Een lezer schrijft:
Ik dacht dat bruschetta met een harde “ch” werd uitgesproken, maar toch blijven servers het als “sh” uitspreken. Misschien moet ik het maar gewoon accepteren, net als de plaatselijke neiging om “fazool” te zeggen in plaats van fagiole.
Het lijkt redelijk vast te staan dat het woord wordt uitgesproken als “broo-SKET-ah,” omdat in het Italiaans, met uitzondering van misschien een paar regionale/lokale dialecten, “ch” wordt uitgesproken als “k.” Iedereen die in de Capital Region woont, zou hier geen moeite mee moeten hebben, zelfs als zijn of haar onwetendheid van het Italiaans absoluut is – kijk maar naar het woord Schenectady.
Mijn afkeer van de harde-“ch”-uitspraak heeft een volstrekt irrationele component: Giada De Laurentiis, presentatrice van Food Network, spreekt het zo uit, en ze ergert me mateloos. Laat ik maar niet beginnen over hoe graag ik opgerolde, gezouten varkensbuik naar de TV wil gooien als ze “pan-CHEE-tah” zegt; niet alleen geeft ze de tweede lettergreep een lange klinker, ze verheft haar stem ook altijd tot een piepende toon als ze het uitspreekt. Ik verafschuw haar.
De grootste ergernis hier zijn mensen die meestal ongeaccentueerd Engels spreken, maar dan een buitenlands accent gaan leggen op sommige voedselwoorden en erop staan dat ze die uitspreken zoals ze denken dat ze in hun moedertaal worden uitgesproken.
Het kan pretentieloos worden gedaan, meestal door mensen die de andere taal vloeiend spreken. Meestal wil ik hardop lachen om een serveerder die, hoewel het enige Rome waar hij is geweest in midden New York ligt, elk Italiaans woord probeert uit te spreken alsof hij Roberto Benigni is.
De meest hilarische uiting hiervan, hoewel er geen Italiaans in het spel was, kwam van een inwoner van Albany wiens broer enige tijd in het Midden-Oosten heeft doorgebracht. Nadat ik had gezegd dat ik een bagel had besmeerd met een bepaalde kikkererwten-tahinipuree, zei hij: “Dat spreek je uit als ‘hghghHOOO-mus’,” met dat glottale, slijmoplossende keelgeluid aan het begin. Ik zei: “Niet als je de zin begint met ‘It’s pronounced …’ in neutraal East Coast English.”
Pasta fazool – ik heb het ooit gespeld zien worden als ‘vasul’ – is het tegenovergestelde uiterste: een complete minachting voor hoe buitenlandse woorden worden gespeld en moeten worden uitgesproken. Het gerecht in het Italiaans is pasta e fagioli (zeg het “pah-sta eh fazh-e-ohl-eh,” hoewel de initiële “i” in fagioli meestal wordt weggelaten in de aangrenzende “o”). Letterlijk vertaald is het “pasta en bonen.”
Een online beschouwing hierover, die zegt dat “fazool” een Noordoost-specifieke uitspraak is die door generaties Italiaans-Amerikanen is vastgelegd, zegt dat het gerecht “meer klinkt als ‘pasta fazhol’ of ‘pasta fazhola’; vandaar de verschillende schrijfwijzen.” Na verloop van tijd, en afhankelijk natuurlijk van hoe ze het in je favoriete Italiaanse restaurant zeggen, kan het woord klinken als ‘fasolia’, ‘fazole’, ‘fazola’ en ‘fazool’.”
Update: Met dank aan de lezer die ons hierop wees, van de blog Diner’s Journal in The New York Times:
“(A)t I Coppi, een meer traditioneel Italiaans restaurant in de East Village, zei Maristella Innocenti, de chef-kok daar, … dat ze vaak (bruschetta) serveert maar het niet op het menu wil zetten. … Ze grapte dat ze de gasten niet wilde aanmoedigen om het woord ‘bruschetta’ te zeggen, omdat ze het vreselijk vindt dat ze het verkeerd uitspreken door de ‘c’ in het midden af te zwakken of weg te laten.”