In Theodore Roethke’s “My Papa’s wals” vindt de lezer een afschuwelijke ervaring, het slaan van een kind door zijn vader, dat wordt verteld op een manier van een romantische en prachtige dans – de wals. Het gevoel dat men krijgt bij het lezen van dit gedicht is dat de verteller, althans in de tijd waarin het gedicht is geschreven, deze ervaring niet als iets slechts beschouwt.
Hij probeert de ervaring te verfraaien door er een wals van te maken. Hij laat ook, door middel van beelden en ritme, het conflict zien tussen de lezers, of de manier waarop ieder ander ‘normaal’ mens naar deze ervaring zal kijken, en hoe hij het ziet, of wil dat het gezien wordt (hoewel hij zijn vader niet als volledig onschuldig laat zien). Het kan ook worden gezien als het Petty Herst syndroom – wat betekent dat je een ‘realiteit’ hebt die zo intens en sterk is dat je je niet in staat voelt tot een andere ‘realiteit’, bang dat het erger kan en zal zijn.
Het gedicht is opgebouwd uit vier strofen (kwatrijnen), elk bestaande uit vier regels. Het rijmschema is, in de eerste strofe – abab, in de tweede – cdcd, in de derde – efef, en in de vierde – ghgh. De maatsoort is tercet iambisch (beklemtoond onbeklemtoond – driemaal per regel).
Het centrale beeld in het gedicht is de metafoor waarin de slagen worden beschreven als een wals. De dichter wordt rond het huis geleid, dansend – niet in het rond geslagen. Dit komt ook tot uiting in de maatsoort – tercet iambic – de maat van de wals, waardoor het hoofdbeeld ook via de maatsoort tot uiting komt en de lezer meer het gevoel van een dans krijgt, in tegenstelling tot de ‘secundaire beelden’ die meer geassocieerd worden met de ruwe ervaring van een afranseling.
Gezien deze parameters installeert de dichter een soort ontspanning bij de lezer (misschien ook bij zichzelf), om het onderwerp – het slaan – leesbaarder te maken, en het effect van de dronkenschap en de afranselingen te verminderen, door zijn vader menselijker te maken.
Door deze dansmetafoor wordt de hele routine van het slaan in beeld gebracht. De dronken vader, zijn adem “zou een kleine jongen duizelig kunnen maken”, maar de jongen hangt “vast als de dood”. Het woord dood is belangrijk, gewoonlijk toont het woord dood in liefdesgedichten waarachtigheid en onbetwistbare liefde, zoals men in het huwelijk belooft lief te hebben tot de dood, om nooit weg te gaan, zelfs als wat overblijft slechts een herinnering is – zoals in dit gedicht gebeurt.
De jongen zal van zijn vader houden tot het einde; hoewel, een grote bitterheid blijft in de herinnering – de dronkenschap, mislukking (“elke stap die je miste”), en de slagen die voortvloeien uit deze mislukkingen en dronkenschap. Voor elke mislukking “Mijn rechteroor schraapte een gesp” – wordt de jongen beschuldigd van de mislukkingen van zijn vader.
Een andere manier waarop de liefde tot de vader wordt getoond is de manier waarop de vader wordt beschreven, waarmee de dichter zijn liefde voor de vader toont, en zijn verlangen naar hem is door hem “Papa” – niet vader – te noemen. Dit woord wordt, vaak, gebruikt voor vaders die een speciale relatie hebben.
De titel op zich is al misleidend, bij het lezen van “De wals van mijn papa” verwacht men een gedicht over een vader, goed en liefdevol, die deze zachte dans danst, en niet, in de ogen van de dichter, een kloppende vader, een monster. Samen met dit alles is de beschrijving van de vader als een arme man, een om te trouwen.
Hij is, zoals we al gezien hebben, een mislukkeling, hij is dronken, waarschijnlijk veel, want zijn adem stinkt naar ” whisky “, hij is vuil – zijn handen ” aangekoekt door vuil ” en zijn ” gehavend op één knokkel ” , al met al een arme man waar iedereen medelijden mee zal hebben, iemand die liefde nodig heeft.
Ondanks deze uitingen van zijn vader als een persoon waar hij van hield, en nog steeds houdt, gebruikt de dichter de “secundaire beelden” – de beelden buiten het hoofdbeeld – om te laten zien dat de wreedheid bestond. Hij vermindert de impact van deze mishandelingen of de wreedheid ervan niet. De mishandelingen waren zo hard dat de “pannen van de keukenplank gleden”, de mishandelingen waren hard voor de dichter – “Zulk walsen was niet gemakkelijk” – en brachten ook een verandering teweeg in de levensopvatting van de jongen.
De dichter vertelt dat de vader ” de tijd op mijn hoofd slaat “, waarmee bedoeld wordt dat de mishandelingen zijn kindertijd deden verdwijnen, dat de tijd sneller voor hem ging lopen, dat hij geslagen werd zoals zijn vader deed, alsof hij daardoor sneller volwassen werd dan anderen, maar hij beschuldigt zijn vader daar niet van. Eén beschuldigende vinger gaat wel omhoog, en wel naar de moeder, die “haar “gelaat niet kon ontgroenen”, alsof de moeder van de dichter niet reageert om deze of gene frons in stand te houden die haar “onwaardig” zal maken, alsof zijn vader ervan weerhouden hem te slaan niet tot haar taken behoort – de schuld bij zijn vader wegleggen.
Een andere verklaring, hoe vergezocht het ook mag klinken, is die van het Petty Herst syndroom. De betekenis van dit syndroom is dat iemand in een levenstoestand kan komen, een ‘realiteit’, dat hoe wreed of hardvochtig het ook is, als het eenmaal als een absolute realiteit in zijn geest zit, zal deze realiteit de meest geschikte realiteit lijken, ontsnappen is niet nodig, en zelfs als de persoon deze realiteit verlaat zal het, in retrospectief, nog steeds de beste situatie zijn waarin hij ooit is geweest.
Het is mogelijk dat de verteller in dit gedicht door dit syndroom wordt ‘geteisterd’. Hij verdedigt zijn vader omdat het voor hem lijkt alsof dit de realiteit is waarin hij moet zijn. Hij beschrijft de afranselingen als een wals omdat hij het zo ziet.
Hoewel het gedicht retrospectief verteld wordt, vanuit het standpunt van een volwassen man, blijft er iets, de dichter haat zijn vader niet voor de afranselingen, integendeel, hij toont ons dat de liefde voor zijn vader niet verloren is, en nooit verloren is gegaan. En twee keer tijdens het gedicht – hij spreekt over ” Maar ik hing op ” in de eerste strofe, en ” Nog steeds vastklampen aan je shirt.” in de vierde strofe, die het gevoel geeft dat hij hield van en bleef bij zijn vader tijdens zijn kindertijd, en dat hij dat doet zelfs nu wanneer zijn jeugd niet meer bij hem is.
Help ons zijn glimlach te herstellen met uw oude Essays, Het duurt seconden!
-Wij zijn op zoek naar eerdere essays, practica en opdrachten die je hebt gemaakt!
-Wij zullen ze bekijken en op onze website plaatsen.
-Ad inkomsten worden gebruikt om kinderen in ontwikkelingslanden te steunen.
-Wij helpen bij het betalen van operaties voor het herstel van gespleten gehemelten via Operation Smile en Smile Train.