*** uit ****”Walk Hard: The Dewey Cox Story” is het antwoord van schrijver Judd Apatow – en regisseur Jake Kasdan – op de moderne biopic rage die ergens halverwege de jaren 2000 is begonnen. De film is bedoeld als een soort parodie, in het bijzonder van de muzikale biopics; en ik denk dat de manier van de film om de draak te steken met het genre komt in de vorm van de veronderstelling dat terwijl er Johnny Cash, John Lennon, en Elvis Presley was – er ook een minder bekende artiest was met de naam van Dewey Cox. Dit is zijn verhaal; de hilarische, slim geschreven ode aan zowel muziek als de mensen erachter.Dewey (gespeeld door Conner Rayburn als kind) begon zijn leven als boerenzoon; hij kreeg slechts één broer om mee te spelen in zijn kindertijd, en slechts voor een korte tijd. Op een dag waren de twee broers aan het spelen met een duo van hun vaders machetes; Dewey zwaaide per ongeluk een beetje te hard en raakte zijn broer, waardoor de arme jongen in tweeën werd gesneden. Zijn vader vergaf hem dit nooit; hij beweerde dat zijn broer de betere van de twee was. Hoe dan ook, door deze ervaring is Dewey in staat om zijn passie te vinden, die in muziek ligt. Op een dag pakt hij gewoon een gitaar op en ontpopt zich als een natuurtalent.Fast-forward naar Dewey’s (nu gespeeld door John C. Reilly, voor de rest van de film) als een middelbare school student; op de avond van de school talentenjacht. Hij zal een origineel nummer ten gehore brengen met zijn vijfkoppige band. In wat een van de grappigste scènes van de film is, loopt de show uit de hand en Dewey slaagt er niet in indruk te maken op zijn ouders, maar hij wint wel het hart van een ander meisje van zijn leeftijd – Edith (Kristin Wiig). Op jonge leeftijd trouwen ze en krijgen ze veel kinderen, terwijl Dewey worstelt om een baan te vinden die echt werkt voor hem. Hij werkt als conciërge in een nachtclub waar muziek wordt gespeeld, en uiteindelijk probeert hij een show voor zichzelf te bemachtigen. Vanaf dat moment wordt hij tegemoet gekomen door roem en succes, als een trio van Joodse platenproducenten hem, zijn muziekstijl en zijn aspiraties leuk vindt.Omdat de toon die van een satirische muzikale biopic film is, moet “Walk Hard” de lijn bewandelen van de films die, min of meer, zijn inspiratiebron vormden. Dewey wordt beroemd door zijn muziek; hij krijgt te maken met zowel verschillende vrouwen als veel verschillende soorten drugs. Hij treedt ook op met mensen als Elvis (Jack White), Buddy Holly (Frankie Muniz), en in één scène ontmoet hij zelfs The Beatles (Paul Rudd, Jack Black, Jason Schwartzman, Justin Long). Maar ik denk niet dat het te veel van een spoiler zou zijn om te zeggen dat het allemaal instort; Dewey’s leven, zijn passie, en zijn relaties met anderen.Hoewel het vooral bedoeld is om grappig te zijn (en oh, is het ooit!); “Walk Hard” is niettemin oprecht. Het werkt om verschillende redenen, maar ik denk dat het belangrijkste element was dat John C. Reilly in de hoofdrol werd gecast. Ik hou van Reilly als acteur, en ik krijg het gevoel dat hij getalenteerd is in het spelen van een groot aantal interessante, komische en dramatische rollen; dit is zeker een van zijn meer memorabele rollen, met hem in de schijnwerpers voor elke minuut van de rit. Het helpt zeker dat hij ook een goede zanger is; hij voorziet de film van een originele soundtrack van uitzonderlijke kwaliteit. Dit is wat je krijgt: een grove, soms perverse, vaak erg grappige satire van een genre waar de meeste mensen van houden en dat ze haten – op hetzelfde moment. “Walk Hard” is misschien geen perfecte film, maar ik heb er echt van genoten zolang hij duurde. Ik raad hem aan voor de prestatie van Reilly – en de vele anderen die hem bijstaan – het strakke script van Apatow (een getalenteerd komisch schrijver/genie van onze generatie), en de aanstekelijke muzikale deuntjes. Voor degenen die net zoveel van muziek houden als ik; dit is een ouderwetse liefdesbrief aan de kunst geschreven in sex, komisch geweld, en rock-and-roll. Het is het bewijs dat, hoewel het verhaal van Dewey Cox een paar hobbels op zijn weg heeft, het nog steeds de moeite waard is om over na te denken. Tenslotte is dit een zeldzame film die het goede met het kwade verenigt (het deprimerende met het opzwepende komische); en in misschien wel de meest letterlijke zin mogelijk. “Dewey Cox” rockt; en het rockt nogal hard.