Algemene dwangbevelen van assistentie speelden een belangrijke rol in de toenemende spanningen die leidden tot de Amerikaanse Revolutie en de oprichting van de Verenigde Staten van Amerika. In 1760 begon Groot-Brittannië sommige bepalingen van de Navigation Acts af te dwingen door douanebeambten deze dagvaardingen te verlenen. In New England was smokkelen heel gewoon geworden. Ambtenaren mochten echter niet zonder opgaaf van reden iemands eigendom doorzoeken. De kolonisten protesteerden dat de dagvaardingen in strijd waren met hun rechten als Britse onderdanen.
De kolonisten waren onder meer tegen de dagvaardingen omdat deze permanent waren en zelfs overdraagbaar; de houder van een dagvaarding kon deze overdragen aan een ander; elke plaats kon naar believen worden doorzocht; en de huiszoekers waren niet verantwoordelijk voor de schade die zij veroorzaakten.
Alle dagvaardingen verliepen zes maanden na de dood van de koning; op dat moment moesten nieuwe dagvaardingen worden verkregen. Met de dood van koning George II op 25 oktober 1760, zouden alle dagvaardingen op 25 april 1761 verlopen. De crisis begon op 27 december 1760 toen het nieuws van de dood van koning George II Boston bereikte en de bevolking van Massachusetts vernam dat alle dagvaardingen dreigden te vervallen.
Paxton’s zaakEdit
Binnen drie weken werden de dagvaardingen aangevochten door een groep van 63 kooplieden uit Boston, vertegenwoordigd door de vurige Boston advocaat James Otis, Jr. Een tegenaanklacht werd ingediend door een Britse douaneagent Paxton, en samen staan deze bekend als “Paxton’s zaak”. Otis voerde het pleidooi voor de befaamde rechtszaak van bijstand in het Old State House in Boston in februari 1761 en opnieuw op 16 november 1761. Otis hield de toespraak van zijn leven, met verwijzingen naar vrijheid, het Engelse gewoonterecht, “a man’s house is his castle,” en de “rechten van de kolonisten als Engelsmannen.”
Het hof oordeelde in het nadeel van de kooplieden. De argumenten van Otis werden echter in de koloniën gepubliceerd en leidden tot een brede steun voor de koloniale rechten. Als jonge advocaat observeerde John Adams de zaak in een overvolle rechtszaal. Ontroerd door Otis’ optreden en juridische argumenten verklaarde hij later: “Toen en daar werd het kind Onafhankelijkheid geboren”.
In een pamflet dat in 1765 werd gepubliceerd, breidde Otis zijn argument uit dat de algemene dagvaardingen in strijd waren met de ongeschreven Britse grondwet die terugging op de Magna Carta. Elke wet die in strijd was met de grondwet of de “natuurwet” die daaraan ten grondslag lag, was volgens hem nietig.
Malcom AffairEdit
Een bevelschrift van bijstand werd gebruikt in een incident dat bekend staat als de “Malcom Affair”, die door de rechtsgeleerde William Cuddihy werd omschreven als “de beroemdste huiszoeking in koloniaal Amerika.” Het voorval toonde een fundamenteel verschil aan tussen de opvatting van de kolonisten over hun rechten en de officiële Britse opvatting over het imperiale recht. “De affaire Malcom was een kleinigheid, een komedie van blunderende belastingambtenaren en gebarricadeerde kolonialen,” schreef rechtshistoricus John Phillip Reid, “maar als we het te snel van tafel vegen, lopen we het risico een groot deel van het verhaal van de Amerikaanse Revolutie van tafel te vegen.”
Op 24 september 1766 doorzochten douanebeambten in Boston, samen met een hulpsheriff, het huis van koopman Daniel Malcom, dat tevens zijn handelshuis was. Ze claimden daartoe bevoegd te zijn op grond van een aan douanebeambte Benjamin Hallowell afgegeven dwangbevel en de informatie van een vertrouwelijke informant. Malcom stond hun huiszoeking toe, maar weigerde hen de toegang tot een afgesloten kelder, met het argument dat zij niet de wettelijke bevoegdheid hadden om die open te breken. Volgens de douanebeambten dreigde Malcom geweld te gebruiken om te voorkomen dat zij de deur zouden openen; volgens Malcom en zijn aanhangers specificeerde zijn dreigement verzet tegen elke onwettige inbraak.
De ambtenaren vertrokken en keerden terug met een specifiek huiszoekingsbevel, alleen om te ontdekken dat Malcom zijn huis op slot had gedaan. Een menigte die Malcom steunde had zich rond het huis verzameld; de Tories beweerden dat deze “menigte” 300 of meer mensen telde en vijandig stond tegenover de douanebeambten, terwijl de Whigs volhielden dat het om een vreedzame bijeenkomst ging van ongeveer 50 nieuwsgierige toeschouwers, voornamelijk jongens. Er was geen sprake van geweld, maar de rapporten van gouverneur Francis Bernard en de douanebeambten wekten in Engeland de indruk dat er een oproer had plaatsgevonden. Het incident bevorderde de reputatie van Boston in Engeland als een wetteloze stad die werd beheerst door “mobs”, een reputatie die zou bijdragen aan het besluit van de regering om in 1768 troepen te sturen.
Hoewel Britse functionarissen, en sommige historici, Malcom beschreven als handelend in strijd met de wet, betoogde de constitutionele historicus John Phillip Reid dat Malcoms acties geoorloofd waren – zo geoorloofd zelfs, dat Reid speculeerde dat Malcom wellicht handelde op advies van zijn advocaat, James Otis. Volgens Reid hebben Malcom en Otis wellicht geprobeerd een rechtszaak uit te lokken, zodat zij opnieuw “de geldigheid van de hulpacties” voor de rechter konden aanvechten. Dit was een van de vele incidenten waarbij een koopman uit Boston zich met een schijnbaar exacte kennis van de wet verzette tegen een huiszoeking; John Hancock, een vooraanstaand koopman en bekend smokkelaar, zou op soortgelijke wijze optreden toen douanebeambten in 1768 zijn schip Lydia probeerden te doorzoeken.
Einde van koloniale dwangbevelen
Onzekerheid over de wettigheid van dwangbevelen die door koloniale hogere rechtbanken werden uitgevaardigd, bracht het parlement ertoe om in de Townshend Acts van 1767 te bevestigen dat dergelijke dwangbevelen wettig waren. De meeste koloniale rechtbanken weigerden echter algemene dagvaardingen uit te vaardigen, en de zaak Malcom was blijkbaar de laatste keer dat in Boston een dagvaarding van bijstand werd uitgevaardigd.
LegacyEdit
Als reactie op de zo gehate algemene dagvaardingen namen verschillende koloniën een particulariteitsvereiste voor huiszoekingsbevelen op in hun grondwet toen zij in 1776 onafhankelijke regeringen vestigden; de uitdrukking “particularity requirement” is de juridische term die in zaken uit die tijd wordt gebruikt om te verwijzen naar een uitdrukkelijke eis dat het doelwit van een huiszoekingsbevel “bijzonder” in detail moet worden beschreven. Enkele jaren later bevatte het Vierde Amendement op de Grondwet van de Verenigde Staten ook een particulariteitsvereiste dat het gebruik van dwangbevelen (en alle algemene huiszoekingsbevelen) door de federale overheid verbood. Later werd het Vierde Amendement via het Veertiende Amendement opgenomen tegen de staten, en werden hulpaanbiedingen verboden