Heading

Eénendertig jaar geleden beviel Thomasine “Angel” Morris van een tweeling: eerst Markieff, zeven minuten later Marcus. Ze waren toen identiek, en in zo veel opzichten zijn ze nu identiek en heel close. Markieff zegt: “We hebben een kamer gedeeld, een bed gedeeld, de badkuip gedeeld. Alles gedeeld. Dichter dan dat kan niet.”

Ze delen natuurlijk ook dit beroep. De tweeling Morris, die nu aan hun elfde NBA-seizoen begint, is introspectief, vaak grappig, meestal innemend en respectvol… totdat ze hun veters aantrekken. Op dat moment staan ze er al lang om bekend dat ze stoer zijn, waarvoor ze geen twijfel laten bestaan. Ze zijn beiden 1.80 meter lange aanvallers die wel eens ruzie hebben gehad en boetes hebben uitgedeeld, maar geen vechtpartijen – niemand is zo dom om die grens met hen te overschrijden. De waarheid is dat de broers Morris zelden aanzetten tot iets, maar altijd reageren als ze worden geprovoceerd.

Los Angeles Lakers guard Jared Dudley, die in het seizoen 2012-13 teamgenoot was van de tweeling in Phoenix en hen goed kent, zegt: “Er is een bepaalde standaard van hoe je ze gaat bespelen. Hun benadering is: ‘Hé, je kunt me verslaan, je kunt op me scoren, maar je gaat me niet pesten of respectloos zijn door dat te doen.’ Ze begrijpen dat harde overtredingen en prietpraat deel uitmaken van het spel, en als je ze dat bijbrengt, zullen ze ermee doorgaan en het misschien naar een hoger niveau tillen.”

Veel hiervan is te danken aan het feit dat ze arm zijn opgevoed in Noord-Philadelphia door een alleenstaande moeder van zes kinderen (de andere broers en zussen zijn ook jongens: Donte, Blake en David). De buurt was meedogenloos en kinderen in die omgeving passen zich aan of gaan ten onder op straat. De Morris tweeling leerde elkaar te steunen, voor bescherming en overleving – in wezen broederliefde. Aanvankelijk omarmden ze football, maar omdat het Philly is, raakten ze al snel verstrikt in het stadsspel.

Ze speelden samen op de middelbare school en daarna als een package deal bij Kansas, en in 2011 werden ze in de eerste ronde opgesteld, Markieff op nr. 13 door Phoenix en Marcus op nr. 14 door Houston. Gedurende 2 1/2 seizoen waren ze herenigd, als teamgenoten bij de Suns (2012-15), voordat ze hun eigen weg weer gingen. De broers Morris zijn niet alleen aanvallers. Marcus is een solide schutter, Markieff ook, en hij kan ook goed rebounden en verdedigen. Dudley zegt: “Ze zijn het type spelers dat je in je team wilt. Het zijn goede mensen en goede teamgenoten en dat gaat wel eens verloren. Ze kunnen met iedereen in de kleedkamer opschieten.”

Nu delen ze dezelfde stad, maar verschillende teams: Marcus bij de LA Clippers en Markieff bij de Lakers. Er was een gerucht dat de Clippers geïnteresseerd waren om de broers samen te brengen tijdens het vrije intermediair dit najaar, maar Markieff, na het herondertekenen bij de verdedigende kampioenen, maakte een wijze opmerking: “Dat waren gewoon praatjes, man. Ze probeerden de Laker fans bang te maken.” Wat betekent dat ze alleen het Staples Center zullen delen.

Met het seizoen in aantocht bespreken “Mook” en “Keef” hun jeugd, reputaties, hun stichting, vaderschap, die takedown van Luka Doncic in de Orlando bubble … en spelen in L.A. Dit is mogelijk de eerste Q & A (&A) in de geschiedenis van NBA.com. We presenteren de Morris tweeling, ongeremd.

* *

Vraag: Jullie waren beiden vrije spelers dit seizoen. Hoe dichtbij waren jullie om teamgenoten te worden met de Clippers?

Marcus Morris: (Pauze) Nou, het is er niet van gekomen dus hij is blij waar hij nu is.

Markieff Morris: Dit was gewoon de beste plek voor mij. Gewoon proberen om back to back te winnen. Dat is waar het allemaal om draait.

Marcus, wat was jouw reactie op het feit dat je broer het kampioenschap won, uitgerekend met de Lakers?

Marcus Morris: Dat hij won was vooral voor onze familie. We hebben veel meegemaakt in deze competitie… het bracht ons terug naar waar we zijn opgegroeid. Van waar we waren, naar waar we nu zijn, dat was een grote prestatie voor de Morris familie.

Over waar jullie ooit waren gesproken, toen jullie opgroeiden in Philly, was er iemand gek genoeg om een van jullie uit te dagen? Want dat betekende toch dat je door jullie beiden heen moest?

Markieff Morris: We vochten de hele tijd met klootzakken. Ik heb in situaties gezeten waarin mijn broer en ik achter elkaar vochten, als een undercard en dan de main event. Je moet je een weg uit de ‘hood’ vechten. Ik herinner me dat we op de middelbare school zaten en hij in een gevecht verwikkeld was. Iedereen verwachtte dat ik mee zou doen. En dat deed ik niet. Ik zei: ‘Nee, hij kan zijn eigen zaken wel regelen. En dat deed hij.

Markieff Morris: Na een tijdje lieten ze ons met rust. M-f–s in de competitie weten dit ook. Dit is geen gimmick. We proberen niet om jongens bang te maken om met ons te vechten. Dat is wie we zijn. Als je uit Philly komt, is dat wat je doet.

Waar heb je die taaiheid vandaan?

Marcus Morris: Nou, mijn moeder heeft ons opgevoed om hard te werken, ons werk af te krijgen. Waar ze niet van houdt is als we technische fouten maken. Dat zit haar dwars.

Jouw ouderlijk huis ging in vlammen op toen je op de middelbare school zat. Je AAU-team hield een inzamelingsactie om je kleren te vervangen. Je trok in bij je grootouders in een klein rijtjeshuis zonder centrale verwarming en sliep in een kelder die warm werd gehouden door een kleine kerosineoven. Denk je daar nog vaak aan terug?

Markieff Morris: Het plafond in de kelder was zo’n twee meter van de vloer, dus we konden niet rechtop staan. Er waren twee eenpersoonsbedden die we gewoon tegen elkaar schoven om er een groot bed van te maken. Dat was wat we moesten doen in die tijd. Maar het was makkelijk voor mij om in het bed met mijn broer te slapen. We hadden erger meegemaakt. Het was het offer dat we moesten brengen.

Marcus Morris: We klaagden echt niet. Ergens heen te kunnen en de grootouders te hebben die ik had, dat was het beste. Een ding is dat we geen medelijden met onszelf hebben. Dat is hoe we zijn opgevoed. Toen dat gebeurde, dachten we, nou, laten we dat basketbal eens wat serieuzer nemen. En uiteindelijk is het allemaal goed gekomen.

Jouw grootvader had een grote invloed, toch?

Markieff Morris: Ja, hij was van de oude stempel. Maar hij was het gewoon niet. We zijn opgevoed door een ongelooflijke moeder en opa en oma. Zij hebben ons op het rechte pad gehouden.

Zijn jullie altijd aan elkaars zijde geweest? Wanneer was de eerste keer dat jullie niet bij elkaar waren?

Markieff Morris: Voordat we naar Kansas gingen, heb ik één dag van mijn leven zonder hem doorgebracht. Het was een uitstapje naar Myrtle Beach en ik ging niet mee. Dat was de enige keer. Later ging hij naar alle basketbalkampen, het LeBron-kamp en nog een paar andere, en ik was niet uitgenodigd.

Marcus Morris: Man, ik herinner me die dag op de middelbare school. Het was anders. De eerste keer dat ik hem niet zag. Die dag leerde me om niets voor lief te nemen.

Markieff Morris: Toen we door verschillende teams werden opgesteld, gingen we onze eigen weg. Toen we allebei bij de Suns zaten, werd hij overgeplaatst. Maar we hadden elkaar opgebouwd om niet de hele tijd samen te zijn. Het zou uiteindelijk wel gebeuren.

Laten we het eens hebben over jullie imago in de NBA als spelers die niet terugdeinzen. Helemaal legitiem?

Markieff Morris: Mensen zien niet in dat dit ons werk is. We spelen met passie. Hoe ik er ook uit mag zien, in het echte leven ben ik niet boos. Ik ben hier boos. Zo zou iedereen moeten zijn. Wat je bij ons op het basketbalveld ziet, is totaal anders dan wat wij als mensen zijn.

Marcus Morris: Ik ga het niet uit de weg. Dat zijn wij. En dat is waarom mensen van ons houden. Van iedereen in dit (Clippers) team praat ik waarschijnlijk het minst. Maar als we tussen de regels door stappen ga ik over actie. Ik vind het leuk op die manier. Je denkt dat je me kent, maar je kent me niet. Op het veld zijn we slechte m-f-s en buiten het veld handelen we onze familiezaken af als heren.

Jullie zijn beiden starters geweest tijdens een groot deel van jullie carrières en ook nog eens betrouwbaar. Dat wordt wel eens overschaduwd, denk ik?

Marcus Morris: Veel mensen vergeten dat. Ze denken dat we er alleen maar zijn om te vechten. Man, we houden het niet zo lang vol als we in deze competitie hebben gedaan, tenzij we met de bal kunnen spelen. Ik was top vijf in driepunt schieten en had gemiddeld 20 punten (in New York) voordat ik hier kwam (bij de Clippers), en ik heb de laatste vijf jaar gemiddeld meer dan 14 punten gehaald. Het gaat er niet om wat de buitenwereld denkt. Het gaat om mijn familie, mijn vrienden.

Markieff Morris: Dat andere wat ze over ons zeggen is gewoon social media-praat. Daar moet je geen rekening mee houden.

Er waren een paar incidenten in de eerste ronde van de play-offs met Luka Doncic, de All-Star van de Mavericks, waarbij Marcus ervan werd beschuldigd met opzet op zijn schoen te zijn gestapt en ook werd beboet voor een grove overtreding waardoor hij naar de grond moest. Wat gebeurde er precies? Markieff Morris: Heb je gezien wat er net daarvoor gebeurde? Luka is ook fysiek, en hij praat veel en zeurt tegen de scheidsrechters. Mensen zien wat ze willen zien.

Marcus Morris: Mensen dachten dat ik met hem wilde vechten. Ik heb zoiets van, kerel, vertrouw me. Ik wil niet met deze man vechten. Ik ben blij voor hem. Hij is een geweldige speler, een concurrent, ik heb geen haat in mijn hart voor hem. Ik probeerde hem niet te kwetsen. Misschien zitten we ooit wel in hetzelfde team. De media schetst een bepaald beeld en daar ben ik aan gewend. Maar ik ben een concurrent en ik heb geen spijt van wat er gebeurt als ik in zo’n situatie terechtkom.

Markieff Morris: Ze willen Luka het goed zien doen, dat begrijpen we.

Marcus Morris: Ik ga elk jaar dezelfde intensiteit brengen, elke wedstrijd. Maar een vuile speler ben ik niet. Ik ga er vanuit dat ik elke dag kom werken. Mijn teamgenoten weten wat ik ga brengen, en 48 minuten lang weet het andere team dat ik ze een lastige wedstrijd ga geven en daar ben ik blij mee.

Wat als dit was gebeurd tijdens de jaren ’80 NBA?

Marcus Morris: Ze zouden hebben gelachen. Ik ben gemaakt voor old school basketball.

Wat voor vaders zijn jullie twee?

Marcus Morris: We hebben onze vader nooit gehad toen we opgroeiden, dus op jonge leeftijd hebben we gezworen dat we goede vaders en mannen zouden zijn waar onze kinderen tegenop kunnen kijken. Ik kreeg mijn tweede kind, nog een jongen. Ik wil hem helpen opgroeien en hem de weg wijzen.

Markieff Morris: Ik heb nu een dochter van wie ik hou, en als ik er nog een krijg, verlies ik al mijn stoerheid (lacht).

Jullie stichting heet Family Over Everything. Jullie zijn er allebei actief mee bezig, met kampen voor kinderen terwijl je moeder en Marcus’ vrouw, Amber, de alleenstaande moeders in de watten leggen – pedicures, massages, etc. Dit komt dicht bij huis, toch?

Markieff Morris: God en familie gaan hand in hand. Dat is alles wat we prediken. Onze stichting richt zich op gezinnen in nood, eenoudergezinnen, alles wat we doen is gebaseerd op familie.

Marcus Morris: Mijn moeder was altijd de buurtmoeder, ze liet altijd mijn vrienden overkomen, en dat had ze van mijn oma. Nou, dit is wat we proberen te doen voor anderen in ruil. Ik ga niet met de eer strijken voor het doen van die stichting. We hebben dat van onze grootouders. Je wilt deze kinderen hoop geven.

OK, als het Clippers vs. Lakers is betekent dat Morris vs. Morris tot op zekere hoogte. Is dat ongemakkelijk?

Markieff Morris: Nee. Dat is mijn werk, concurreren op het hoogste niveau. Hij weet dat. We gaan de strijd aan. Kijk, ik wil dat hij het fantastisch doet. Ik wil dat hij het ongelooflijk goed doet. Maar ik wil winnen. Als hij er 50 kan scoren, ga er dan 50 scoren. En als ik hier op de bank zit, oké, zolang we maar winnen, dat is het enige dat telt. We willen allebei winnen, maar ik wil mijn broer altijd goed zien doen.

Het is er deze zomer niet van gekomen, maar zouden jullie allebei weer teamgenoten willen zijn? In een perfecte wereld, zou dat toch moeten gebeuren?

Marcus Morris: Ik zou het hopen. (Maar) hij is op een geweldige plek in L.A. en ik ben op een geweldige plek in … L.A. (lacht). Nou ik denk dat het gebeurd is dat we op zijn minst in dezelfde stad zijn. Het is leuk, man. Het is leuk.

Markieff Morris: Hoe het ook afloopt, we zitten aan elkaar vast.

* *