ArchitectureEdit
Fundacja Solomona R. Fundacja Guggenheima wybrała Franka Gehry’ego na architekta, a jej dyrektor, Thomas Krens, zachęcał go do zaprojektowania czegoś śmiałego i innowacyjnego. Krzywizny na zewnątrz budynku miały sprawiać wrażenie przypadkowych; architekt powiedział, że „przypadkowość krzywizn ma na celu złapanie światła”. Wnętrze „zostało zaprojektowane wokół dużego, wypełnionego światłem atrium z widokiem na ujście rzeki Bilbao i okoliczne wzgórza Kraju Basków”. Atrium, któremu Gehry nadał przydomek The Flower ze względu na jego kształt, służy jako centrum organizacyjne muzeum.
Gdy Guggenheim Museum Bilbao zostało otwarte dla publiczności w 1997 roku, natychmiast zostało okrzyknięte jednym z najbardziej spektakularnych budynków świata w stylu dekonstruktywizmu (chociaż Gehry nie kojarzy się z tym ruchem architektonicznym), arcydziełem XX wieku. Architekt Philip Johnson określił go mianem „najwspanialszego budynku naszych czasów”, a krytyk Calvin Tomkins w „The New Yorker” scharakteryzował go jako „fantastyczny statek marzeń o falującej formie w płaszczu z tytanu”, którego genialnie odbijające światło panele przypominają również rybie łuski. Herbert Muschamp wychwalał jego „rtęciowy blask” w The New York Times Magazine. The Independent nazywa muzeum „zdumiewającym wyczynem architektonicznym”.
Muzeum jest płynnie zintegrowane z kontekstem miejskim, Rozwijając swoje wzajemnie połączone kształty z kamienia, szkła i tytanu na działce o powierzchni 32 500 metrów kwadratowych (350 000 stóp kwadratowych) wzdłuż rzeki Nervión w starożytnym przemysłowym sercu miasta; Choć skromny z poziomu ulicy, robi największe wrażenie, gdy patrzy się na niego od strony rzeki. Z całkowitą powierzchnią 24.000 m2 (260.000 stóp kwadratowych), z czego 11.000 m2 (120.000 stóp kwadratowych) jest przeznaczonych na przestrzeń wystawienniczą, posiadał więcej przestrzeni wystawienniczej niż trzy kolekcje Guggenheima w Nowym Jorku i Wenecji razem wzięte w tym czasie. 11.000 m2 powierzchni wystawienniczej rozmieszczone jest w dziewiętnastu galeriach, z których dziesięć ma klasyczny, ortogonalny plan, który można rozpoznać po kamiennych wykończeniach z zewnątrz. Pozostałe dziewięć galerii ma nieregularny kształt i można je rozpoznać z zewnątrz po ich wirujących organicznych formach i tytanowej okładzinie. Największa galeria ma 30 metrów szerokości i 130 metrów długości (98 stóp × 427 stóp). W 2005 roku mieściła się w niej monumentalna instalacja Richarda Serry The Matter of Time, którą Robert Hughes określił jako „odważną i wzniosłą”.
Budynek został zbudowany na czas i w ramach budżetu, co jest rzadkością w przypadku architektury tego typu. W wywiadzie dla Harvard Design Magazine Gehry wyjaśnił, jak tego dokonał. Po pierwsze, upewnił się, że to, co nazywa „organizacją artysty” dominowało podczas budowy, aby zapobiec ingerencji interesów politycznych i biznesowych w projekt. Po drugie, przed przystąpieniem do realizacji upewnił się, że dysponuje szczegółowym i realistycznym kosztorysem. Po trzecie, korzystał z wizualizacji komputerowych wykonanych przez Ricka Smitha przy użyciu oprogramowania CATIA V3 firmy Dassault Systemes i ściśle współpracował z poszczególnymi branżami budowlanymi, aby kontrolować koszty podczas budowy.
KKLM Royal Dutch Airlines przekazały na jego budowę 1 000 000 dolarów.
FundamentEdit
To muzeum jest kolosalną konstrukcją, na którą zużyto ponad 25 000 ton betonu, czyli 10 000 metrów sześciennych, dlatego wymaga głębokich i solidnych fundamentów. Fundament został posadowiony na żelbetowych palach wbitych w skałę macierzystą na średnią głębokość 14 metrów.
Budynek posadowiony jest na glinie z koryta pobliskiej rzeki „Ria de Bilbao”, dlatego konieczne było masowe osadzanie pali, wbijanych w ziemię przez wiele maszyn wiertniczych. W sumie wbito 665 pali, aby zakotwiczyć budynek w gruncie.
OkładzinaEdit
Podstawa budynku pokryta jest beżowym wapieniem z kamieniołomów Huéscar w pobliżu Granady, pociętym z płyt o grubości 5 cm. Budynek jest jasny dzięki ścianom, które zostały poddane specjalnej obróbce, aby chronić wnętrze przed działaniem promieni słonecznych. Szkło w oknach również zostało poddane obróbce, aby zapobiec uszkodzeniu eksponatów przez światło.
Budynek jest pokryty płytami tytanowymi, ułożonymi w łuski, na konstrukcji z galwanizowanej stali. Zewnętrzna powłoka Muzeum wykonana jest z 33 000 płyt tytanowych, materiału, który ze względu na swoją toksyczność zastępuje miedź i ołów. Przeprowadzono wiele testów z różnymi materiałami, aby znaleźć taki, który będzie odporny na wysokie temperatury i złe warunki pogodowe, zachowując jednocześnie swój charakter. To właśnie w trakcie tego procesu badawczego rozpoczęto testy na próbkach tytanu i znaleziono najlepszy sposób leczenia.
Proces laminowania jest delikatny i musi być przeprowadzany w miejscach o wysokich źródłach energii, dlatego też laminowane części zostały wykonane w Pittsburghu, w Stanach Zjednoczonych, walcowanie pozwoliło na uzyskanie tytanowych płyt o grubości zaledwie 0,4 mm, co jest znacznie cieńsze niż gdyby użyto płyt stalowych. Co więcej, tytan jest o połowę lżejszy od stali, a tytanowa powłoka muzeum waży zaledwie 60 ton.
Podczas tworzenia koncepcji, elementy zostały zaprojektowane tak, aby były odporne na złe warunki atmosferyczne, dlatego też wybrano kształt pikowany, a nie falisty, aby oprzeć się wiatrowi i uniknąć wibracji podczas burz.
Podczas tworzenia koncepcji, elementy zostały zaprojektowane tak, aby były odporne na złe warunki atmosferyczne, dlatego też wybrano kształt pikowany, a nie falisty, aby oprzeć się wiatrowi i uniknąć wibracji podczas burz.