W 2018 r. odbyło się wiele znaczących spraw sądowych związanych z prawem autorskim. Najważniejsze z nich to:
ABS Entertainment v. CBS Corporation
Sprawa dotycząca tego, czy cyfrowo zremasterowane nagrania dźwiękowe sprzed 1972 r. są niezależnie objęte prawem autorskim.
Sąd Apelacyjny Stanów Zjednoczonych ds. Court of Appeals for the Ninth Circuit uchylił decyzję sądu niższej instancji o wydaniu wyroku w trybie uproszczonym na korzyść CBS, stwierdzając, że „stworzenie autoryzowanego cyfrowego remasteringu analogowych nagrań dźwiękowych sprzed 1972 r., które kwalifikują się jako utwory pochodne podlegające prawu autorskiemu, nie powoduje, że zremasterowane nagrania dźwiękowe podlegają wyłącznie prawu federalnemu” oraz że „sąd okręgowy błędnie uznał, że stanowy interes powodów w zakresie praw autorskich do nagrań dźwiękowych sprzed 1972 r., zawartych w zremasterowanych nagraniach dźwiękowych, został wyłączony z federalnego prawa autorskiego.
BMG v. Co
Sprawa, w której BMG Rights Management oskarżyła Cox Communications o przyczynienie się i zastępcze naruszenie praw autorskich w oparciu o wymianę plików peer-to-peer przez jej abonentów.
Sąd niższej instancji orzekł, że Cox nie kwalifikuje się do ochrony „bezpiecznej przystani” na mocy DMCA, ponieważ „żaden rozsądny sąd przysięgłych nie mógł stwierdzić, że Cox wdrożył politykę” wymaganą przez DMCA w celu uzyskania „bezpiecznej przystani”. Czwarty Okręg dokonał przeglądu przyznania przez sąd okręgowy wyroku skróconego w tej sprawie de novo. Firma Cox twierdziła, że sąd okręgowy popełnił błąd, przyznając orzeczenie w trybie uproszczonym na korzyść BMG oraz że termin „osoby dopuszczające się powtarzających się naruszeń” użyty w § 512(i)(1)(A) powinien być ograniczony do osób, wobec których orzeczono naruszenie. Sąd Apelacyjny Czwartego Okręgu nie zgodził się z interpretacją Coxa i potwierdził wyrok sądu niższej instancji, stwierdzając, że „Kongres wiedział, jak wyraźnie odnieść się do zasądzonego naruszenia, ale nie zrobił tego w przepisie dotyczącym wielokrotnego naruszania” i stwierdzając, że „termin „naruszający” w § 512(i) nie jest ograniczony do zasądzonych naruszeń”. Sąd stwierdził również, że Cox był „wyraźnie zdeterminowany, aby nie wypowiadać umów abonentom, którzy w rzeczywistości wielokrotnie naruszali zasady” oraz że „co najmniej… dostawca usług internetowych nie 'rozsądnie wdrożył' zasad dotyczących osób dopuszczających się powtarzających się naruszeń, jeżeli dostawca usług internetowych nie egzekwuje warunków zasad w jakikolwiek znaczący sposób”, jak to miało miejsce w tym przypadku. Z tych powodów Czwarty Okręg potwierdził orzeczenie sądu niższej instancji, że firma Cox nie kwalifikuje się do ochrony w ramach „bezpiecznej przystani” DMCA za niewdrożenie w rozsądny sposób polityki dotyczącej wielokrotnego naruszania praw autorskich „w jakikolwiek spójny lub znaczący sposób – pozostawiając ją zasadniczo bez żadnej polityki”. BMG złożyło petycję o ponowne rozpatrzenie sprawy, ale została ona odrzucona, a strony ostatecznie zakończyły sprawę ugodą.
Cambridge University Press v. Albert
Sprawa wniesiona przez kilku wydawców akademickich w 2008 r., którzy zarzucali naruszenie prawa przez Georgia State University w związku z jej systemem e-rezerwacji kursów.
Sąd Apelacyjny Stanów Zjednoczonych dla Jedenastego Okręgu uznał, że sąd rejonowy błędnie zinterpretował swój poprzedni mandat i niewłaściwie zastosował test uczciwego wykorzystania. W szczególności, sąd zgodził się z argumentami wydawców, że sąd okręgowy popełnił błąd, dokonując nowych ustaleń w zakresie uczciwego wykorzystania po pierwszym odwołaniu, zarówno gdy dokonał ponownej analizy czynnika czwartego, jak i gdy ponownie zastosował „formułę matematyczną” do ważenia i równoważenia czterech czynników w swoim ogólnym rachunku uczciwego wykorzystania każdego fragmentu. Sąd uznał również, że sąd okręgowy popełnił błąd, gdy wziął pod uwagę koszt zakupu licencji, uznając, że trzeci czynnik faworyzuje uczciwe wykorzystanie. Wreszcie, Eleventh Circuit odrzucił decyzję sądu niższej instancji uznającą GSU za stronę wygrywającą i przyznającą jej honoraria adwokackie.
Capitol Records v. ReDigi
Sprawa dotycząca usługi, która pozwalała użytkownikom na „odsprzedaż” cyfrowych plików mp3.
Sąd Apelacyjny Stanów Zjednoczonych dla Drugiego Okręgu opublikował swoją długo oczekiwaną decyzję potwierdzającą ustalenie sądu okręgowego, że ReDigi naruszył prawa reprodukcji powodów. Sąd potwierdził stanowisko sądu okręgowego, że serwis ReDigi stworzył nową kopię nagrania dźwiękowego, a prawo do reprodukcji nie podlega doktrynie pierwszej sprzedaży, która odnosi się wyłącznie do konkretnej płyty gramofonowej. Sąd odrzucił również argument ReDigi, że jego proces techniczny polegający na usuwaniu oryginalnej kopii pliku w trakcie odsprzedaży nagrania dźwiękowego nie stanowi reprodukcji. Ponadto, sąd uznał, że usunięcie nie niweczy faktu, że dokonano reprodukcji, a obrona ReDigi przed uczciwym użytkowaniem (opierająca się w dużej mierze na decyzji w sprawie TVEyes) nie ma racji bytu.
Code Revision Commission v. Public.Resource.org
Sprawa dotycząca tego, czy Official Code of Georgia Annotated (OCGA) kwalifikował się do ochrony praw autorskich.
Sąd Apelacyjny Stanów Zjednoczonych dla Jedenastej Kategorii (U.S. Court of Appeals for the Eleventh Circuit orzekł, że „w przypadku, gdy urzędnikowi, który stworzył dzieło, powierzono delegowaną władzę suwerenną, gdy dzieło ma znaczenie autorytatywne i gdy dzieło zostało stworzone poprzez kanały proceduralne, w których zwykle przepływa władza suwerenna – wynika z tego, że dzieło to można przypisać konstruktywnemu autorstwu Ludu, a zatem nie podlega ono prawom autorskim”, uznając w rezultacie OCGA za niepodlegające prawom autorskim.
Davidson przeciwko Stanom Zjednoczonym
Sprawa dotycząca fotografii repliki posągu Lady Liberty w Las Vegas, która została przedrukowana na znaczkach pocztowych USA w błędnym przekonaniu, że fotografia przedstawia oryginalny posąg w Nowym Jorku.
Sąd Federalny Stanów Zjednoczonych orzekł na korzyść rzeźbiarza w wysokości 3,5 miliona dolarów plus odsetki. USPS argumentował, że replika posągu „jest zbyt podobna do oryginału w nowojorskim porcie i że użycie przez rząd nie skopiowało niczego oryginalnego dla powoda”, a także powołał się na obronę przed „fair use”. Sąd uznał jednak, że „praca pana Davidsona była oryginalna i … wykorzystanie jej przez Pocztę nie było dozwolone przez ustawę.”
Fox News v. TVEyes
Sprawa dotycząca tego, czy usługa subskrypcji TVEyes pozwalająca użytkownikom na oglądanie, pobieranie i wysyłanie pocztą elektroniczną dziesięciominutowych klipów z programów Foxa kwalifikuje się jako uczciwe wykorzystanie.
Usługa TVEyes, która była dostępna za 500 dolarów miesięcznie dla firm, rządów i profesjonalistów (ale nie do użytku osobistego), oferowała nagrane programy 24/7 z ponad 1400 stacji telewizyjnych i radiowych. Serwis kompilował również nagrane programy w bazy danych z możliwością przeszukiwania tekstu. Abonenci mogli przeszukiwać bazę danych według słów kluczowych lub według daty i czasu, a następnie mogli oglądać, archiwizować, pobierać i wysyłać pocztą elektroniczną dziesięciominutowe klipy zawarte w wynikach wyszukiwania. Sąd Okręgowy uznał, że funkcja w usłudze TVEyes, która umożliwiła abonentom wyszukiwanie filmów i klipów przy użyciu słów kluczowych („Funkcja wyszukiwania”) oraz funkcje, które pozwoliły abonentom oglądać, archiwizować i udostępniać odpowiednie klipy innym („Funkcja oglądania”) były dozwolone w ramach wyjątku sprawiedliwego wykorzystania. Sąd Okręgowy uznał, że funkcje, które umożliwiały abonentom TVEyes pobieranie i swobodne przesyłanie klipów pocztą elektroniczną lub oglądanie klipów uzyskanych za pomocą funkcji wyszukiwania innych niż za pomocą słów kluczowych, nie stanowiły dozwolonego użytku. Fox odwołał się od decyzji dotyczącej funkcji Watch do Sądu Apelacyjnego Drugiego Okręgu, a Sąd ten uchylił decyzję Sądu Okręgowego o uznaniu funkcji Watch za dozwolony użytek i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w celu zmiany nakazu w świetle orzeczenia o dozwolonym użytku.
W swojej analizie dozwolonego użytku Drugi Okręg bezsprzecznie uznał czwarty czynnik dotyczący potencjalnej szkody rynkowej za „najważniejszy element dozwolonego użytku” i zważył go na korzyść Foxa. Ponadto Sąd stwierdził, że TVEyes wyparła dochody, które Fox powinien był uzyskać z tytułu swojej pracy, a także ustalił, że zamiast udzielać licencji Foxowi, TVEyes rozpowszechniała i udostępniała treści Foxa bez licencji, pozbawiając go w ten sposób możliwości uzyskania odpowiedniego wynagrodzenia, co podważa podstawową zasadę prawa autorskiego, zgodnie z którą właściciel praw autorskich ma prawo kontrolować sposób udzielania licencji (jeśli w ogóle) tym, którzy chcą korzystać z utworu. Sąd stwierdził, że ponieważ „możliwość redystrybucji treści Foxa w sposób, w jaki czyni to TVEyes, ma oczywistą wartość dla TVEyes, powinna ona (lub podobny serwis) być skłonna zapłacić Foxowi za prawo do oferowania tych treści”. W podsumowaniu Sąd stwierdził, że „TVEyes uzurpuje sobie prawo do funkcji, za którą Fox ma prawo żądać wynagrodzenia na podstawie umowy licencyjnej” i zważył ten czynnik na korzyść Fox. TVEyes następnie złożyło wniosek o certiorari do Sądu Najwyższego, który został niedawno odrzucony.
Goldman v. Breitbart
Sprawa dotycząca „tego, w jaki sposób obrazy wyświetlane na jednej stronie internetowej, ale przechowywane na serwerze innej strony internetowej, wpływają na wyłączne prawo właściciela do wyświetlania.”
Sąd Okręgowy Stanów Zjednoczonych dla Południowego Dystryktu. Sąd Rejonowy dla Południowego Dystryktu Nowego Jorku przyznał fotografowi częściowy wniosek o wydanie wyroku skróconego, stwierdzając, że „kiedy pozwani spowodowali, że osadzone Tweety pojawiły się na ich stronach internetowych, ich działania naruszyły wyłączne prawo powoda do wyświetlania; fakt, że obraz był przechowywany na serwerze należącym i obsługiwanym przez niepowiązaną stronę trzecią (Twitter) nie chroni ich przed tym wynikiem”. W ten sposób sąd odrzucił „Test Serwera”, który został wyartykułowany w sprawie Perfect 10 przeciwko Amazon, wyjaśniając, że „jasny język ustawy o prawach autorskich, historia legislacyjna leżąca u podstaw jej uchwalenia oraz późniejsze orzecznictwo Sądu Najwyższego nie dają podstaw do przyjęcia zasady, która pozwala fizycznej lokalizacji lub posiadaniu obrazu określić, kto mógł lub nie mógł 'wyświetlić' utwór w rozumieniu ustawy o prawach autorskich.” (Second Circuit odrzucił natychmiastowe odwołanie od decyzji w lipcu, ale decyzja prawdopodobnie zostanie zaskarżona, gdy sąd okręgowy wyda ostateczny wyrok.)
Oracle v. Google
Sprawa dotycząca wykorzystania przez Google interfejsów API Java firmy Oracle w platformie Android. Court of Appeals for the Federal Circuit, uchylając wyrok sądu niższej instancji, uznał, że wykorzystanie przez Google nie stanowiło uczciwego wykorzystania w świetle prawa i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia w celu ustalenia odszkodowania. W odniesieniu do pierwszego czynnika, Sąd odrzucił argument Google, że korzystanie z interfejsów API w kontekście smartfonów było wystarczająco przekształcające, natomiast w odniesieniu do czwartego czynnika, Sąd uznał, że Google skutecznie uniemożliwił Oracle dostęp do potencjalnego rynku urządzeń mobilnych dla interfejsów API. Sąd stwierdził, że „tu nie ma nic sprawiedliwego w podejmowaniu utworu chronionego prawem autorskim verbatim i wykorzystywanie go w tym samym celu i funkcji, jak oryginał w konkurencyjnej platformy,” i że Google „superseding wykorzystania jest z natury nieuczciwe.” Google planuje złożyć petycję o certiorari do Sądu Najwyższego, a Sąd Najwyższy niedawno przedłużył termin na to do stycznia 2019 r.
3 District Court Fair Use Cases of Note in 2018
Było też kilka spraw sądu okręgowego dotyczących sprawiedliwego wykorzystania wartych odnotowania po prostu po to, aby podkreślić, jak kolosalnie sąd okręgowy spartaczył analizę sprawiedliwego wykorzystania. Trzy sprawy, o których warto tu wspomnieć to: Philpot v. Media Research Center, Brammer v. Violent, oraz Bell v. Powell.
W sprawie Philpot v. Media Research Center, Media Research Center wykorzystało dwa zdjęcia Philpota bez zezwolenia w dwóch oddzielnych artykułach online: zdjęcie Kenny’ego Chesneya w artykule o celebrytach pro-life; oraz zdjęcie Kid Rocka w artykule o jego podobno kampanii do Senatu USA. Po wydaniu wyroku skróconego, sąd okręgowy uznał oba sposoby wykorzystania za uczciwe wykorzystanie na podstawie tego, że (1) wykorzystanie przez pozwanego było przekształcające, ponieważ cel wykorzystania zdjęć – „zidentyfikowanie gwiazd jako zwolenników pro-life lub konserwatywnych kandydatów do Senatu” – był inny niż cel, w jakim powód zrobił zdjęcia; (2) wykorzystanie nie było komercyjne, ponieważ, podczas gdy pozwany pobierał wpływy z reklam wyświetlanych w swoich artykułach, „nie pobiera opłat od czytelników za dostęp do swoich artykułów, ani nie sprzedał zdjęć Chesneya i Kid Rocka innym stronom” (sąd nadał również wagę statusowi pozwanego jako organizacji non-profit); oraz (3) czwarty czynnik uczciwego wykorzystania ważył na korzyść uczciwego wykorzystania, ponieważ „Wykorzystanie przez pozwaną fotografii Chesneya i Kid Rocka nie może negatywnie wpłynąć na zbywalność dzieł powoda, gdy, tak jak w tym przypadku, powód w rzeczywistości nie rozważał wprowadzenia tych dzieł na rynek” (ponieważ powód umieścił zdjęcia w Wikimedia na niewyłącznej licencji Creative Commons).
W sprawie Brammer v. Violent – dotyczącej domniemanego wykorzystania przez Northern Virginia Film Festival na swojej stronie internetowej fotografii Brammera przedstawiającej dzielnicę miasta D.C. w ujęciu czasowym – Sąd Okręgowy USA ds. Sąd Okręgowy dla Wschodniego Dystryktu Wirginii uznał, że zachowanie to stanowiło uczciwe wykorzystanie częściowo dlatego, że „podczas gdy cel Brammera w uchwyceniu i opublikowaniu zdjęcia był promocyjny i ekspresyjny, cel wykorzystania zdjęcia był informacyjny: dostarczenie uczestnikom festiwalu informacji dotyczących lokalnej okolicy”, a zatem sąd uznał, że wykorzystanie to miało charakter transformacyjny. Omawiając czwarty czynnik, sąd uznał, że wykorzystanie nie wpłynęło negatywnie na rynek fotografii, ponieważ fotografia była licencjonowana co najmniej dwa razy od czasu domniemanego naruszenia, „wykazując, że wykorzystanie nie wpłynęło na rynek fotografii” oraz ponieważ pozwany „nie sprzedawał kopii zdjęcia ani nie generował z tego tytułu żadnych przychodów”
Bell v. Powell to sprawa dotycząca organizacji, która opublikowała broszurę promującą swoją konferencję i zamieściła w niej zdjęcie panoramy Indianapolis bez zgody fotografa. W tej sprawie Sąd Okręgowy Stanów Zjednoczonych dla Południowego Dystryktu Indiany, na wniosek o wydanie wyroku skróconego, stwierdził, że wykorzystanie przez pozwanych było uczciwe, ponieważ zdjęcie nie stanowiło istotnego elementu broszury, ale raczej „pojawiło się wraz z dwoma innymi zdjęciami, aby pokazać lokalizację konferencji” oraz że pozwani nie odnieśli korzyści z wykorzystania broszury. Sąd oparł się również na swoim stwierdzeniu, że „charakter Bell’s Indianapolis Nighttime Photo polegał na przedstawieniu panoramy miasta w celu sprzedaży kopii zdjęcia panoramy Indianapolis, podczas gdy charakter zdjęcia w broszurze MRNISO polegał na przedstawieniu faktycznego obrazu Indianapolis w celu poinformowania opinii publicznej o miejscu, w którym odbędzie się edukacyjna, profesjonalna konferencja na temat napaści na tle seksualnym”. Wszystkie te trzy przypadki są bolesne dla każdego, kto zna choćby w najmniejszym stopniu zasady uczciwego korzystania z praw autorskich. Prawie każda część analizy sprawiedliwego wykorzystania w tych sprawach jest całkowicie błędna. Te orzeczenia, jeśli pozwolą im stać i być wykorzystywane jako precedens przy rozstrzyganiu przyszłych spraw, mogą być potencjalnie szkodliwe dla właścicieli praw autorskich – zwłaszcza fotografów prasowych i stockowych.
Prognozy na 2019 rok
Pomimo że rok 2018 był z pewnością wypełniony zarówno interesującymi, jak i dziwacznymi sprawami sądowymi dotyczącymi praw autorskich, rok 2019 zapowiada więcej tego samego. Sąd Najwyższy ma usłyszeć dwie sprawy: Fourth Estate v. Wall-Street.com, w dniu 8 stycznia, oraz Rimini Street v. Oracle, w dniu 14 stycznia. Sprawa Fourth Estate dotyczy kwestii, czy wymóg rejestracji w celu wszczęcia procesu o naruszenie jest spełniony przez „podejście aplikacyjne” lub „podejście certyfikacyjne”. Sprawa Rimini Street dotyczy tego, czy § 505 ustawy o prawie autorskim ogranicza koszty, jakie sąd może przyznać stronie wygrywającej w sprawie o naruszenie praw autorskich. Oczywiście, jak wspomniano powyżej, Trybunał zdecyduje również, czy podejmie się nagłośnionej sprawy Oracle v. Google fair use.
Pod koniec 2018 roku widzieliśmy również kilka spraw o naruszenie praw autorskich wniesionych przeciwko Epic Games (twórcy szalenie popularnej gry wideo Fortnite) i innym, zarzucających naruszenia ruchów tanecznych. Wygląda więc na to, że rok 2019 będzie również rokiem, w którym poznamy zakres ochrony praw autorskich przyznanej ruchom tanecznym.