Het is met enig ongemak dat ik moet toegeven dat ik op een avond in november op mijn bed ben gaan zitten (nou ja, dat van mijn vrouw eigenlijk, maar wat van haar is, is van mij, ja?!) om een luid krakend geluid te horen. Ik geloof niet dat ik bij deze gelegenheid erg hard ben gaan zitten; in feite had ik net mijn jongste zoon in zijn bedje gelegd en ik stond op het punt naast hem te gaan liggen om te proberen het liggen, dat over het algemeen een positieve actie is, aan te moedigen, dus ik probeerde redelijk voorzichtig te bewegen. Maar toch kraakte hij en ik sprong heel snel omhoog!
Ondanks het voorzichtige zitten en het snelle springen, was de schade aangericht. Hier is het vanuit een paar hoeken:
Dit gebeurde ’s avonds, de kinderen maakten zich klaar om naar bed te gaan en de ouders voelden zich al moe. Het was duidelijk dat proberen te slapen in dit bed geen verstandige beslissing zou zijn; er was een tijdelijk plan nodig. We gebruiken de ruimte onder ons bed als opslagruimte voor allerlei zelden gebruikte spullen en hoewel onze slaapkamer groot is, is hij niet groot genoeg om deze opslagruimte te behouden en onze matras elders te plaatsen om het directe probleem van een geschikte slaapplaats op te lossen.
We hebben wel een “logeerkamer” (een kant van mijn kantoor aan huis) die volledig is uitgerust met een slaapbank. Maar die was (en is eigenlijk nog steeds) ook volledig ingericht met een zeer grote hoeveelheid “spullen”. Deze spullen variëren sterk in vorm en omvatten lege kartonnen dozen die op een nieuwe bestemming wachten, oude printers, computers, stofzuigers, strijkijzers, kinderspeelgoed, een wipstoel, een TV-antenne (nee, niet aangesloten – die hoort op zolder te staan en aangezien dat niet het geval is, hebben we al meer dan een jaar geen TV ontvangen; maar dat is een ander verhaal), een aantal bomen aan papier en een aantal dingen die ik nu niet kan identificeren. Na het lezen van deze lijst kunt u waarschijnlijk wel raden wat het probleem is – de slaapbank staat helaas achterin de kamer, achter (en onder) de grote massa spullen.
De problemen rond onze logeerkamer zijn niet echt nieuw (hoewel ze wel erger lijken te worden) en daarom hebben we al een andere oplossing voor de logeerkamer bedacht – een opblaasbaar matras. Normaal gesproken leggen we die in onze zitkamer, zodat onze gasten een beetje privacy hebben, maar nu moest hij in onze slaapkamer passen, zodat Thomas in slaap gesukkeld kon blijven. Gelukkig is ons opblaasbed veel kleiner dan ons normale bed en met wat schuiven met meubels en stapelen van spullen lukte het ons om het op te blazen in onze slaapkamer.
Probleem opgelost.
Maar slapen op een opblaasbed is gewoon niet zo comfortabel. Ik was ervan overtuigd dat ik een betere tijdelijke oplossing voor één nacht kon vinden. Het bed was tenslotte niet helemaal geknapt, het was alleen een beetje gebarsten. Als ik maar een manier kon vinden om het hout rond de scheur te ondersteunen, dan konden we toch nog ons normale, comfortabele bed gebruiken. Ik had gelijk.
Op dat moment hadden we toevallig een behoorlijke voorraad luiers en babydoekjes – natuurlijk het perfecte gereedschap om het bed te repareren. Het was een kleine hack, een hotfix zo je wilt, maar het werkte wel. Het werkte zelfs zo goed dat we het een paar dagen hebben laten liggen, tot ik in het weekend wat meer tijd had.
Na die paar dagen werd duidelijk dat deze oplossing niet eeuwig stand zou houden. Niet alleen hadden we de onderdelen van de steun bijna nodig, maar die onderdelen vertoonden ook tekenen van afbraak, samen met een kleine maar enigszins verontrustende heropening van de scheur in het bed.
Een nieuwe, betere oplossing was duidelijk nodig.
Nadat dit voor het eerst was gebeurd, besprak Liz het met haar ouders en haar vader stelde voor dat we metalen riemen konden gebruiken om het resterende hout bij elkaar te houden en zo het bed te repareren voor verder gebruik. Dit klonk als een redelijk verstandig idee, dus ging ik naar een plaatselijke bouwmarkt en kocht de langste metalen riemen die ik kon vinden (niet erg lang) en een paar passende schroeven. Ik nam ook de kans waar om wat houtlijm te kopen (zou waarschijnlijk geen kwaad kunnen als extra) en wat vernis om het hout te coaten en opnieuw te verzegelen om splinters te voorkomen.
Ik heb toen het grootste deel van een dag besteed aan het herinrichten van de kamer, het uit elkaar halen van het bed, het repareren en vervolgens alles weer terugzetten. Het eindresultaat zag er goed uit. Ik had de scheur weer gelijmd en geplet, de ruwe stukjes aan de buitenkant waar het hout echt was gespleten weggeschuurd en natuurlijk een aantal metalen platen over de achterkant van de gebroken houten balk geschroefd.
Met alles weer op zijn plaats en het bed weer opgemaakt, was het mogelijk om (heel voorzichtig) op het bed te gaan zitten en liggen zonder dat er een op luiers gebaseerde steun onder het bed zat. De spleet in het hout leek een beetje te spannen onder de druk, maar alles hield en zag er sterk uit.
Het bed werkte. We hebben er weer een week normaal in geslapen. Als ik zeg normaal, gedurende deze tijd voelde het wel een beetje anders. Ik kon niet precies zeggen wat het was, misschien gewoon zorgen, of misschien een heel lichte scheefstand.
Tegen het volgende weekend was het duidelijk dat het bed niet vast stond. De scheur, die elke dag maar een klein beetje veranderde, begon nu toch echt weer open te gaan. Lijmstrengen konden worden gezien tussen de houten zijkanten en het handmatig ondersteunen van de balk zorgde voor een paar millimeter sluiting in de scheur.
Een nieuwe oplossing was nodig.
Het ondersteunen van de gebroken balk van onderaf leek redelijk goed te werken, ook al waren luiers en doekjes geen goed ondersteuningsmateriaal voor de lange termijn. Dit bracht me op het idee om een extra bedpoot te maken. Ik had nog wat stroken hout van 1,5″ x 1,5″ in de garage liggen waarvan ik dacht dat die de klus wat beter zouden klaren.
Op dit punt moet ik misschien uitleggen dat ik niet echt een doe-het-zelver ben of een algemeen natuurkunde-mens. Ik kan me in gedachten voorstellen hoe ik dingen zou willen, hoe ze zouden moeten uitpakken. Maar als ik mijn handen zover probeer te krijgen dat ze een realistische weergave van deze gedachtenbeelden produceren, gaat dat meestal niet volgens plan. Dit wil niet zeggen dat ik niets zelf kan doen – ik kan kits bouwen en dingen die specifieke onderdelen of bouwstenen gebruiken – Lego, Meccano, computers, zelf in elkaar te zetten meubels, kasten/haken/gordijnen ophangen en onderdelen van het sanitair vervangen zijn allemaal prima. Fysiek beeldhouwen, knutselen en creëren met artistieke flair ligt echter meestal buiten de talenten van mijn handen.
Dus de nieuwe bedpoot die ik in gedachten had zou eerder praktisch zijn dan er mooi uitzien. Het bewijs daarvan kun je hier zien – hier is het eindproduct dat het bed omhoog houdt.
Je denkt nu misschien “dat is gewoon een blok hout, iedereen kan dat opmeten en snijden”, en hoewel je waarschijnlijk gelijk hebt dat iedereen dat kan maken, zit er toch iets meer achter.
Het is me inderdaad gelukt om het ongeveer de juiste vorm en vooral de juiste maat te geven; en nog bij mijn eerste poging ook. Niet alleen heeft het opstapje de juiste hoogte om zowel de buitenste als de binnenste houten balken van het bed perfect te ondersteunen, maar ik ben er ook in geslaagd om de totale hoogte goed te krijgen, inclusief het feit dat het iets in het tapijt wegzakt, zodat het de balk perfect ondersteunt en mooi horizontaal houdt.
Voordat ik de derde poot aan deze kant van het bed monteerde, was de balk op het punt van de scheur ongeveer 3 cm dichter bij de grond dan aan beide uiteinden! En dat met de metalen riemen op hun plaats. Nu de extra poot zijn werk doet, is er geen enkel hoogteverschil meer. Het bed voelt weer helemaal normaal aan, geen zorgen over mogelijk instorten en geen vreemd schuin gevoel. De nieuwe poot zit nog steeds op zijn plaats, werkt goed en heeft geen problemen gehad met losraken of van zijn plaats verschuiven – de druk van het bed was voldoende om hem op zijn plaats te houden. Helaas zijn er wel een paar tenen gestoten, maar ik weet zeker dat we er uiteindelijk aan zullen wennen!
Als u dit nog steeds leest, vraagt u zich misschien af waarom ik zoveel moeite doe om over een gebroken bed te schrijven. Afgezien van het feit dat het een spannend avontuur uit mijn recente leven is, was het onderwerp van het gebroken bed en hoe ik het had moeten/moest repareren om de een of andere reden een hardnekkig gesprek met mijn vader en schoonvader tijdens de kerst; dus ik dacht dat ik het allemaal zou documenteren voor hen om hen wat gerust te stellen dat ik het niet zo slecht had gedaan als ze beiden leken te verwachten. En natuurlijk, ik moet iets schrijven!