Deze post is onderdeel van Nosh, een speciale pop-up blog over snacks. Lees hier meer.
Om te bewijzen dat een overval geen juwelen, schilderijen of bankkluizen hoeft te omvatten om tot de grootste overvallen uit de geschiedenis te behoren, hoef je niet verder te kijken dan de CIA-contractanten die in 2012 en 2013 automaten hackten en voor 3.314,40 dollar aan snacks stalen. Toen hun handwerk vorig jaar werd onthuld in een vrijgegeven rapport, werden de contractanten bejubeld als volkshelden, niet in het minst omdat ze iets deden waarvan we allemaal in ons hart hebben gedroomd om het te doen: Ze hebben zich een weg gebaand naar een regelmatige levering van gratis snacks, en voor een tijdje, kwamen ze er mee weg.
Ik heb een theorie dat de meeste mensen een soort genegenheid voor automaten hebben, of op z’n minst een vreemde fascinatie ervoor. Misschien is het een overblijfsel uit de kindertijd, toen snoep, het indrukken van knoppen en het doen van “volwassen dingen” zoals omgaan met geld de dingen waren waar je het meest van hield: Automaten omvatten ze alle drie. Deze theorie is gebaseerd op mijn eigen ervaring – ik vind het toevallig heel raar en cool dat je zowat overal waar je komt snacks en frisdrank kunt kopen van een robot als je een dollar bij elkaar kunt schrapen – maar ook op wat ik zag toen een van mijn collega’s haar kinderen meebracht voor een recente Take Our Daughters and Sons to Work Day. “Mam, je zou eten voor ons kunnen kopen uit de automaat,” zei een van hen half suggestief, half beschuldigend tegen zijn moeder. Ook al hadden ze waarschijnlijk al gegeten, ook al waren er andere gratis voedingsmiddelen op kantoor, wat ze het liefst wilden was dollarbiljetten in een machine stoppen die twee keer zo groot was als zij en hun eigen snacks kunnen kiezen met behulp van knoppen. Kun je het ze kwalijk nemen?
Hoezeer we ook van automaten houden, we houden er niet genoeg van om er niet van te stelen. Want wie mist er nu die Snickers die gewoon achter een dun ruitje plastic op een willekeurige parkeerplaats liggen te chillen? Dit verklaart waarom het CIA-complot – een plan met een elektronisch betaalsysteem genaamd FreedomPay – onze collectieve verbeelding veroverde, en ook waarom het internet bezaaid is met lagere-fi instructies voor het hacken van automaten.
Als het idee van het “hacken” van een automaat het beeld oproept van bijvoorbeeld Ryan Lochte of een andere gespierde oen die heel hard aan een automaat schudt, weet dan dat hacken in deze context, afgezien van de zeldzame truc waarbij je een touwtje aan je dollar vastmaakt zodat je het terug kunt nemen, meestal verwijst naar een reeks codes die via een stadslegende zijn doorgegeven en waarmee je zogenaamd toegang krijgt tot het heilige interne menu van de automaat. In een oude thread op Yahoo Answers wordt gevraagd naar de doeltreffendheid van de code 4-3-2-1-1-2-3-1-1 om toegang te krijgen tot het menu van een frisdrankautomaat – een reeks getallen die, als je lang genoeg Googelt hoe je een automaat kunt hacken, al snel van toepassing zal blijken te zijn op de Classic Coke Machine. Het idee is dat je met deze code in het menu van de automaat komt, waar je de prijzen kunt terugzetten naar gratis. Soortgelijke codes zijn als Nature Valley-reepkruimels over het hele internet verspreid, van lang verlaten discussies op prikborden en berichten op Quora en Reddit tot een vreemd onnauwkeurig WikiHow-artikel. (“Experimenteer met verschillende knoppen om verschillende informatie te zien.” Goh, bedankt!)
De gangbare opvatting over deze hacks is dat ze niet werken, hoewel oudere automaten er misschien wel gevoelig voor waren. Mensen in de verkoopautomaten-industrie zijn echter afkerig van het bevestigen van het bestaan van dergelijke codes, omdat ze anders een cultuur van automatenmisbruik zouden aanmoedigen. De National Automatic Merchandising Association weigerde met mij te spreken voor dit verhaal, en Chris Bracher, de meest productieve Quora-bijdrager over verkoopautomaten, zei me: “Nee, de ‘hacks’ werken niet, tenzij het gaat om namaak, vandalisme of beschadiging van de automaten. Er zijn al genoeg mensen die misbruik maken van automaten, we hebben echt niet nog een artikel nodig dat mensen inspireert om het uit te proberen of om zelf te controleren of een van de stadslegendes waar is.”
Maar de hacks zijn online blijven bestaan en hebben zelfs nieuw leven gevonden op sociale platforms zoals YouTube. Video’s met titels als “Top 5 Vending Machine Hacks to Get FREE Drinks and Snacks (WORKS EVERYTIME 2017)” rack up honderdduizenden views, zelfs als ze slecht aaneengeregen compilaties van andere video’s zijn, en ze werken zeer zeker niet elke keer. Sommige video’s kondigen aan het begin aan dat ze “alleen voor educatieve doeleinden” zijn als een ontwijking van de verantwoordelijkheid, alvorens vrolijk over te gaan naar clips van jonge mensen die giechelen over met mobieltjes opgenomen beelden van succesvolle, of op zijn minst succesvol gefingeerde, overvallen. Sommige video’s over het hacken van automaten hebben zelfs hun eigen debunking-video’s. In een parodie op het genre begint een video met de titel “How to Hack a Vending Machine” van een kanaal met de naam HowToBasic te lijken op de andere instructievideo’s alvorens over te gaan in beelden van een machine die wordt vernield. Dat is zeker een manier om het systeem te omzeilen.
Naast de louche geaggregeerde stijl van video’s zijn er video’s waarin vloggers beloven de codes te geven of zelf te proberen te hacken in hun video’s … om vervolgens te wachten tot het einde van hun tergende vlogs om de goederen te pakken te krijgen. Getuige een video, met de zoekmachine optimalisatie vriendelijke titel “TRICK ANY VENDING MACHINES TO GIVE YOU FREE MONEY,” waar een vlogger genaamd David Vlas de eerste 11 van 13 minuten besteedt aan dingen zoals een bezoek aan een skatepark en een wasstraat, alvorens eindelijk zijn weg te vinden naar een aantal hotel automaten. Voor Vlas en zijn soortgenoten is het hacken van een automaat gewoon content, een stunt die ze kunnen filmen en op hun kanaal kunnen zetten.
Ook al betwijfelde ik of ze zouden werken, toch voelde ik me in het belang van de journalistiek genoodzaakt om het hacken van automaten uit te proberen. Ik schreef een aantal codes op die ik van YouTube had geplukt en nam ze mee naar de automaten in het Brooklyn-kantoor van Slate. Ik kan bevestigen dat je je nooit zoveel zorgen maakt over hoe je eruit ziet als een alien die contact probeert te leggen met haar thuisplaneet dan wanneer je een “code” intypt die bestaat uit “Dr Pepper-Poland Spring-Coke-Diet Coke-Diet Coke-Coke-Poland Spring-Diet Coke-Diet Coke” (aka 4-3-2-1-2-3-1-1) in een automaat in een kamer vol met je collega’s.
Ik heb een stuk of zes codes geprobeerd, maar meestal gebeurde er niets. Toen ik de code 4-2-3-1 probeerde, kreeg ik een veelbelovende reactie – het leek erop dat het display veranderde, maar niet in een optie die ik vervolgens kon manipuleren voor gratis drankjes, alleen in een aantal onbegrijpelijke getallen. Op dat moment ging ik terug naar mijn stoel, berustend in het feit dat ik voor de rest van mijn leven voor frisdrank zou moeten blijven betalen. Maar later die middag kwam er een kantoorbreed bericht: “Ik weet niet of iemand een Coke Zero in de frisdrankautomaat is vergeten of dat de automaat me twee Coke Zeros heeft gegeven, maar als iemand een Coke Zero wil, er ligt er een voor het grijpen op de tafel naast mijn bureau.” Zou het kunnen? Misschien heb ik mijn weg naar een gratis frisdrank gehackt. Of misschien hebben de elfjes die in onze machine wonen besloten mij een bot toe te werpen. Hoe dan ook, het bewijst wat ik altijd al heb gedacht: Automaten zijn een beetje magisch.
Lees meer van Nosh hier.