Voor de excentrieke uitvinder lijkt de eeuwigdurende beweging waarschijnlijk een laaghangend fruit. Zeker, die vervelende wetten van de thermodynamica vertellen ons dat geen enkele machine eeuwig werk kan verrichten zonder een of andere energie-input, maar er is geen reden waarom deze archaïsche, esoterische overpeinzingen niet kunnen worden overwonnen. Eén enkel sprankje vindingrijkheid zou de natuurkunde op zijn kop zetten en eeuwige roem en fortuin opleveren!
Velen hebben het geprobeerd, natuurlijk, en allemaal hebben ze gefaald.
Laten we eens kijken naar een paar opmerkelijke pogingen.
Het wiel dat uit balans is. De beroemde middeleeuwse wiskundige Bhaskara uit de 12e eeuw was misschien wel de eerste kennismaking met de eeuwigdurende beweging. De Indiase denker stelde een “overgebalanceerd” wiel voor waarbij de gewichten aan één kant zouden schommelen, waardoor een groter koppel zou worden uitgeoefend om het wiel draaiende te houden. Een snelle blik op het wiel in beweging maakt duidelijk waarom dit idee gedoemd is te mislukken. Eén kant van het wiel zal altijd meer gewichten hebben, waardoor de koppels saai in evenwicht blijven.
De zelfvullende flacon. Ergens in de 17e eeuw stelde de legendarische chemicus Robert Boyle een zelfvullende erlenmeyer voor, waarin vloeistof in een beker aan het ene uiteinde van het apparaat wordt gegoten en via een kronkelende buis omhoog stroomt en weer terug in de dop, hypothetisch voor altijd vullend. Het idee was dat capillaire werking, waarbij vloeistoffen zich via spanning en adhesie aan oppervlakken hechten, de vloeistof door de buis omhoog zal bewegen. Dit proces zal het water echter niet uit de buis drijven, omdat capillaire werking een oppervlak vereist om zich aan vast te klampen. De vloeistof zal de lange buis dus nooit verlaten!
De drijfriem. Zwevende ballen die aan een riem zijn bevestigd, gaan onderaan door een waterdichte klep een watertank in, drijven vervolgens door het water omhoog en laten de riem eeuwig ronddraaien. Ziet u de fout? Dezelfde krachten die de ballen door het water omhoog duwen, duwen terug op de ballen die in het water proberen te komen. De drijfriem is een innovatieve oplossing voor de eeuwigdurende beweging, maar uiteindelijk onbruikbaar.
Crookes’ Radiometer. Deze vreemd uitziende windmolen zit opgesloten in een luchtdichte kamer in bijna vacuümomstandigheden, dus hoe beweegt hij in hemelsnaam? Het antwoord is licht! Dit is geen windmolen, het is een lichtmolen! Scheikundige William Crookes stuitte bij toeval op het effect en creëerde het apparaat in 1873. Hij veronderstelde eerst dat fotonen via stralingsdruk op de donkere schoepen drukten, zoals voorspeld door Maxwells theorie van het elektromagnetisme, maar dit was eigenlijk onjuist. De juiste oplossing werd zes jaar later ontdekt door Osborne Reynolds. Door een proces van “thermische transpiratie” verwarmt het licht de gasmoleculen aan de zwarte kanten van de schoepen, die naar de randen kruipen en naar de koelere gasmoleculen aan de zilveren kant van de schoepen stromen. “De netto beweging van de vaan als gevolg van de tangentiële krachten rond de randen is weg van het warmere gas en in de richting van het koelere gas, waarbij het gas in de tegenovergestelde richting rond de rand passeert,” legde Phil Gibbs van UC-Riverside uit.
Newman’s energiemachine. In 1979 probeerde de Amerikaanse uitvinder Joseph Newman zijn nieuwe gelijkstroommotor te patenteren, met de bewering dat deze meer energie produceerde dan de accu leverde. Zoals hij CNN vertelde, gebruikte zijn ronddraaiend apparaat “energie in een magnetisch veld bestaande uit materie in beweging”, en werd het voortgeduwd zoals een waterrad. Het Octrooibureau was het hier niet mee eens en wees zijn aanvraag af. Newman ging in beroep, en zijn apparaat werd vervolgens onderzocht door het National Bureau of Standards, dat concludeerde dat de energie-efficiëntie van het apparaat nooit boven de 100% kwam (wat de eeuwigdurende beweging zou ondersteunen), zelfs niet in de buurt. De zaak kreeg veel media-aandacht in de jaren 1970 en 1980, maar Newman verdween snel uit de schijnwerpers toen hij bewees een volslagen gek te zijn. Op een gegeven moment beweerde hij op bevel van God getrouwd te zijn met zijn secretaresse en haar 8-jarige dochter.