Heading

Drugi Nowy Ład

Kiedy rozpoczęła się sesja legislacyjna w 1935 roku, gospodarka USA była bardziej stabilna niż w momencie objęcia urzędu przez Roosevelta. Nie nastąpiło jednak żadne znaczące ożywienie gospodarcze, a poziom bezrobocia utrzymywał się blisko szczytu z 1932 roku. Roosevelt i Kongres zgodzili się, że nadszedł czas, by wyjść poza ograniczone federalne programy zatrudnienia, które powstały w 1933 i 1934 roku. Krótkotrwały program CWA stworzył liczbę miejsc pracy potrzebną do pobudzenia ożywienia gospodarczego, ale został zlikwidowany z powodu chaotycznej natury programu i rosnących kosztów, które znacznie przekroczyły przewidywany budżet CWA. Z kolei w ramach PWA wzrost liczby miejsc pracy był powolny ze względu na konieczność planowania przed rozpoczęciem dużych projektów budowlanych. Ponadto PWA było zarządzane przez oszczędnego Harolda Ickesa. Chociaż wykorzystywał on fundusze PWA efektywnie, krytycy uważali, że Ickes zbyt wolno tworzył miejsca pracy.

W kwietniu 1935 roku Kongres zatwierdził ogromną ustawę o wydatkach, która autoryzowała ponad 4 miliardy dolarów na nowe projekty. Wśród programów stworzonych przez tę ustawę była Narodowa Administracja Młodzieży. Agencja ta zapewniała pracę w niepełnym wymiarze godzin dla studentów college’u i miała na celu zarówno finansowanie edukacji studentów, jak i opóźnienie wejścia młodych dorosłych na rynek pracy w pełnym wymiarze godzin. Fundusze zostały również przeznaczone na utworzenie Rural Electrification Administration, agencji finansującej publiczne spółdzielnie elektryczne, które po raz pierwszy dostarczyły prąd do większości społeczności wiejskich. Sztandarowym programem „wielkiej ustawy”, jak nazwał ją Roosevelt, była Works Progress Administration (WPA) – federalny program zatrudnienia stworzony w 1935 roku i zarządzany przez Harry’ego Hopkinsa. Szacuje się, że WPA wydała 12 miliardów dolarów i zatrudniła ponad 8 milionów ludzi w ciągu ośmiu lat swojego istnienia, choć zazwyczaj tylko około 1,5 miliona było zatrudnionych w danym momencie. Celem WPA było bycie pracodawcą ostatniej szansy dla tych, którzy w przeciwnym razie nie mieliby pracy i prawdopodobnie znaleźliby się na stanowiskach pomocowych. Większość pracowników WPA była zaangażowana w projekty budowlane, choć WPA zatrudniała również pisarzy, muzyków, artystów i aktorów w ramach różnych programów, które wraz z przyszłymi przydziałami miały wydać 11 miliardów dolarów w ciągu następnych ośmiu lat.

Pierwszym priorytetem WPA, jak oświadczył prezydent, było przeniesienie około 3,5 miliona Amerykanów z ról pomocowych na listę płac federalnych projektów budowlanych. Roosevelt oświadczył, że rząd „musi i powinien porzucić ten biznes pomocy”. Oferowanie bezpośrednich wypłat gotówkowych było „podawaniem narkotyku”, uważał Roosevelt. W przeciwieństwie do obywateli, którzy każdego dnia angażowali się w uczciwą pracę, Roosevelt sugerował, że zasiłek tworzył „duchową i moralną dezintegrację, fundamentalnie destrukcyjną dla narodowego włókna”

Celem WPA było finansowanie tylko użytecznych projektów, które zapewniały płace wystarczająco wysokie, by zapewnić bezpieczeństwo materialne, ale nie tak wysokie, by odciągnąć pracowników od zatrudnienia w sektorze prywatnym. WPA zatrudniła 3 miliony ludzi w pierwszym roku działalności i ponad 8 milionów w ciągu ośmiu lat istnienia. W tym czasie WPA wybudowała 600 000 mil dróg i autostrad oraz dziesiątki tysięcy budynków i mostów, jak również wiele innych projektów.

WPA nie była pozbawiona krytyków. Decyzja o płaceniu niższych pensji ograniczała liczbę doświadczonych brygadzistów, a wielu robotników obawiało się, że ukończenie obecnego projektu może oznaczać bezrobocie. Chcąc nie chcąc, robotnicy zwlekali z pracą; WPA była określana jako „We Poke Along” lub „We Putter Around” przez tych, którzy obserwowali ekipy WPA robiące sobie przerwy na poboczu drogi.

Inni twierdzili, że kontrakty i miejsca pracy WPA były wykorzystywane jako polityczna piłka nożna przez Partię Demokratyczną. Z wyjątkiem Nowego Jorku i kilku innych miast z administracją republikańską, to politycy demokratyczni zazwyczaj decydowali o tym, jakie projekty były budowane i przez kogo. Maszynowa polityka często kontrolowała te decyzje, a czasami prowadziła do bezczelnych nadużyć. Na przykład demokratyczny burmistrz Memphis wymagał od pracowników WPA wpłat na cele polityczne, a osławiona demokratyczna machina z Chicago egzekwowała daniny z niewiele większą finezją niż osławieni bossowie kryminalni, którzy mieli wpływ na chicagowską politykę. New Jersey otrzymało ponad 400 milionów dolarów w ramach kontraktów WPA, ale od robotników w Garden State oczekiwano, że będą przekazywać 3 procent swoich tygodniowych zarobków na rzecz Partii Demokratycznej. W wielu z tych przypadków oczekiwania, że pracownicy rządowi oddadzą część swoich zarobków lokalnym machinom politycznym różniły się przede wszystkim tym, że wypłaty te były finansowane przez podatników w całym kraju, a nie przez skarb państwa czy miasta.

WPA spotkała się również z krytyką ze strony niektórych osób, które uważały, że cztery mniejsze programy WPA, mające na celu zatrudnienie pisarzy, muzyków, aktorów i artystów, nie były mądrym wykorzystaniem federalnych dochodów. Inni bronili tych programów jako zapewniających zachowanie historii i sztuki. Federal Writers Project wspierał literaturę i nauki humanistyczne, zlecił setki historycznych projektów badawczych, a także popularną serię przewodników po stanach i miejscowościach. Jeden z jego najbardziej ambitnych programów miał na celu udokumentowanie historii każdego stanu i terytorium. Innym wartym uwagi projektem było zachowanie historii poprzez przeprowadzenie ponad 2000 wywiadów z osobami, które dorastały w czasach niewolnictwa. Badania prowadzone w ramach tych dwóch projektów pozostają największą i najbardziej znaczącą kolekcją materiałów źródłowych na temat historii stanowej i lokalnej oraz historii niewolnictwa.

Federalny Projekt Muzyczny zapewnił ponad 200 000 występów i stworzył archiwa unikalnej amerykańskiej muzyki od rezerwatów rdzennych Amerykanów po wzgórza Appalachów. Projekt Federal Theater sponsorował występy w dużych miastach i tworzył wędrowne trupy, które przynosiły musicale, komedie i dramaty milionom ludzi w całej wiejskiej Ameryce. Być może najsłynniejszy z tych czterech projektów, Federal Art Project, zamówił ponad 100 000 obrazów, murali i rzeźb. Zarządzał on również programem, który finansował społeczne centra sztuki i dotował zajęcia artystyczne w szkołach publicznych. Do jego najbardziej pamiętnych dzieł należały setki plakatów promujących różne programy WPA, które wkrótce stały się publicznym obliczem całej agencji.

Eleanor Roosevelt i inni z kręgu doradców prezydenta popierali te projekty, ponieważ obawiali się, że kryzys wyeliminował wiele miejsc pracy dostępnych niegdyś dla artystów i muzyków. Obrońcy programów WPA uważali, że gdyby w czasie przedłużającej się depresji pozostawić je całkowicie pod dyktando wolnego rynku, straciliby całe pokolenie pisarzy, badaczy, artystów, aktorów i muzyków. Argumentowali, że długofalowe konsekwencje takiego zdarzenia byłyby katastrofalne, ponieważ nie byłoby nikogo, kto mógłby uczyć kolejne pokolenie artystów i muzyków, gdy gospodarka powróciłaby do normy.

Roosevelt poparł również ustawę o ubezpieczeniach społecznych (Social Security Act) – federalne prawo tworzące emerytury dla niektórych emerytowanych pracowników i osób pozostających na ich utrzymaniu, finansowane z podatków płaconych przez pracodawców i pracowników. Ustawa zapewniała również dopasowane dotacje federalne dla stanów na stworzenie ubezpieczenia od bezrobocia, systemu rekompensat finansowych dla poszkodowanych pracowników oraz bezpośredniej pomocy finansowej dla zubożałych rodzin z dziećmi. w sierpniu 1935 roku; ustawa stworzyła rządowy program ubezpieczeniowy dla osób starszych, tymczasowo bezrobotnych i trwale niepełnosprawnych. Wypłaty miały się rozpocząć w 1940 roku i były finansowane ze specjalnego funduszu, który czerpał pieniądze ze skromnego podatku płaconego przez pracodawców i pracowników. Początkowe świadczenia również były skromne. Administracja Roosevelta nie zamierzała, aby wypłaty Social Security były głównym źródłem dochodu emerytalnego; program został zaprojektowany raczej jako gwarantowany minimalny poziom bezpieczeństwa i podstawa indywidualnego funduszu emerytalnego.

Późniejsze pokolenia podniosły wysokość świadczeń z początkowej średniej 20 dolarów miesięcznie w sposób, który wskazywał na inną interpretację programu. W wyniku tych podwyżek i rosnącej liczby emerytów w porównaniu z pracownikami, w czasach współczesnych pojawiły się wyzwania, jednak Social Security pozostaje najpopularniejszym programem socjalnym zapoczątkowanym w okresie Nowego Ładu. Jednakże, ponieważ program wycofywał pieniądze od pracowników i pracodawców przez kilka lat przed dokonaniem wypłat dla beneficjentów, Social Security nie stymulował ożywienia gospodarczego do czasu dokonania pierwszych wypłat. Ponadto, Ubezpieczenie Społeczne nie obejmowało pracowników domowych i rolnych, co pozostawiło wiele kobiet i rodzin mniejszościowych bez ochrony.

Trzecim ważnym przepisem Drugiego Nowego Ładu z 1935 r. była ustawa National Labor Relations Act, bardziej znana jako ustawa WagneraPowszechna nazwa nadana ustawie National Labor Relations Act ze względu na jej sponsoring przez nowojorskiego senatora Roberta Wagnera. Ustawa ta chroniła prawo pracowników do tworzenia związków zawodowych i prowadzenia negocjacji zbiorowych z pracodawcami. Prawo stworzył również National Labor Relations Board do egzekwowania jego postanowień … NRA zawierała przepisy, które gwarantowały pracownikom prawo do wstępowania do związków zawodowych, które mogłyby zbiorowo negocjować płace i inne warunki zatrudnienia z pracodawcą. Większość pracodawców lekceważyła te przepisy, a sama NRA została uznana za niekonstytucyjną z powodów niezwiązanych z tą sprawą. W odpowiedzi, ustawa Wagnera przywróciła zasadę rządowego wsparcia dla pracowników, którzy dążyli do negocjacji zbiorowych. Ustawa zabraniała dyskryminacji członków związków zawodowych i wymagała od pracodawców uznania legalności związku, jeśli większość pracowników była jego członkami. Ustawa zabraniała również pracodawcom zwalniania pracowników po strajku i innych działań, które w przeszłości były wykorzystywane do zastraszania pracowników i członków związków. Równie ważne jest to, że Wagner Act stworzył National Labor Relations Board (NLRB), aby arbitrażować spory pomiędzy związkami zawodowymi a pracodawcami.

Niektórzy liderzy pracowniczy obawiali się, że Wagner Act jest nadal zbyt niejednoznaczny w niektórych kwestiach, a NLRB nie ma uprawnień, aby zrobić coś więcej niż ułatwić arbitraż pomiędzy pracodawcami a przedstawicielami związków zawodowych. „Wszystko, co proponuje ustawa, to eskorta do drzwi pracodawcy i powiedzenie 'oto oni, prawni przedstawiciele twoich pracowników'”, wyjaśnił senator z Massachusetts David Walsh. Jak na ironię, ta nieco żartobliwa uwaga Walsha została później przytoczona przez prawników reprezentujących interesy biznesowe, którzy dążyli do ograniczenia postanowień ustawy Wagnera dotyczących rokowań zbiorowych. W ciągu następnych dwóch dekad ustawa ta wzmocniła jednak zarówno związki zawodowe, jak i Partię Demokratyczną. Częściowo dzięki popularności Ustawy Wagnera wśród członków związków zawodowych, Demokraci cieszyli się poparciem zorganizowanej siły roboczej przez następne pół wieku.

Ustawa Wagnera zapewniła federalne wsparcie dla związków zawodowych i koncepcji prawa pracowników do rokowań zbiorowych. W rezultacie członkostwo w związkach zawodowych gwałtownie wzrosło. W niektórych dziedzinach wzrosła również liczba strajków i innych protestów. Przywódca United Mine Workers John L. LewisPrawdopodobnie najbardziej wpływowy i kontrowersyjny przywódca pracowniczy w historii USA, Lewis przewodził United Mine Workers i pomógł stworzyć Congress of Industrial Organizations. Lewis okazał się niezwykle skuteczny w wywalczeniu wyższych płac dla górników, ale ściągnął na siebie gniew większości Amerykanów za gotowość do wywoływania strajków pracowniczych w czasie II wojny światowej. zademonstrował nowego ducha pracowniczej bojowości, rzucając wyzwanie AFL i jej niechęci do organizowania robotników niewykwalifikowanych i półwykwalifikowanych. Chociaż robotnicy ci stanowili większość amerykańskiej siły roboczej, nie należeli do związków rzemieślniczych, a zatem nie mogli być reprezentowani przez żaden z różnych związków należących do AFL. Lewis uważał, że ponieważ zmieniła się natura pracy, mechanizacja podważyła znaczenie związków rzemieślniczych. W związku z tym uważał, że żaden robotnik nie będzie chroniony tak długo, jak długo organizować się będą tylko robotnicy wykwalifikowani. W odpowiedzi Lewis zorganizował federację związków zawodowych, które dążyły do reprezentowania wszystkich pracowników w danym sektorze, takim jak górnictwo czy produkcja stali.

Lewis i inni liderzy związkowi stworzyli Kongres Organizacji Przemysłowych (CIO). Federacja związków zawodowych reprezentujących głównie niewykwalifikowanych i półwykwalifikowanych robotników, która powstała w 1935 roku. Przywódca United Mine Workers, John L. Lewis, wyprowadził te związki z American Federation of Labor w 1938 roku, choć obie federacje połączyły się w latach 50. XX wieku, która wkrótce wyłoniła się jako konkurencyjna federacja AFL. Wiele związków, które były częścią tej nowej federacji, było również znacznie bardziej agresywnych w swojej taktyce. Na przykład, United Auto Workers rozpoczęli strajk okupacyjny, podczas którego zajęli kilka fabryk General Motors. W przeciwieństwie do poprzednich strajków tego typu, rządy federalne i stanowe nie wysłały sił wojskowych, aby stłumić strajk, a GM wkrótce został zmuszony do negocjacji z liderami UAW. Podobny aktywizm doprowadził do podpisania umowy związkowej zapewniającej wyższe płace i świadczenia dla pracowników US Steel.

Pracownicy z różnych branż należący do CIO próbowali zmusić inne huty stali w Chicago do przyjęcia podobnego kontraktu dla swoich pracowników. Członkowie różnych związków w ramach CIO, którzy nie byli pracownikami przedmiotowych stalowni, przyłączyli się do swoich kolegów hutników w masowej demonstracji. Napięcie było wysokie i kilku chicagowskich policjantów strzelało do nieuzbrojonego tłumu, zabijając dziesięciu i ciężko raniąc trzydziestu. Przywódcy pracowniczy określali tragedię z 30 maja 1937 roku mianem masakry z okazji Dnia Pamięci, podczas gdy większość mediów przedstawiała tłum jako bezprawny i sympatyzujący z komunizmem. Te dwie przeciwstawne perspektywy odzwierciedlały nierozstrzygnięte poglądy na temat granic władzy policji i solidarności robotniczej.

Nowy Ład był popularny nie tylko wśród pracowników związków zawodowych. W rzeczywistości okazał się tak popularny wśród różnych innych grup, że amerykański system dwupartyjny uległ zasadniczej zmianie w latach trzydziestych. Koalicja Nowego ŁaduTermin odnoszący się do tendencji pracowników związków zawodowych, białych z Południa, czarnych z Północy, katolików, liberałów i Żydów do wspierania Partii Demokratycznej w następstwie Nowego Ładu. odnosił się do łącznej siły wyborczej, jaką Demokraci cieszyli się wśród różnych grup, dopóki podziały związane z ruchem praw obywatelskich nie skłoniły białych Południowców do przyjęcia Partii Republikańskiej. Jednak między latami 30. a 60. biali mieszkańcy Południa, którzy tradycyjnie głosowali na Partię Demokratyczną i popierali projekty tworzące miejsca pracy, takie jak WPA i TVA, mieli jeszcze większe szanse na uzyskanie wiarygodnych większości demokratycznych.

Północni robotnicy byli równie lojalni wobec Demokratów dzięki ustawie Wagnera i późniejszemu poparciu dla ustawodawstwa prolaborcyjnego. Północni Afroamerykanie w coraz większym stopniu przenosili swoje poparcie z Republikańskiej Partii Rekonstrukcji do Demokratycznej Partii Nowego Ładu, która zapewniała federalne miejsca pracy, oficjalnie oferując równe płace bez względu na rasę. Liderki kobiet z klasy robotniczej również poparły Demokratów z powodu ich nieśmiałego poparcia dla równości na rynku pracy i włączenia kobiet na stanowiska kierownicze. Żydzi i katolicy również głosowali na Demokratów z wielu tych samych powodów. Wreszcie liberałowie i inteligencja mieli tendencję do popierania koalicji Nowego Ładu ze względu na skłonność Partii Demokratycznej do popierania programów, które zwiększały wydatki federalne na edukację i państwo opiekuńcze. Koalicja Nowego Ładu nie wyeliminowała podziałów na tle rasowym, etnicznym, religijnym, regionalnym czy klasowym. W rezultacie napięcia te regularnie groziły rozłamem w Partii Demokratycznej. Jednak przez następne trzydzieści lat naród doświadczał bezprecedensowego dobrobytu materialnego, a liderzy Demokratów generalnie unikali kontrowersyjnych stanowisk, które mogłyby podzielić ich zwolenników.