Heading

Zanger en liedjesschrijver

Geboren als Keith Lionel Urban, 26 oktober 1967, in Whangarei, North Island, Nieuw-Zeeland; zoon van Bob (een convenience store operator) en Marienne (een convenience store operator) Urban.

Adressen: Contact -c/o Flood Bumstead Mc-Cready & McCarthy, PO Box 331549, Nashville, TN 37206.

Carrière

Begon op zesjarige leeftijd gitaar te spelen; won talentenshows voor countrymuziek vanaf zijn achtste; vormde een band in Australië, 1988; verhuisde naar Nashville, TN, 1992; vormde de Ranch (driekoppige band), 1995; tekende met de Ranch een platencontract bij Capitol Nashville; bracht The Ranch uit, 1997; bracht soloalbum Keith Urban uit, 2000; toerde met Brooks & Dunn’s Neon Circus, 2001; bracht Golden Road uit, 2002; had twee nummer één singles van Golden Road : “Somebody Like You” en “Who Wouldn’t Want to Be Me”; bracht Be Here uit, 2004; Golden Road werd drievoudig platina gecertificeerd in de Verenigde Staten, c. 2005.

Onderscheidingen: Westpac starmaker award, Tamworth Country Music Festival, 1990; Horizon award, Country Music Association, 2001; new male vocalist award, Academy of Country Music, 2001; best male vocalist award, Academy of Country Music, 2001; album of the year award, Academy of Country Music, voor Keith Urban, 2001; award voor mannelijke vocalist van het jaar, Country Music Association, 2004; award voor album van het jaar, Academy of Country Music, voor Be Here, 2005; award voor beste mannelijke vocalist, Academy of

Country Music, 2005; award voor album van het jaar, Academy of Country Music, voor Be Here, 2005; award voor entertainer van het jaar, Country Music Association, 2005; award voor mannelijke vocalist van het jaar, Country Music Association, 2005; beste country album, Australian Recording Industry Assocation, 2005; Grammy award voor beste mannelijke country vocale prestatie, Recording Academy, voor “You’ll Think of Me,” 2005; video van het jaar, Country Music Television Awards, voor “Better Life,” 2006; international artist achievement award, Country Music Association; Golden Guitar Award, beste mannelijke vocalist en beste instrumentalist.

Kanttekeningen

De in Australië opgegroeide Keith Urban brak door als countryzanger in zijn geboorteland voordat hij begin jaren negentig naar de Verenigde Staten kwam om zijn geluk te beproeven in Nashville, Tennessee. Na een korte samenwerking met zijn band the Ranch, vond Urban succes als country soloartiest tegen het einde van de jaren 1990 en was hij klaar om een internationale country superster te worden in het begin van de jaren 2000. Van zijn eerste drie soloalbums werden in zes jaar tijd bijna zes miljoen exemplaren verkocht. Bruce McMahon van Sunday Telegraph Magazine beschreef zijn aantrekkingskracht als volgt: “Hij is het complete pakket, een cowboypunk met stijl en inhoud. Hij is een songwriter die niet alleen met overtuiging zingt, maar ook entertaint en een gemiddelde gitaar speelt.”

De in 1967 in Nieuw-Zeeland geboren Urban was de tweede zoon van Bob en Marienne Urban. Toen Urban twee jaar oud was, verhuisde hij met zijn familie naar Australië, waar ook zijn oudere broer, Shane, woonde. Urban groeide op in Caboolture, Brisbane, Australië, waar zijn ouders een buurtwinkel runden. Muziek en Amerikaanse cultuur maakten deel uit van het gezinsleven. Urban’s vaders kant van de familie was muzikaal. Zijn vader speelde drums, terwijl zijn grootvader van vaderskant pianoleraar was. Zijn ouders waren allebei fan van countrymuziek, waardoor de jonge Urban in aanraking kwam met artiesten als Dolly Parton, Jim Reeves, Glen Campbell en Ricky Skaggs.

Toen Urban vier jaar oud was, kreeg hij van zijn ouders een ukelele. Hij besteedde ongeveer twee jaar aan het leren van akkoorden en het kijken naar andere mensen om op te pikken wat hij kon. Op zesjarige leeftijd stapte Urban over op gitaar en nam muzieklessen bij een plaatselijke leraar. Binnen een jaar wilde de jonge Urban een countrymuzikant worden in Nashville. Op zevenjarige leeftijd begon hij op te treden met de Westfield Super Juniors, een groep die was opgericht om getalenteerde jongeren voor het voetlicht te brengen. Vanaf zijn achtste won Urban country muziek talentenjachten. Country muziek was zijn enige echte interesse als kind. Hij voelde zich het meest thuis bij optredens, maar was vrij stil buiten het podium.

Tegen de tijd dat Urban 14 jaar oud was, werkte hij regelmatig met een band. Tijdens zijn tienerjaren speelde hij elk weekend in clubs, waarbij zijn ouders hem naar zijn optredens brachten. Over dit punt in zijn carrière zei Urban tegen Sandra McLean in de Sunday Mail: “Ik speelde al zo lang, dat het niet vreemd voor me leek om dit te doen. Ik kon het altijd goed vinden met oudere mensen. Op school ging ik nooit om met mensen van mijn eigen leeftijd. Ik bracht veel tijd alleen door.” Urban stopte met school na de tiende klas en speelde in pubs in heel Queensland. Toen hij 17 was, sloot hij zich aan bij Rusty and the Ayers Rockettes en speelde een tijdje met hen. Urban’s familie steunde hem volledig.

Country was niet zijn enige muzikale invloed toen hij ouder werd. Toen hij nog in zijn tienerjaren was, hoorde hij voor het eerst Dire Straits en leerde elke noot van elk album van de band uit zijn hoofd. Al snel drong deze rockinvloed door in Urban’s countrygeluid, vooral in zijn gitaarsolo’s. Hij hield ook van bands als AC/DC en Fleetwood Mac, en was vooral ontroerd door John Mellencamps album Lonesome Jubilee uit 1987.

In 1988 formeerde Urban zijn eigen driekoppige band. De groep speelde in bars in Brisbane, en toerde daarna door heel Australië. Urban zong vaak covers van nummers uit verschillende genres. In 1990 won hij de Westpac Starmaker Award op het Tamworth Country Music Festival in Australië, wat hem een platencontract bij EMI opleverde. In 1991 bracht hij zijn eerste plaat uit in Australië, Keith Urban. Het album leverde daar vier nummer-één singles op. Urban vergeleek zijn sound in die tijd met de Eagles-achtige country, maar met een opvallende hoeveelheid rock- en bluesinvloeden. Hij had al een opvallende look met piekhaar.

Terwijl Urban’s carrière zich in Australië ontwikkelde, begon hij naar de Verenigde Staten te kijken voor zijn volgende stap. Hij bezocht de Verenigde Staten voor het eerst in 1990, en maakte daarna songwriting trips in 1990, 1991, en 1992. Urban wilde zo snel mogelijk naar de Verenigde Staten verhuizen, maar het duurde enkele jaren om de visa te krijgen die hij nodig had. Urban liet zijn band achter in Australië en maakte zijn stap in 1992. Hij wist dat naar Nashville gaan riskant was. McLean van de Sunday Mail citeerde hem als volgt: “Ik wist dat ik een kleine vis in een grote zee zou zijn, maar dat is juist de aantrekkingskracht. Je hebt zoveel mensen van wie je kunt leren en met wie je kunt spelen. Ik wil dat kaliber van speler en schrijver bereiken.”

De eerste paar jaar in Nashville werkte Urban aan zijn songwriting en nam hij klusjes aan. Ook formeerde hij in 1995 een nieuwe band, de Ranch, met Peter Clarke, een Australische drummer, en Jerry Flowers, een Amerikaanse bassist. Hoewel Urban graag met de band optrad, wisten de Amerikanen niet zo goed wat ze van de band moesten denken. Zoals Urban het beschreef aan Angela Pulvirenti in de Sunday Telegraph, “Omdat wij (Peter en ik) waren opgegroeid in de Australische pub scene, waren onze optredens rauw en confronterend. Nashville was nog niet klaar voor iemand die zweette op zijn gitaar en die over het podium gooide.”

The Ranch speelden door de hele Verenigde Staten, en hun opwindende liveshow trok al snel de aandacht van lokale Nashville labels. Het duurde echter even voordat hun kijk op countrymuziek, aangeduid als alt country, volledig werd geaccepteerd. De band tekende een contract bij Capitol Nashville en bracht een album uit in 1997. Hoewel de plaat geen steun kreeg van het label, werd hij door critici omarmd. Urban had al snel een aantal persoonlijke problemen. Hij kreeg problemen met zijn stembanden, waardoor hij een aantal maanden niet kon zingen. Urban had ook relatieproblemen en ontwikkelde in 1997 een voorliefde voor cocaïne vanwege zijn gebrek aan succes en eenzaamheid. Later ging hij afkicken wegens drugsverslaving. Urban vertelde Pulvirenti van de Sunday Telegraph: “Je doet het zo lang en je wordt depressief, dan walg je ervan, dan word je doodsbang dat je doodgaat. Ik weet dat het belachelijk eenvoudig klinkt, maar ik kwam op het punt dat ik wist dat ik het niet was, en ik ben gewoon gestopt.

Terwijl Urban zich een weg baande door deze problemen, was de countrymuziek aan het veranderen en hij vond dat zijn nieuwe liedjes niet geschikt waren voor de Ranch. Urban vertelde Deborah Evans Price van Billboard: “De liedjes waren persoonlijker. Het voelde deze keer niet aan als een bandplaat. En creatief gezien, denk ik, was de band op het punt gekomen dat het gewoon geen zin meer had om door te gaan. Jerry was meer R&B-achtige songs aan het schrijven en wilde echt zijn eigen ding doen, dus ik dacht dat dit het perfecte moment voor ons zou zijn om uit elkaar te gaan en verder te gaan en terug te kijken naar de Ranch als zijnde een goed, leuk project.”

The Ranch ging vervolgens uit elkaar, hoewel ze later hergroepeerden en in 2004 nog een album opnamen dat evenmin een succes werd. Na de ondergang van de Ranch had Urban geen problemen met het vinden van werk. Terwijl hij aan zijn eigen solocarrière werkte, verscheen hij op de platen van andere vooraanstaande countryartiesten, waaronder de Dixie Chicks (met een bijdrage aan Fly ) en Garth Brooks (met een bijdrage aan Double Live ). Urban besloot zijn eigen geluid anders te benaderen met de steun van zijn label, nu geleid door Mike Dungan, die Urban niet pushte om iets anders dan zichzelf te zijn.

Urban had al snel zijn eigen deal met Capitol Nashville. Hij bracht zijn eerste Amerikaanse solo-album, Keith Urban, uit in 1999. Hoewel hij er niet uitzag als een traditionele countryartiest, werd Urban omarmd door de countrygelovigen. Urban werd op de markt gebracht om een publiek aan te trekken dat vergelijkbaar was met dat van de Dixie Chicks en om voort te bouwen op de basis die hij al had. Hij had een nummer één single met “But for the Grace of God,” dat was geschreven met twee leden van de meiden popgroep de Go-Gos. Urban vertelde Michael A. Capozzoli, Jr., van de Chicago Sun-Times: “Er staan liedjes op over het verliezen van liefde, maar niet over neergeslagen of vernederd worden door dat verlies. Ik probeer het licht te zien, zelfs in de donkerste omstandigheden.” Het album bereikte een hoogtepunt op nummer 17 in de Top Country Albums chart en werd goud gecertificeerd.

Urban kreeg meer mainstream aandacht door mee te doen aan de Brooks & Dunn Neon Circus tour in het begin van 2001. Zijn rijzende ster nam echter korte tijd af toen Urban een korte terugval had in zijn drugsgebruik en toen hij meer problemen kreeg met zijn stembanden. Urban had een bloeding in zijn stembanden, maar die genazen toen hij een pauze nam van het zingen. Hij herstelde zich door een succesvoller album uit te brengen in 2002, Golden Road. De songs bleven een positieve houding uitstralen. Urban schreef of werkte mee aan bijna alle nummers op het album, en trad op als producer. Hij vertelde Phyllis Stark van Billboard: “Ik heb een paar kanten, zoals elke artiest heeft. Ik heb de echte romantische kant, die heel oprecht is. En ik heb een erg ruwe, ongepolijste, rauwe kant. Ik hoopte dat we beide zouden kunnen bereiken op dit album om het scala van mijn persoonlijkheid te dekken.”

De eerste single van het album, “Somebody Like You,” stond zes weken op nummer één in de country charts. In 2003, een ander nummer van het album, “Who Wouldn’t Want to Be Me,” was ook een nummer een nummer een. Golden Road werd platina in de Verenigde Staten, verkocht meer dan een miljoen exemplaren in 2002, stond nog steeds in de top 20 van Billboard ’s “Top Country Albums” chart in 2004, en drievoudig platina in 2005.

In 2004 geloofden waarnemers dat Urban op de rand stond van supersterrendom als een van de top country artiesten in de Verenigde Staten, zo niet de wereld. Dat jaar bracht hij Be Here uit op Capitol. Het album werd ook geproduceerd door Urban, die negen nummers schreef of er aan meeschreef. Be Here debuteerde op nummer drie in de album charts, en stond enige tijd op nummer één. Urban had ook een nummer één nummer met “Days Go By.” Barry Gilbert van de St. Louis Post-Dispatch schreef over het album: “Urban’s muziek wordt voortgestuwd door gespierde, memorabele hooks en melodieën en wordt ondersteund door zijn gitaar en banjo, die direct in de mix doorsijpelt en zijn kenmerkende geluid aan het worden is. zijn overweldigend positief, vieren leven en liefhebben in het moment en verantwoordelijk zijn, zonder prekerig of pandering te zijn.” Be Here werd dubbel platina gecertificeerd.

Urban bereikte een mijlpaal in zijn carrière toen hij in 2004 door de Country Music Association werd uitgeroepen tot Male Vocalist of the Year. Deze grote eer was slechts een van de vele grote onderscheidingen die Urban in 2004 en 2005 kreeg. Tabloids begonnen Urban in deze periode te volgen vanwege zijn relatie met actrice Nicole Kidman, waardoor Urban een hele nieuwe aanhang kreeg. Toch bleef Urban nederig. Vlak voor de release van Be Here zei Urban tegen Billboard ’s Stark: “Als ik naar mezelf kijk, zie ik de man die nog steeds worstelt.” Hij keek ook naar zijn carrière in een soortgelijk licht, en vertelde Stark: “Als het begint te gebeuren, blijf je jezelf zien als de man die probeert er te komen. Ik denk niet dat dat ooit zal veranderen, want er zullen altijd nieuwe horizonten zijn.”