Geschiedenis & Cultuur
Saba’s geboorte was traumatisch. Rond 500.000 v.Chr. werd het eiland gevormd als de top van een vulkaan die actief werd in het midden van het late Pleistoceen tijdperk. Nu is het een slapende vulkaan, die al zo’n 5000 jaar niet meer is uitgebarsten.
Circa 1175 v.Chr. – jager-verzamelaars genaamd Ciboney worden beschouwd als de vroegste kolonisten op Saba. Zij woonden in de buurt van Fort Bay, waar recente radiokoolstofmonsters hebben aangetoond dat de site meer dan 3000 jaar oud is.
Circa 800 na Chr. – Arawak-indianen migreerden vanuit Zuid-Amerika naar het Caribisch gebied en bouwden dorpen op Saba.
Snel vooruit naar 1493, Christoffel Columbus zag de Onbedorven Koningin, maar zeilde door zonder een landingspoging te ondernemen toen hij de verraderlijke aard van haar grillige vulkanische kusten opmerkte.
An anderhalve eeuw later in 1632 verwelkomde het eiland haar eerste Europese bezoekers, een groep schipbreuk lijdende Engelsen, zij meldden later dat het eiland bewoond was. Onlangs gevonden artefacten onthulden het bestaan van Amerindiaanse nederzettingen.
In 1640 bracht de Nederlandse West Indische Compagnie, die zich al had gevestigd op het naburige eiland St. Eustatius (toen bekend als “The Golden Rock” omdat het een bloeiend regionaal centrum van handel was) mensen over naar Saba om het eiland te koloniseren. Kort daarna werden deze Nederlanders verjaagd door de beroemde Britse piraat Henry Morgan, als gevolg van het voortdurende conflict tussen Nederland en Groot-Brittannië. Gedurende bijna 200 jaar wisselde het eiland van eigenaar tussen de Nederlanders, Spanjaarden, Fransen en Engelsen. In deze periode werd op 1200 voet van Fort Bay het dorp “The Bottom” gesticht. Vandaag de dag is dit het administratieve centrum en de hoofdstad van het eiland.
Na veel heen en weer geschuif wonnen de Nederlanders in 1816. Bijna twee eeuwen lang is dat nog steeds zo. Zoals overal in het Caribisch gebied bracht de tragedie van de slavernij mensen van Afrikaanse afkomst naar de kusten van Saba. Omdat het leven op het eiland hard was en iedereen moest samenwerken om te overleven, eindigde de slavernij op Saba veel eerder dan in andere delen van de wereld.
Voor vele jaren stond Saba bekend als een toevluchtsoord voor Caribische piraten. Met het verstrijken van de tijd betoverde de Onbedorven Koningin de inwoners, van Nederlandse, Afrikaanse, Engelse, Schotse en Ierse afkomst, en velen van hen werden zeeman en visser. Door deze beroepen waren veel Sabaanse mannen voor langere tijd van het eiland weg… Het eiland werd dus bekend als “Het Vrouweneiland”! Omdat de “man des huizes” vaak weg was, werden de Sabaanse vrouwen noodgedwongen zeer veerkrachtig en onafhankelijk. Hun bekendheid groeide door het maken van sokken, schoenen, riemen, handschoenen, strohoeden in Panamastijl en, nog steeds een blijvende traditie en een gezond inkomen uit export, kant. Oorspronkelijk bekend als “Spaans werk” maakten de Sabanen het zich eigen en “Saba Kant” wordt nog steeds gemaakt en kan vandaag de dag op verschillende plaatsen op het eiland worden gekocht.
Tijdens deze periode verspreidden de inwoners zich naar verschillende locaties op het eiland en vormden de dorpen die we vandaag de dag kennen, waar de vruchtbare vulkanische grond ideale omstandigheden creëerde voor een ander beroep… landbouw. Vanaf 1829 werden scholen opgericht door de plaatselijke kerken om de jeugd van Saba te onderwijzen.
De Twintigste Eeuw
In 1909 werd een zeevaartschool opgericht door Frederick Simmons om jonge Sabaanse mannen op te leiden in de wegen van de zee.
Tot 1943 was het vervoer op Saba niet gemakkelijk, steile paden tussen de zee en de nederzettingen op de heuvels werden te voet en per ezel afgelegd. Eindelijk, in 1943, realiseerde Josephus “Lambee” Hassell de weg die, zo beweerden Nederlandse & Zwitserse ingenieurs, “niet gebouwd kon worden”. Hassell volgde gewoon een correspondentiecursus civiele techniek en begon de weg aan te leggen met de hulp van zijn mede-eilanders. Tussen 1943 & 1958 werd de weg in fasen voltooid, met als laatste fase de weg naar Flat Point, de toekomstige locatie van Saba’s vliegveld.
De eerste vliegtuiglanding was in 1959 en in 1963 werd een vliegveld geopend dat het eiland verbond met Sint Maarten. Maarten. In 1972 werd een pier aangelegd, waardoor niet alleen vissersboten, maar ook zeil- en duikboten konden aanmeren en het eiland opengesteld werd voor toerisme. Pas aan het eind van de jaren ’80 begon de toeristische industrie van Saba te groeien.
De Saba Conservation Foundation (SCF) is een non-profit, niet-gouvernementele organisatie (NGO) en werd opgericht in 1987, met als hoofddoel het behoud en beheer van Saba’s natuurlijke en culturele erfgoed. Omdat vorige generaties Sabanen de natuurlijke rijkdommen van het eiland hadden gewaardeerd, werd de SCF niet opgericht om beschadigde habitats te herstellen, maar om de voortdurende kwaliteit van een buitengewone omgeving te waarborgen ten bate en ten genot van iedereen.
De eenentwintigste eeuw
Voorheen deel van de Nederlandse Antillen, werd Saba in 2010 samen met de eilanden St. Eustatius en Bonaire onderdeel van een bijzondere gemeente van het Koninkrijk der Nederlanden.
De gasten van Saba zullen vandaag de dag een gemengde bevolking ontdekken van Europese, Afrikaanse en Latijnse afstammelingen, die Engels, Nederlands en Spaans spreken. Sabaanse huizen zijn goed onderhouden, de tuinen staan vol bloemen en de deuren zijn zelden op slot. Aan de vriendelijkheid van de Sabanen wordt niet getwijfeld, en iedereen kent iedereen op de Onbedorven Koningin.
Het Harry L. Johnson Museum
Gelegen in een 19de-eeuws zeekapiteinshuisje aan het eind van Park Lane in de historische wijk Windwardside. Het museum ligt in een weide omringd door prachtige bloemen. De tentoongestelde voorwerpen omvatten collecties uit de 19e en het begin van de 20e eeuw alsook een verzameling artefacten van de Amerindiaanse archeologische vindplaatsen rond het eiland. Het fungeert ook als een resource center waar u artikelen over Saba kunt vinden.
Drop het toeristenbureau binnen zodat wij een bezoek voor u kunnen regelen!
Opening maandag t/m vrijdag
11.00 – 16.00 uur.
Dutch Museum Saba
Locatie: een gerenoveerd traditioneel Sabaans huisje Park Lane street 12, Windwardside, (net boven Juliana’s Hotel).
Openingstijden: elke dag van 13.00 – 17.00 uur plus andere tijden op aanvraag.
Entreegeld: giften welkom
Presentaties en films over het antiek, over de Nederlandse geschiedenis en de West-Indische Compagnie en Saba en meer ook na afspraak.
Contact info: Stichting Nederlands Museum Saba
Telefoon: +599 – 416 6030
Website: www.museum-saba.com
Email:
Godsdiensten op Saba
Op Saba zijn tal van geloofsgemeenschappen vertegenwoordigd; Rooms-Katholiek, Anglicaans, Jehova’s Getuige, Zevende-dags Adventist en Wesleyan Holiness.