We weten dat er nieuw plaatmateriaal wordt gevormd, en dat deze lithosfeerplaten aan het oppervlak van de Aarde in beweging zijn. En dat kan de vraag in je hoofd oproepen… wat gebeurt er als we de dingen omdraaien? We weten in welke richting ze bewegen. Wat zegt ons dat over waar ze vandaan komen? Dus laten we gewoon het gedachte-experiment doen. Op dit moment bewegen Zuid-Amerika en Afrika van elkaar weg, door nieuw plaatmateriaal dat ontstaat bij de Midden-Atlantische kloof. Laten we het terugspoelen. Laten we ze weer bij elkaar brengen. We weten dat India nu vastloopt in de Euraziatische plaat, waardoor de Himalaya hoger en hoger wordt. Wat als we dat terugspoelen? Laten we India terugbrengen richting Antarctica. Hetzelfde met Australië. Er wordt nieuw plaatmateriaal gevormd tussen Australië en Antarctica, waardoor de continenten uit elkaar schuiven. Laten we ze weer bij elkaar brengen. Laten we de klok terugspoelen. Zelfs Noord-Amerika… het is niet zo duidelijk op dit diagram, maar als je naar de GPS gegevens kijkt, wordt het vrij duidelijk dat Noord-Amerika, op dit moment, tegen de klok in beweegt. Dus laten we het terugspoelen in een… laten we teruggaan, en het in de richting van de klok verplaatsen. Laten we, in plaats van dat Eurazië zich verder van Noord-Amerika verwijdert, laten we het weer samenbrengen. En wat je je dus kunt voorstellen is een realiteit waar India, Australië vastzitten in Zuid-Amerika – sorry, in Antarctica. Zuid-Amerika en Afrika zitten samengeperst. Noord-Amerika zit daar vast. En in wezen zit Eurazië daar ook vast. Dus het lijkt erop dat ze allemaal samenklonteren als je een paar honderd miljoen jaar teruggaat. En gebaseerd op, letterlijk- gebaseerd op alleen dat gedachte-experiment, zou je je kunnen voorstellen dat op een bepaald moment, alle continenten op de wereld werden samengevoegd in één supercontinent. En dat supercontinent heet Pangaea… pan voor geheel, of heel, en Gaea, van Gaia, voor de wereld. En het blijkt dat al het bewijs dat we hebben gezien ons doet geloven dat er een supercontinent was genaamd… wel, we noemen het nu Pangaea. Waarschijnlijk waren er toen nog geen dingen op de planeet die het iets noemden. Of, er waren toen wel dingen, maar geen dingen die continenten een label probeerden te geven. Maar alles wijst erop dat Pangaea zo’n 200 tot 300 miljoen jaar geleden bestond, zo’n 250 miljoen jaar geleden ongeveer. En ik wil duidelijk zijn. Dit was niet het eerste supercontinent. Voor een groot deel, is het een soort van het meest recente supercontinent. En het is voor ons het makkelijkst te construeren omdat het het meest recent was. Maar wij geloven dat er andere supercontinenten voor dit waren. Dat als je nog verder terugspoelt, je Pangaea zou moeten opbreken en het zou hervormen. Maar we gaan nu terug in de tijd. Of dat er in het verleden meerdere supercontinenten zijn geweest die uiteenvielen, uiteenvielen, uiteenvielen, weer uiteenvielen. En de laatste keer dat we een supercontinent hadden was Pangaea, zo’n 250 miljoen jaar geleden. En nu is het uiteengevallen in onze huidige geografie. Ik zal niet ingaan op alle details waarom we geloven dat er een Pangaea was zo’n 250 miljoen jaar geleden… of, zoals dit diagram ons vertelt, zo’n 225 miljoen jaar geleden, plus of min. Maar ik zal ingaan op enkele van de interessante bewijzen. Op een heel hoog niveau heb je veel gemeenschappelijke gesteentes tussen dingen die tijdens Pangaea moesten samenkomen. En het interessantste is waarschijnlijk het fossiele bewijs. Er zijn een heleboel fossielen. En hier zijn er voorbeelden van, van soorten die er tussen 200 en 300 miljoen jaar geleden waren. En hun fossielen worden op een zeer specifieke plaats gevonden. Dit dier hier, cynognathus– Ik hoop dat ik het goed uitspreek– cynognathus. De fossielen van dit dier worden alleen gevonden in dit gebied van Zuid-Amerika op een mooie schone band hier, en in dit deel van Afrika. Dus niet alleen lijkt Zuid-Amerika zeer goed te passen in Afrika. Maar het fossiele bewijs laat ook zien dat er een mooie schone band was waar dit dier leefde en waar we de fossielen vinden. Het lijkt er dus echt op dat ze verbonden waren, tenminste toen dit dier leefde, misschien zo’n 250 miljoen jaar geleden. Deze soort hier, zijn fossielen zijn gevonden in dit gebied– laat me het in een kleur doen die meer contrast heeft– in dit gebied hier. Deze plant, zijn fossielen– nu, dit begint te verbinden met een heleboel stippen tussen een heleboel cont– zijn fossielen zijn gevonden in dit hele gebied, over Zuid-Amerika, Afrika, Antarctica, India, en Australië. En zo lijkt het niet alleen alsof de continenten in een puzzelstukje passen, niet alleen krijgen we zo’n configuratie als we in wezen gewoon terugspoelen naar de beweging die we nu zien… maar het fossiele bewijs bevestigt ook een beetje dat ze op deze manier bij elkaar passen, Dit dier hier, vinden we fossielen op deze mooie streep die van Afrika via India helemaal naar Antarctica gaat. Dit geeft ons alleen bewijs voor het zuidelijk halfrond van Pangaea. Maar er is nog ander bewijs. We vinden een soort van doorlopende bergketens tussen Noord-Amerika en Europa. We vinden bewijs in gesteente, waar net zoals we de fossielen zien, ze mooi op elkaar aansluiten. We zien gemeenschappelijk gesteente dat mooi op één lijn ligt tussen Zuid-Amerika en Afrika en andere continenten die ooit verbonden waren. Dus al het bewijsmateriaal, voor zover we nu kunnen zeggen, doet ons denken dat er ooit een Pangaea was. En, voor zover we weten, zullen alle continenten zich blijven verplaatsen. En misschien over een paar honderd miljoen jaar, hebben we een ander supercontinent. Wie weet?