Slijm wordt geproduceerd door een verscheidenheid aan dieren. Bij veel dieren, waaronder de mens, heeft het een beschermende functie en vormt het een barrière tussen de binnenkant van het lichaam en een wereld vol ziektekiemen.
Bij de buikpotige weekdieren wordt slijm gebruikt voor smering, hechting, signalering en bescherming tegen schuring en aanvallen van ziekteverwekkers of roofdieren.
Chemisch gezien is slakkenslijm een waterige gel die een klein deel (minder dan 10%) glycoproteïnepolymeren bevat – grote, complexe moleculen die met elkaar verbonden zijn om het slijm zijn kenmerkende eigenschappen te geven.
Slakkenslijm wordt afgescheiden door klieren die zich over het hele lichaam bevinden, hoewel de grootste, en de klier die verantwoordelijk is voor de zilverachtige sporen, zich aan de voorkant van de poot bevindt. In rust produceren slakken genoeg slijm om zich aan een substraat te hechten en een membraanachtig zegel te maken, epifragma genaamd, dat de opening van het slakkenhuis bedekt.
Het zegel droogt geleidelijk op en kan behoorlijk krokant worden, terwijl de slak binnenin vochtig blijft. Medische onderzoekers hebben slakken- en slakkenslijm als inspiratiebron genomen voor nieuwe chirurgische lijmen die natte, bewegende weefsels kunnen binden zonder ze te beschadigen.
Heeft u een vraag over wilde dieren die u graag beantwoord wilt zien? E-mail uw vraag naar [email protected] of post hem naar Q&A, BBC Wildlife Magazine, Immediate Media Company, Eagle House, Bristol, BS1 4ST.