.
‘Schone’ energie?
De kernenergie-industrie wil meedoen aan de schone-energiebeweging door zichzelf te positioneren als een milieuvriendelijk alternatief voor fossiele brandstoffen. De vervuiling door fossiele brandstoffen kan echter worden teruggedraaid. Kernafval zal hier nog honderdduizenden jaren blijven.
U denkt misschien dat ik tegen kernenergie in welke vorm dan ook ben, maar dat is niet waar. De kernproblemen die de industrie teisteren zijn afvalbeheer en veiligheid. Als die problemen eenmaal zijn opgelost, ben ik graag voor kernenergie. Maar voorlopig, als we kernenergie gebruiken om de vervuiling door fossiele brandstoffen te bestrijden, vervangen we gewoon één probleem door een probleem dat veel erger is.
De meeste modellen van het klimaatonderzoeksorgaan van de Verenigde Naties pleiten voor een toename van kernenergie. Het doel hier is precies waar ik voor waarschuwde: Om de koolstofuitstoot te verminderen en tegelijkertijd de hoge kosten te betalen van het produceren van meer nucleair afval.
Dit zou volgens hen moeten gebeuren door per jaar 17 gigawatt extra uit kerncentrales te halen. Als dit plan wordt uitgevoerd, zou het aantal kerncentrales in de wereld in 2040 verdubbeld zijn. Als dat gebeurt, zal het voor iedereen duidelijker zijn waarom kernenergie – in zijn huidige vorm – niet het middel is om klimaatverandering tegen te gaan.