Heading

Toen William Greenhouse, PhD, klaar was met zijn afgestudeerde cursussen klinische psychologie, zijn practica, proefschrift, stage en postdoc, stond hem nog één horde te wachten in zijn doctoraal traject: het verkrijgen van een licentie. En, zoals Greenhouse en veel andere pas afgestudeerden hebben ontdekt, is dat niet altijd even gemakkelijk.

Omdat de eisen voor het verkrijgen van een vergunning in de verschillende staten uiteenlopen, heeft Greenhouse aan het begin van zijn postdoctorale opleiding een plan bedacht om vertragingen bij het verkrijgen van een vergunning te voorkomen. Greenhouse, in 2002 afgestudeerd aan de Universiteit van Miami in Coral Gables, Florida, zocht een baan in vier staten – Massachusetts, New York, Californië en Florida – en stelde een matrix op van de eisen van die staten om te bepalen welke de strengste criteria had.

Hij structureerde vervolgens zijn postdoc in het Edith Nourse Rogers Memorial Veterans Hospital in Bedford, Massachusetts, rond die eisen, zodat hij de flexibiliteit had om tussen de vier staten te bewegen, afhankelijk van de baanvooruitzichten. Florida had bijvoorbeeld de strengste normen voor direct cliëntencontact – 900 uur – dus onderhandelde hij met zijn supervisor om het directe cliëntencontact te verhogen van 35% naar 50% van zijn werkbelasting.

Net zoals Greenhouse deed, zouden studenten de vereisten voor een staatsbrevet moeten bestuderen in hun tweede jaar of eerder, adviseert Asher Pacht, PhD, voormalig directeur van professionele zaken voor de Association of State and Provincial Psychology Boards (ASPPB), die bestaat uit Amerikaanse en Canadese vergunningverlenende instanties. Hij en andere deskundigen adviseren dat studenten letten op verschillen in vereiste supervisie-uren voor de predoctorale stage en postdoc, evenals eisen met betrekking tot jurisprudentie-examens, afgestudeerde cursussen en wanneer ze de Examination for Professional Practice in Psychology (EPPP) moeten afleggen.

Van daaruit kunnen studenten hun stage en postdoc zo inrichten dat ze voldoen aan de specifieke licentie-eisen voor hun staat, zegt Pacht. Kijk in het “Handbook of Licensure and Certification Requirements,” gratis verkrijgbaar op www.asppb.org, voor de vereisten van de jurisdictie.

Hoe eerder studenten beginnen met het voldoen aan dergelijke vereisten, hoe minder ze hoeven te doen in de laatste etappe – de drukste tijd van de graduate school.

“Wanneer je afstudeert, denk je dat je je laatste formulier hebt ingevuld en dat je klaar bent,” zegt Patricia Bricklin, PhD, die in de Pennsylvania Licensing Board zit. “Licenties afgeven kan lastig zijn en veel werk kosten, maar het is belangrijk. Licenties zijn er om de consument te beschermen en het publiek te laten zien dat je gekwalificeerd bent om hen te helpen. Je hoeft niet bang te zijn voor het proces.”

Algemene vereisten voor vergunningen

Hoewel elke staat zijn specifieke vereisten heeft, zijn er enkele algemene punten over vergunningen waar iedereen rekening mee moet houden om zich voor te bereiden:

• Heb je een vergunning nodig? Als u psychologie wilt beoefenen, moet u een vergunning hebben van de raad voor de afgifte van vergunningen van uw staat. Wie werkt voor een hogeschool of universiteit, een staats- of federale instelling, een onderzoekslaboratorium of een bedrijf, hoeft in sommige staten geen vergunning te hebben. Dit verschilt echter per staat; kijk naar de taal van je staat met betrekking tot vrijstellingen van licenties. Industrieel-organisatorische psychologen hoeven bijvoorbeeld alleen in sommige staten een vergunning te hebben en schoolpsychologen op openbare scholen moeten voldoen aan aparte vergunningsvereisten.

In negen staten moeten vergunninghouders een aparte aanduiding als “gezondheidszorgverstrekker” hebben als hun praktijk het verstrekken van diensten in de gezondheidszorg omvat – waaronder geestelijke gezondheidszorg. Het National Register biedt een dergelijk systeem voor de legitimatie van zorgverleners dat door verzekeringsmaatschappijen wordt gebruikt.

• Voldoe aan de opleidingseisen. Vergunningverlenende instanties van een staat eisen doorgaans minimaal een doctorstitel in de psychologie van een regionaal geaccrediteerde of door de overheid geaccrediteerde instelling. In sommige staten moeten aanvragers een doctorstitel in de psychologie hebben van een door de APA geaccrediteerde instelling. Studenten die geen door de APA geaccrediteerde opleiding of een door de ASPPB of het National Register aangewezen doctoraalopleiding in de psychologie hebben gevolgd, kunnen te maken krijgen met een kritisch onderzoek van het curriculum van hun opleiding door de vergunningverlenende instanties, zegt Bricklin, voorzitter van het APA-Comité voor de Bevordering van de Beroepsuitoefening.

• Verzamel administratief materiaal. Studenten moeten het aantal cliënten, de soorten problemen die ze hebben behandeld en de supervisie-ervaringen die ze tijdens hun postdoc en stage hebben opgedaan, documenteren, aldus Bricklin. Veel staatsbesturen vragen ook om bewijs van hun cursussen.

Om het proces te vergemakkelijken, kun je een dossier samenstellen van je cursussen, stelt Stuart Tentoni, PhD, counselingcoördinator en opleidingsdirecteur bij het Norris Health Center van de University of Wisconsin-Milwaukee, voor. Om dit te doen, fotokopieert u de cursusbeschrijvingen uit de catalogi van afgestudeerden en voegt u de namen van de cursusboeken en de publicatiedata toe. Vermeld de namen van de professoren, hun titel, waar ze hun doctoraat hebben behaald en of ze een licentie hebben of lid zijn van de APA.

• Prepareer je voor op toetsen. Alle Amerikaanse staten en Canadese provincies waarvan het bestuur lid is van de ASPPB – met uitzondering van Quebec en Prince Edward Island – eisen van kandidaten dat zij slagen voor de EPPP, een meerkeuzetoets van 225 vragen die door de ASPPB is ontwikkeld over kerngebieden van de psychologie, zoals beoordeling en diagnose en sociale en biologische grondslagen van gedrag. Quebec vereist echter wel de EPPP voor kandidaten van buiten de provincie. Ga naar www.asppb.org voor de inhoudsgebieden en een elektronische oefentest.

De slaagscores voor de EPPP worden door elke staat vastgesteld; de meeste staten eisen ten minste 70 procent of 500 op het computerondersteunde examen. Kandidaten die het EPPP afleggen kort nadat ze hun doctoraatsdiploma hebben behaald, doen het meestal beter dan degenen die wachten, zegt Barbara Van Horne, PhD, voorzitter van de ASPPB. (Zie Naar oplossingen voor professionele prostdocs voor meer informatie over wanneer u de EPPP kunt doen). Sommige staten vereisen ook dat kandidaten slagen voor een mondeling examen dat een competentie-gebaseerde test kan zijn of een test van wetten en ethiek. In andere staten is alleen een jurisprudentie-examen vereist.

• Zorg voor klinische uren onder toezicht. Studenten moeten gemiddeld 2000 uur tijdens hun stage en 2000 uur tijdens hun postdoctorale opleiding werken om aan de eisen van de staat te voldoen, adviseert Emil Rodolfa, PhD, een voormalig lid van de California Licensing Board en voorzitter van de Association of Psychology Postdoctoral and Internship Centers. Jurisdicties verschillen in het aantal uren supervisie dat vereist is. In Michigan is bijvoorbeeld 6000 uur supervisie vereist, terwijl dat in Californië 3000 uur is.

• Bank je referenties. Door informatie over je postdoc, stage en doctorstitel op te slaan of te registreren bij organisaties als het National Psychologist Trainee Register (www.nationalregister.org) of de Credentials Bank (www.asppb.org) van de ASPPB, hoef je later niet meer op zoek te gaan naar transcripties of supervisors voor handtekeningen. Overweeg om je informatie eerst te bankieren nadat je je stage hebt afgerond, adviseert Judy Hall, PhD, executive officer van het National Register of Health Service Providers in Psychology en voormalig executive secretary van de New York State Board for Psychology. “Door vroeg met het proces te beginnen, kom je later niet voor verrassingen te staan”, aldus Hall.

• Maak jezelf mobiel. Sommige mensen adviseren om je referenties op te sparen, zodat je later in een andere staat je beroep kunt uitoefenen. Ga voor meer informatie over de rechtsgebieden die mobiliteitsmechanismen hebben ingevoerd naar de websites van het National Register (www.nationalregister.com/mobility.html) en de ASPPB (www.asppb.org/mobility/CPQmap.asp).

Ook om jezelf mobiel te maken, suggereert Van Horne dat reguliere opleidingen, trainingen en supervisie-ervaringen meer kans maken om aan de eisen van de staat te voldoen. Ze stelt voor om een APA- of Canadian Psychological Association (CPA)-geaccrediteerd programma te volgen of een programma dat is aangewezen door het National Register of de ASPPB. Ook raadt ze aan om de vereiste cursussen in de kerngebieden van de psychologie te volgen en een APA- of CPA-geaccrediteerde stage te voltooien.

• Anticipeer op de kosten. De kosten voor het verkrijgen van een licentie kunnen variëren van $500 tot meer dan $1.000, inclusief de kosten voor de aanvraag en de eerste licentie en de examenkosten. ASPPB’s online “Handbook of Licensure and Certification Requirements” geeft een overzicht van de licentiekosten van elke staat. Greenhouse schat dat hij bijna $3.000 heeft uitgegeven aan licenties, waaronder $1.200 aan EPPP-studiemateriaal en een voorbereidingscursus.

• Hulp zoeken als je die nodig hebt. Als je in de war bent of je niet op je gemak voelt bij het vergunningsproces, raadt Rodolfa aan om met anderen te praten die het proces al hebben doorlopen. Studenten kunnen zich ook wenden tot psychologische verenigingen in hun staat, het National Register, ASPPB, staatsvergunningencommissies of listservs – zoals APA’s Early Career Listserv of EPPP-Prep (http://groups.yahoo.com/group/eppp_prep/).

Zoals Greenhouse houdt hij een dik dossier bij van de vergunningsformulieren en de informatie die hij in de loop der jaren heeft verzameld, zodat hij voorbereid is om het vergunningsproces opnieuw te doorlopen wanneer hij in New York, Californië en Florida een aanvraag voor een vergunning indient. Hij hoopt een privé-praktijk te openen voor de behandeling van patiënten met een bipolaire stoornis. Door in vier staten een licentie te hebben, denkt hij dat hij zijn mobiliteit heeft gemaximaliseerd om de meest aantrekkelijke baan te accepteren.

“Ik heb mezelf verantwoordelijk gesteld voor het leren van de licentie-informatie,” zegt Greenhouse. “Niemand zou me door het proces leiden. Ik moest het zelf doen. Mijn toekomst lag in mijn handen, dus nam ik het initiatief.”