Velen zullen dit op één hoop gooien met de vervolgen op Stephen King gebaseerde films, en dat is juist. Deze film is niet door King geschreven, maar ondanks dit gebrek aan originaliteit is het een redelijk goed vervolg op een uitstekende film.
De sfeer is duister, alleen niet zo duister als in de eerste film. Geoff en zijn vader, een dierenarts, verhuizen naar het platteland van Maine (en de locatie van Pet Sematary) nadat Geoff’s moeder per ongeluk voor zijn ogen is vermoord tijdens de opnames van een film. In hun nieuwe stadje opent Geoffs vader zijn eigen praktijk terwijl Geoff moeite heeft zich aan te passen aan zijn omgeving. Hij raakt bevriend met een andere verschoppeling, Drew, die thuis te maken heeft met een gewelddadige stiefvader, Gus. Op een nacht schiet Gus uit gemeenheid Drew’s trouwe hond Zowie neer en vermoordt hem. Drew vraagt Geoff hem te helpen Zowie te begraven op het beruchte kerkhof, in de hoop dat zijn hond weer tot leven komt. De hond komt terug, maar anders, gemeen en gemeen, alsof hij boos is dat hij herrezen is en nu alles en iedereen haat (zoals alle dingen die op het kerkhof weer tot leven worden gewekt doen). Dit brengt een reeks gebeurtenissen op gang die leidt tot de vernietiging van het leven van alle betrokkenen (en van sommigen die er niet bij betrokken zijn). Nu is het alleen nog de vraag wie de bovennatuurlijke terreur die de stad overspoelt kan overleven. De verhaallijn is leuk en het acteerwerk is goed genoeg. De gore en andere special effects zijn geweldig.
Ik kan gemakkelijk voorbij de slechte punten in een film kijken en er het goede in zien. Zo is deze film voor mij. De film bezit ook kwaliteiten waardoor ik hem automatisch goed vind. Het is een underdogfilm (wat betekent dat hij niet erg populair is bij de meeste mensen op deze site). Het heeft ook dat begin jaren 90 gedesillusioneerde grunge jeugdgeneratie gevoel. Sommigen zullen dit zien als een donkere film, zelfs met een gemene geest, maar ik hou van dat tijdperk en van de invloed ervan in films. Dit is voor mij gewoon het glazuur op de “taart”, en over het algemeen is de “taart” het bekijken waard op zijn eigen merites, ook al is het alleen maar zodat je het zelf kunt beoordelen.