Camerastandpunten kunnen veel verschillende emoties overbrengen op je publiek, maar geen enkel zo veel als de Nederlandse hoek.
De Nederlandse hoek kan worden gebruikt om een publiek een groot aantal verschillende emoties te laten voelen, zoals angst, onbehagen en zelfs dronkenschap. Het kan helpen om psychologische angst en spanning te verhogen, waardoor een filmische omgeving wordt gecreëerd die zorgt voor een spannende, suspensevolle ervaring. Hoe creatief en effectief deze techniek ook is, het gebruik ervan levert niet altijd het gewenste effect op (om redenen waar we later op terugkomen).
Hier vind je onze uitgebreide uitleg over het gebruik van de Nederlandse invalshoek.
Jacob T. Swinney onderzoekt het subtiele en openlijke gebruik van dit shot in een assortiment films in de video hieronder:
Ook bekend als de Nederlandse kantelhoek, gekantelde hoek, Duitse hoek en schuine hoek, werd dit shot voor het eerst gebruikt in Robert Wiese’s horrorfilm The Cabinet of Dr. Caligari uit 1920. In de loop van de filmgeschiedenis heeft deze cameratechniek echter seizoenen doorgemaakt waarin hij als in de mode en passé werd beschouwd.
Of je nu wel of niet weet in welk seizoen deze hoek zich momenteel bevindt, je kunt hem nog steeds gebruiken, zolang je maar weet wat de belangrijkste grondregel is bij het gebruik van – zo ongeveer alles en iedereen, inclusief deze hoek, in je film. Het moet je verhaal dienen. Het willekeurig erin gooien is niet voldoende; het moet gemotiveerd zijn. Als je bijvoorbeeld een scène hebt waarin een man en een vrouw over scones kletsen, kun je misschien beter voor een conventionele aanpak kiezen. Maar als de vrouw een pistool in haar zak heeft met de opdracht de man te vermoorden, is dat een uitstekend moment om het wat vreemder aan te pakken.
Ze hoeven trouwens niet extreem te zijn; ze kunnen ook subtiel zijn. Maar als je wilt dat ze extreem zijn, dan kan dat, maar nogmaals, ze moeten gemotiveerd zijn. Een van mijn favoriete toepassingen van deze kanteling komt van Roger Deakins’ werk in Doubt. Hij maakt meesterlijk gebruik van de Nederlandse kanteling om, je raadt het al, twijfel te zaaien over de aard van de relatie van Vader Flynn met een jongetje op de parochieschool. Hij gebruikt ze echter niet de hele film door; ze komen maar in een paar shots voor, maar die paar shots zijn precies genoeg om de belangrijke boodschap over te brengen dat niemand zeker kan weten of zuster Aloysius al dan niet gelijk heeft met haar verdenkingen.
Dit is wat je ervan moet leren. Een Nederlandse invalshoek is net als zout: je kunt het vet gebruiken voor de smaak, maar te veel kan een vieze smaak achterlaten in de mond van mensen.