Moeders houden hun kinderen altijd goed in de gaten. Ongeacht de diersoort, moeders hebben verschillende manieren om hun kinderen te roepen, afhankelijk van de ernst van de situatie. We hebben allemaal wel eens gehoord dat onze moeders ons bij onze volledige naam noemen als we in de problemen zitten! et blijkt dat Atlantische tuimelaardolfijnmoeders ook verschillende manieren hebben om hun kalveren te roepen, afhankelijk van de ernst van de situatie. De reden dat we dit weten is omdat onze trainers en mariene biologen een experiment hebben uitgevoerd om dit uit te zoeken.
We wisten dat dolfijnmoeders een noodsignaal gebruiken als een kalf in gevaar is, maar we wisten niet of ze andere fluitjes of signalen gebruikten in verschillende niet-bedreigende situaties. Wat we geleerd hebben is dat moeder-dolfijnen hun kalveren kunnen ophalen, niet alleen door ze fysiek te achtervolgen, maar ook door akoestische signalen te geven dat ze terug moeten komen.
Velen zijn bekend met onze programma’s “zwemmen met dolfijnen” en “interactie met dolfijnen”. Naast onze programma’s en onze inspanningen voor natuurbehoud, doen we ook veel onderzoek.
We wilden ons onderzoek met u delen in een poging u te helpen meer te leren over Atlantische tuimelaardolfijnen. De studie die we hebben uitgevoerd laat de communicatie zien tussen moeder-dolfijnen en hun jongen.
Gotta Go, Mom’s Calling: Atlantic Bottlenose Dolphin Mothers Use Individually Distinctive Acoustic Signals To Call Their Calves
Akoestische signalen zijn een belangrijk aspect van het leven van een jonge dolfijn. Atlantische tuimelaardolfijn (Tursipos truncatus) moeders kunnen bijvoorbeeld een noodfluitje gebruiken om een rondzwervend jong te waarschuwen terug te keren. Nochtans, is het gebruik door moeders van niet-urgente oproepen om de nabijheid van een kalf te handhaven niet systematisch onderzocht. Gezien het feit dat sommige situaties meer precair zijn dan andere, gebruiken dolfijn moeders waarschijnlijk een verscheidenheid van signalen om te communiceren met hun kalveren.
In deze studie, werden drie moeder dolfijnen getraind om hun kalveren te produceren, een succesvolle reactie resulteerde in zowel moeder als kalf die gezamenlijk voor hun trainer verschenen. Het testen vond plaats wanneer een kalf werd gescheiden van zijn moeder met een afstand van ten minste vijf meter tijdens een trainingssessie.
De moeder werd gevraagd om haar kalf te produceren, een context die niet urgent en niet-bedreigend leek voor beide dieren. Binnen de context begonnen moeders spontaan akoestische oproepen te produceren die resulteerden in de terugkeer van hun kalf. Hoewel de moeders getraind waren om hun kalf terug te brengen, waren ze niet getraind om dit akoestisch te doen en hadden ze ervoor kunnen kiezen om hun kalf fysiek terug te halen in de testsituatie. De spontane keuze van de moeder voor een akoestisch signaal suggereert dat dergelijke signalen een belangrijke en efficiënte vorm van communicatie tussen dolfijnen zijn.
In alle gevallen reageerde alleen het juiste kalf op de roep van zijn moeder, zelfs wanneer een oudere broer of zus en andere kalveren in de buurt waren. Deze resultaten suggereren dat: (1) dolfijnmoeders verschillende oproepen gebruiken om de terugkeer van een specifiek kalf te vragen, (2) andere dolfijnen (inclusief andere kalveren) zulke oproepen kunnen onderscheiden, en (3) niet-dringende akoestische oproepen een belangrijke rol spelen in de nabijheid van het nageslacht en de zorg.
Inleiding
Dolfijnmoeders en kalveren moeten kunnen communiceren als kalveren willen overleven.
Communicatie kan verschillende vormen aannemen, waaronder tactiele en akoestische signalen.
Moeders kunnen fluitjes gebruiken om contact te houden met hun kalveren of om een zwervend kalf te waarschuwen terug te keren.
Moeders kunnen hun kalveren ook fysiek hoeden en straffen.
De huidige studie richtte zich op het gedrag van moeders wanneer een moeder door een trainer werd gevraagd haar kalf te produceren.
Methode
Drie volwassen vrouwelijke dolfijnen en hun drie afhankelijke kalfjes namen deel aan de studie.
– Ding (~35 jaar oud vrouwtje); moeder van BB (vrouwtje; dob 13 september 2011)
– Squirt (~27 jaar oud vrouwtje); moeder van Lotus (vrouwtje; dob 27 augustus 2009)
-Sarah (~25 jaar oud vrouwtje); moeder van Grace (vrouwtje; dob 11 juli 2008)
Elk volwassen vrouwtje was eerder getraind om hun kalfjes te produceren wanneer daarom gevraagd werd door een trainer.
In eerste instantie haalde elke moeder haar kalf op door het fysiek te hoeden. De moeders vervingen echter al snel het fysiek ophalen door een akoestische roep, met als resultaat dat de moeders hun kalveren konden voortbrengen zonder de trainer te verlaten.
Moeders en kalveren werden gedurende minimaal twee minuten voor elke proef aan elkaar gekoppeld. Daarna werd het kalf gesignaleerd dat het zijn station moest verlaten, naar een andere plaats moest worden gestuurd, of alleen moest blijven.
Het gedrag van moeder en kalf werd voor elke proef genoteerd door een waarnemer, die ook de tijdstippen noteerde waarop een moeder werd gevraagd haar kalf terug te roepen. Akoestische gegevens werden opgenomen met een enkele hydrofoon (15Hz-20kHz+/-3db) die binnen 1 m van de moeder werd geplaatst. De akoestische gegevens werden geanalyseerd met Raven.
Resultaten
Moeders maakten veel meer gebruik van energetisch minder kostbare akoestische signalen dan fysieke terugroepacties om hun kalveren terug te halen tijdens de testproeven.
Elke moeder produceerde individueel onderscheidende roepen die het kenmerkende fluitsignaal van de moeder bevatte, maar vaak ook extra fluitsignalen en klikken
Meer nog, alleen het juiste kalf reageerde op de roep van de moeder.
Conclusie
De dolfijnen werden versterkt voor het voortbrengen van hun kalveren, niet voor de manier waarop ze dat deden. Als hun gedrag eenvoudig een artefact van één of ander trainingsscenario was, zou het feit dat zij eerst werden versterkt voor het fysiek terughalen van hun kalveren in frequentere fysieke terughaalacties moeten geresulteerd hebben. Maar dat was niet het geval.
Het gebruik door dolfijnmoeders van individueel onderscheidende roepjes om de terugkeer van een kalf te vragen is consistent met de notie dat andere dolfijnen zulke roepjes kunnen onderscheiden en biedt extra ondersteuning voor de notie dat dolfijncommunicatie flexibel is in plaats van vast