Chicago Seven (pierwotnie ośmiu) było politycznymi radykałami oskarżonymi o spiskowanie w celu podżegania do zamieszek, które miały miejsce podczas Narodowej Konwencji Demokratów w Chicago w 1968 roku. Podczas trwającego pięć miesięcy procesu, oskarżenie podkreślało prowokacyjną retorykę i wywrotowe intencje oskarżonych, podczas gdy obrona przypisywała przemoc przesadnej reakcji władz. Sprawa przyciągnęła uwagę całego kraju ze względu na artystów i aktywistów, którzy zeznawali jako świadkowie, jak również działania oskarżonego Bobby’ego Seale’a, za które został skazany na cztery lata więzienia za obrazę sądu. W lutym 1970 roku pięciu z siedmiu oskarżonych zostało uznanych za winnych, ale sąd apelacyjny unieważnił wyroki w 1972 roku.
Początkowo było ośmiu oskarżonych: David Dellinger, pacyfista i przewodniczący National Mobilization against the War; Tom Hayden i Rennie Davis, liderzy Students for a Democratic Society, Abbie Hoffman i Jerry Rubin, liderzyYouth International Party John Froines i Lee Weiner, lokalni organizatorzy z Chicago; oraz Bobby Seale, współzałożyciel Black Panther Party.
Z wyjątkiem Panter, które od początku nie były zaangażowane, wszystkie reprezentowane grupy planowały masowe demonstracje podczas tygodnia konwencji. Jednak wraz z wycofaniem się ich głównego celu, prezydenta Lyndona B. Johnsona, jako kandydata do reelekcji i coraz groźniejszymi publicznymi oświadczeniami burmistrza Chicago Richarda Daley’a na temat utrzymania porządku, apel o „przyjazd do Chicago” stał się bardziej wyciszony. W końcu zebrało się około dziesięciu tysięcy demonstrantów – wystarczająco dużo, by wywołać tydzień gwałtownych starć z policją, w tym jedno, które później komisja federalna określiła mianem „zamieszek policyjnych”
Pięciomiesięczny proces Ósemki z Chicago rozpoczął się we wrześniu. Podczas gdy Weathermen (odłam grupy) proklamowali na ulicach „Dni gniewu”, prokuratura podkreślała prowokacyjną retorykę i wywrotowe intencje oskarżonych. William Kunstler – adwokat wszystkich oskarżonych z wyjątkiem Seale’a – przypisał przemoc raczej oficjalnej przesadnej reakcji niż spiskowi i przyprowadził do sądu piosenkarzy, artystów i aktywistów, aby wyjaśnić, co demonstranci uważają za niepokojące w amerykańskim społeczeństwie. Prokurator Thomas Foran i sędzia Julius Hoffman nieustannie ścierali się z oskarżonymi. W szczególności sposób prowadzenia obrony przez Seale’a doprowadził do tego, że spędził on trzy dni w sądzie związany i zakneblowany; jego sprawa została uznana za niebyłą, a on sam został skazany na cztery lata za obrazę sądu. W ten sposób Chicagowska Ósemka stała się Chicagowską Siódemką. W lutym 1970 roku pięciu z siedmiu zostało uznanych za winnych, ale sąd apelacyjny uchylił wyroki jesienią 1972 roku, powołując się na błędy proceduralne sędziego Hoffmana i jego jawną wrogość wobec oskarżonych.