Tapirs zijn grote, herbivore zoogdieren. Er zijn vijf soorten: Baird’s, Braziliaanse, Kabomani, Maleisische, en de berg tapir). Vier soorten komen voor in Zuid- en Midden-Amerika, terwijl de Kabomani, die ook de kleinste soort is, in Azië wordt aangetroffen. Ze lijken allemaal op varkens, maar hebben een korte, grijpbare snuit (proboscis), waarmee ze gebladerte van laaghangende bomen kunnen vastgrijpen. Lees verder voor meer informatie over de tapir.
Beschrijving van tapirs
Braziliaanse tapirs hebben de kortste proboscis, terwijl tapirs uit Maleisië de langste hebben. Tapirs hebben een dikke huid, ronde ovale oren met witte punten en een korte, stompe staart. Over het algemeen wordt aangenomen dat hun gezichtsvermogen slecht is, en daarom gebruiken ze hun scherpe gehoor en scherpe reukzin om roofdieren, voedsel en andere tapirs op te sporen.
Ondanks hun varkenachtige uiterlijk behoren tapirs tot de orde Perissodactyla (onevenhoevigen), en zijn ze nauw verwant aan paarden, en het meest aan neushoorns. Tapirs hebben gespreide tenen met hoeven; zij hebben drie tenen aan de achterpoten, en vier aan de voorpoten. Deze opstelling van de tenen helpt hen om op zachte, modderige oevers rond rivieren en meren te lopen.
De tapirbaby’s en -jongen hebben een roodbruine vacht met beige strepen en vlekken om te helpen bij een cryptische camouflage. Deze jeugdvlekken verdwijnen als ze tussen de 4 en 7 maanden oud zijn.
Mannelijke tapirs staan bekend als “stieren”, vrouwtjes als “koeien”, en de baby is een “kalf”. Tapirs worden beschouwd als de meest primitieve grote zoogdieren ter wereld. Men denkt dat hun lichaamsvorm de afgelopen 35 miljoen jaar weinig is veranderd, hoewel de grijpsnuit waarschijnlijk pas de laatste paar miljoen jaar is geëvolueerd.
Intessante feiten over tapirs
Tapirs leven in habitats die zeer langzaam veranderen. Als gevolg daarvan hebben ze verschillende kenmerken ontwikkeld die hen tot een zeer ongewone soort maken. Ze brengen een groot deel van hun tijd in het water door, of op natte, modderige oevers, waardoor ze zich op verschillende ongebruikelijke manieren hebben aangepast.
- Collectief zelfstandig naamwoord – De naam voor een groep tapirs is een “kaars”.
- Wereld Tapir Dag – 27 april van elk jaar.
- Proboscis – Ze gebruiken hun proboscis als snorkel als ze onder water zijn.
- Recente ontdekking – De Kabomani tapir werd pas in 2013 ontdekt.
- Betekenis van de naam – Het woord “tapir” is afgeleid van een inheemse Braziliaanse taal die “dik” betekent, verwijzend naar de huid van het dier.
- Voedingsmethode – Tapirs voeden zich met onderwatervegetatie, waarbij ze soms naar de bodem zinken, en langs de rivierbedding lopen om hun voedsel te verzamelen.
Habitat van tapirs
De meeste tapirsoorten leven in laaglandgraslanden of tropische regenwouden, en andere bosgebieden die vrijwel permanent vochtig blijven. De bergtapir komt voor in de hoge bossen van de Andes. Alle tapirs kunnen goed zwemmen en brengen lange tijd door in rivieren en meren.
Distributie van tapirs
- Baird’s tapir, Tapirus bairdi: Komt voor in Midden-Amerika, en noordelijke delen van Zuid-Amerika.
- Braziliaanse tapir (ook bekend als de Zuid-Amerikaanse of laagland tapir), Tapirus terrestris: Leeft meestal dicht bij water in het Amazoneregenwoud.
- Kabomani tapir (ook bekend als de kleine zwarte tapir), Tapirus kabomani: De kleinste tapirsoort, komt ook voor in het Amazoneregenwoud.
- Maleise tapir (ook bekend als de Aziatische tapir), Tapirus indicus: De grootste van de tapirsoorten, en de enige soort die in Azië voorkomt, wordt typisch aangetroffen in de tropische bossen van Zuidoost-Azië.
- Bergtapir, Tapirus pinchaque: Komt voor in de hoge bossen van de Andes.
Dieet van tapirs
Het favoriete dieet van tapirs bestaat meestal uit bessen, vruchten, scheuten, en waterplanten; maar hun dieet omvat ook een breed scala aan grassen, planten, takken, twijgen, bladeren, en knoppen in de ondergroei. Tapirs kunnen tot 40 kg vegetatie in 24 uur verorberen.
Gedrag van tapirs
Tapirs leven vaak in drooglandbossen, maar maken veel gebruik van waterbronnen. Ze brengen een groot deel van hun tijd in het water door om roofdieren te ontwijken en om hun lichaamstemperatuur te reguleren. Onder water zorgen tapirs ervoor dat vissen parasieten van hun huid kunnen plukken. De modderpoel helpt ook bij de temperatuurregeling en is een middel om zich te ontdoen van insecten en andere parasieten.
Tijdens hun verplaatsingen volgen tapirs vaak platgetreden paden die, in dicht struikgewas, een soort tunnels kunnen worden. Deze paden, die door andere tapirs zijn aangelegd, leiden gewoonlijk naar favoriete waterbronnen en voederplaatsen.
Aangenomen wordt dat mannetjes hun leefgebied markeren door urine op de vegetatie te sproeien, hoewel er geen aanwijzingen zijn voor territorialiteit. Deze leefgebieden zijn klein – ongeveer 12 km2 – en de vrouwtjes kunnen grotere gebieden bestrijken. Tapirs leven voornamelijk solitair en komen gewoonlijk alleen samen om te broeden en wanneer een moeder voor haar jongen zorgt. Behalve met urine markeren, kondigen tapirs hun aanwezigheid in een gebied aan met luide, hoge piep-, schel- en fluitgeluiden.
Herplanting van tapirs
Populatie kan zowel op het land als in het water plaatsvinden, en kan meerdere keren tussen een paar plaatsvinden. Tapirs vertonen vaak “flehmen”, een gedrag waarbij de kop wordt opgeheven, de proboscis naar achteren wordt gekruld en lucht in de mond wordt gezogen om de paringsbereidheid van een andere tapir te beoordelen. De paring vindt gewoonlijk plaats in de koelere maanden mei en juni. De draagtijd duurt meer dan een jaar, en het vrouwtje baart gewoonlijk slechts één jong, dat ongeveer 10 kg weegt.
Een tapirkalf kan binnen een paar uur na de geboorte rechtop staan, en wordt gespeend als het 6 tot 7 maanden oud is. Het is dan bijna volgroeid, hoewel sommige er 18 maanden over doen om zijn volle omvang te bereiken. Tapirs worden geslachtsrijp als ze tussen 3 en 5 jaar oud zijn, waarbij de vrouwtjes eerder geslachtsrijp zijn dan de mannetjes. Een vrouwtje kan zich om de twee jaar voortplanten en kalveren krijgen als zij in goede gezondheid verkeert en de omgevingsomstandigheden gunstig zijn. De jongen verlaten de bescherming van de moeder na 2 tot 3 jaar.
Tapirs en menselijke interactie
Alle tapirsoorten zijn geclassificeerd als bedreigd, bedreigd of kwetsbaar, voornamelijk vanwege het verlies van hun habitat en de jacht op hen voor hun vlees en huid.
Domesticatie
Er zijn enkele berichten dat tapirs in sommige junglegebieden gedomesticeerd zijn, maar niet getemd.
Zijn tapirs een goed huisdier
Er zijn berichten dat tapirs soms via dierentuinen worden verhandeld om in privécollecties te worden gehouden. Hoewel tapirs over het algemeen erg schuw zijn, en zichzelf beschermen door weg te lopen en zich te verstoppen, kunnen ze agressief zijn. Er zijn verschillende meldingen van mensen die door tapirs zijn aangevallen, zowel in dierentuinen als in het wild. Tapirs worden meestal niet als huisdier gehouden, hoewel er meldingen zijn dat ze op sommige plaatsen als huisdier zijn gehouden.
Tapir verzorging
Tapir verzorging is vaak gericht op het geven van omstandigheden die de bossen waar ze gewoonlijk leven benaderen. De luchtvochtigheid moet bijvoorbeeld boven de 50% worden gehouden en er moet een overdekt zwembad aanwezig zijn. In koelere seizoenen moet ook de temperatuur van de vloer worden geregeld. De binnentemperatuur moet tussen 18-29° C worden gehouden.