Discussie
Er zijn verschillende schildklierantigenen die auto-antilichamen kunnen genereren, namelijk thyroglobuline, schildklierperoxidase (of het microsomale antigeen), een ‘tweede colloïd’-antigeen, TSH-receptoren en de 54-, 64-, en 114-kD eiwitten. De eerste twee kunnen momenteel gemakkelijk worden geëvalueerd met de HA- en IF-technieken, maar de andere zijn nog beperkt tot onderzoekprogramma’s en kunnen niet routinematig worden toegepast. Aangezien de antilichamen onafhankelijk van elkaar variëren in het serum van de patiënt, is het gewoonlijk nodig om ten minste twee van de tests te combineren, een voor thyroglobuline en een voor microsomaal antigeen (schildklierperoxidase).
Onze resultaten geven aan dat bij primaire thyrotoxicose (ziekte van Grave) ongeveer 70% van de patiënten antimicrosomale antilichamen (schildklierperoxidase) hebben, terwijl thyroglobuline antilichamen aanwezig zijn in tot 30% van de gevallen. Deze resultaten zijn in overeenstemming met die van Bell en Solomon, die in dergelijke gevallen 80% positiviteit van microsomale antilichamen tegen schildklierperoxidase aantroffen. Volgens sommigen kunnen sterk positieve microsomale antilichamen bij thyrotoxische patiënten wijzen op het risico van latere hypothyreoïdie, ongeacht of de patiënt wordt behandeld met geneesmiddelen of chirurgie. Dit werd echter niet geëvalueerd in de huidige studie. Geen van onze patiënten nam anti-thyroïd medicijnen vóór de beoordeling van auto-antilichamen
In toxische nodulaire struma, in tegenstelling, waren zowel microsomale als thyroglobuline antilichamen afwezig, wat impliceert dat er geen immuunbetrokkenheid is in deze gevallen. Antimicrosomale en thyroglobuline antilichamen waren eveneens zeldzaam bij patiënten met niet-toxisch struma en adenomen. Slechts 4 van de 25 onderzochte gevallen toonden zwak positieve antilichamen. De antilichaamtiters in niet-toxische struma’s correleren met de graad van lymfocytaire thyroïditis. De in de literatuur gerapporteerde resultaten variëren van nihil tot 40%
Antilichamen zijn gedetecteerd bij een aanzienlijk deel van de patiënten met primaire hypothyreoïdie. Zij wijzen op een onderliggend pathologisch proces waarvan wordt aangenomen dat het voornamelijk celgemedieerde schade door schildklierantigeen-gevoelige T-lymfocyten betreft. Antilichamen tegen de schildklier lijken te correleren met histopathologisch bewijs van lymfocytaire infiltratie. In de huidige studie werden bij 58% van de patiënten significante antimicrosomale antilichamen aangetoond en thyroglobuline antilichamen waren aanwezig in meer dan 40% van de gevallen
Thyroïde antilichamen, tegen microsomaal antigeen en thyroglobuline, waren aanwezig in 3 onderzochte gevallen van de ziekte van Hashimoto. Significant verhoogde liters van antilichamen tegen thyroglobuline (> 1/640) werden regelmatig gezien. Deze bevindingen zijn in overeenstemming met die van andere onderzoekers. Verhoogde titers van deze grootte zijn zeer nuttig bij de diagnose en onderscheiden deze aandoening van een eenvoudig colloïd goitre waarbij de test op antilichamen meestal negatief is. Autoantilichamen tegen thyroglobuline zijn gerapporteerd bij 3-18% van personen zonder klinische aanwijzingen van schildklierziekte. Verschijning van auto-antilichamen wordt meestal gezien bij vrouwen van 40-60 jaar en duidt in deze gevallen waarschijnlijk op subklinische focale thyreoïditis.
Significant verhoogd IgG bij de ziekte van Grave en zowel IgG als IgM bij primaire hypothyreoïdie en Hashimoto’s kunnen een aanwijzing zijn voor de immuundeelname aan de schildklieraandoeningen. Eenvoudige colloïd goitre en gevallen van toxische goitre, adenomen en dyshormogenese toonden geen verschil in het serum immunoglobuline niveau tussen patiënten en controles, wat impliceert dat er geen betrokkenheid is van humorale immuunmechanismen in deze gevallen.
Evaluatie van antilichamen vormt slechts een deel van het klinisch en laboratoriumonderzoek van patiënten met schildklieraandoeningen en kan alleen volledig worden geïnterpreteerd in deze context. Evaluatie op auto-antilichamen kan de clinicus helpen bij de algemene beoordeling van verschillende schildklieraandoeningen.