The New Yorker: The Republican Identity Crisis After Trump
Nicholas Lemann
October 23, 2020
New Yorker
De belangrijkste politieke ontwikkeling van het afgelopen decennium, overal ter wereld, is een reeks reacties tegen economische onzekerheid en ongelijkheid geweest die krachtig genoeg waren om de grenzen van de conventionele politiek op te blazen. Aan de rechterzijde is dit te zien in de regimes van Jair Bolsonaro, in Brazilië; Narendra Modi, in India; Viktor Orbán, in Hongarije; en Recep Tayyip Erdogan, in Turkije. Er zijn nieuwe nativistische en nationalistische partijen in heel West-Europa, en bewegingen zoals die welke in Groot-Brittannië voor Brexit hebben gezorgd, en in Frankrijk voor de gilets jaunes. Een ambitieuze Republikein kan het Trumpisme niet negeren. Een ambitieuze democraat evenmin: ook de Democratische Partij is er niet in geslaagd de diepe economische ontevredenheid in dit land aan te pakken. Maar is het mogelijk die onvrede aan te pakken zonder een doos van Pandora van virulente woede en racisme te openen? Lisa McGirr, een historica aan Harvard die vaak over conservatisme schrijft, vertelde me: “Het onderdeel van beide partijen dat niet inging op de onzekerheid van veel Amerikanen – dat creëerde de mogelijkheid voor een uitsluitingspolitiek. Dat is niet Trump. Het is een kans die Trump heeft gegrepen.”
Onder de Republikeinen met wie ik sprak, van wie sommigen op Trump zullen stemmen en anderen niet, zijn er drie concurrerende voorspellingen over de toekomst van de partij in de komende jaren. Laten we ze de Remnant-, Restoration- en Reversal-scenario’s noemen.
De favoriete presidentskandidaat voor 2024 onder de Reversalists is senator Marco Rubio, uit Florida, een van de veelbelovende Republikeinen die Trump in 2016 versloeg.
…
Rubio heeft de laatste tijd toespraken gehouden waarin hij opriep tot “common-good capitalism”, wat een sterke rol van de overheid in het beheer van de economie met zich mee zou brengen en zou proberen om religieuze en minderheidsstemmers aan te trekken. Rubio heeft zich ook zeer kritisch uitgelaten over China, zozeer zelfs dat hij een reisverbod voor China heeft gekregen. Dit kan vervreemdend werken op de zakenvleugel van de partij, die China als een belangrijke handelspartner beschouwt. Rubio hield vorig jaar een toespraak waarin hij “politieke elites over het hele politieke spectrum” ervan beschuldigde de “groeiende dreiging” die China vormt, te negeren. Nikki Haley hield onlangs een toespraak waarin ze Rubio niet noemde, maar hem duidelijk in gedachten had als een van de nieuwe soorten Republikeinse critici van het kapitalisme, die “alleen in mate verschillen van de socialisten.”
Toen ik Rubio een paar weken geleden sprak, vroeg ik hem uit te leggen wat hij bedoelde met het kapitalisme van algemeen belang. “Het begint met het inzicht dat de markt een middel is om een doel te bereiken, niet het doel zelf,” zei hij. “Het doel van de economie is om mensen te dienen. Het is mogelijk om een economie te hebben die macro gezien goed presteert, maar waarvan de voordelen worden verdeeld op een manier die niet ten goede komt aan het algemeen welzijn.” Rubio vertelde me dat dit standpunt samenkwam toen hij zich kandidaat stelde voor het presidentschap, toen hij gemeenschappen buiten Florida bezocht die minder levendig waren dan ze een generatie geleden waren geweest, en die nu uitgehold waren. “We dachten dat mensen zonder werk zouden komen te zitten als de fabriek vertrekt, maar dat een nieuwe baan de oude zou vervangen,” zei hij. Maar, vervolgde hij, “zo werkt het in het echte leven niet. Wat er uiteindelijk gebeurt, is dat er geen extra banen worden gecreëerd. En de mensen die zonder baan komen te zitten, zijn niet in staat om die overstap te maken. Als je daarmee te maken krijgt, als je die verhalen hoort, is dat iets waar je mee moet worstelen.”
Ik vroeg hem wat er gedaan kon worden. “Het is moeilijk,” zei hij. “We hebben een vijfentwintig jaar oude orthodoxie in de Republikeinse Partij die draait om marktfundamentalisme. Soms is de meest efficiënte uitkomst niet de beste voor het land. Op dit moment leven we in een zeer binair tijdperk, waarin je of het een of het ander bent. Sommige mensen willen het socialisme noemen, wat ik verafschuw. Of, als het geen socialisme is, wil de andere kant het marktfundamentalisme noemen. Amerika moet eens goed naar zijn toekomst kijken.” Trump, zei hij, “heeft zeker deze breukpunten blootgelegd. Zijn verkiezing heeft ervoor gezorgd dat iedereen terugging en zich afvroeg: ‘Waarom? Waarom hebben mensen die geen deel uitmaakten van de Republikeinse Partij besloten om op hem te stemmen?’ “Hij zei dat de volgende stap was om de intellectuele basis voor dit soort werk op te bouwen: “Dit is geen vierjarig project. Dit is een doel voor een generatie. En het zou kunnen leiden tot een nieuwe politieke coalitie.”
Wat zou de nieuwe coalitie zijn? De afgelopen twintig jaar, zei Rubio, heeft links betoogd dat coalities zich meestal vormen rond ras, geslacht en etniciteit: “Ik heb in een minderheidsgemeenschap gewoond. Ik denk niet dat we ’s morgens wakker werden en het eerste wat we ons realiseerden was ‘Ik ben een Hispanic’. Het eerste waar mensen elke dag aan denken is niet je etniciteit, maar het feit dat je een man of een vrouw bent, een vader of een moeder, een werknemer, een vrijwilliger of een coach – iemand die een rol te spelen heeft.” Hij vervolgde: “Ze willen een baan die hen in staat stelt kinderen te krijgen, dat gezin groot te brengen in een veilige buurt, met een huis dat veilig is, waar de kinderen naar school kunnen gaan, en waarmee ze, als de tijd daar is, met pensioen kunnen gaan. Die identiteit vind je in elke gemeenschap in Amerika.”
Hij zei dat hij een beetje terugdeinsde voor de neiging om “het welzijn van de economie te beoordelen aan de hand van de prestaties van de aandelenmarkt. In de afgelopen zes maanden heeft de beurs een aantal zeer goede dagen gekend, en dat strookt geenszins met wat iedereen in het land doormaakt. Het is mogelijk dat de aandelenmarkt floreert, terwijl er miljoenen mensen zijn die niet alleen werkloos zijn, maar misschien wel permanent werkloos zijn. Hij had het over de onvermijdelijke verstoringen als gevolg van technologische veranderingen: “En dan kost het beleid een decennium, twee decennia, om zich aan te passen. In de tussentijd is er wrok, woede, ontheemding – allerlei sociale gevolgen. We zien nu een nieuwe golf van technologische vooruitgang, gecombineerd met globalisering,” versneld door de pandemie. “Het gaat nieuwe coalities opleveren die niet lijken op degene die we gewend zijn.”
Lees de rest hier.