Kalendarze księżycowo-słoneczne, z ustalonymi dniami tygodnia, istniały w wielu starożytnych kulturach, z pewnymi świętami przypadającymi zawsze na te same dni miesiąca i dni tygodnia.
Prosta idea 13-miesięcznego kalendarza wieloletniego istnieje od co najmniej połowy XVIII wieku. Wersje tego pomysłu różnią się głównie nazwą miesięcy i sposobem traktowania dodatkowego dnia w roku przestępnym.
„Kalendarz gruziński” został zaproponowany w 1745 roku przez wielebnego Hugh Jonesa, amerykańskiego kolonistę z Maryland, piszącego pod pseudonimem Hirossa Ap-Iccim. Autor nazwał plan, a także trzynasty miesiąc, imieniem króla Wielkiej Brytanii Jerzego II. 365. dzień każdego roku miał być przeznaczony na Boże Narodzenie. Sposób traktowania roku przestępnego odbiegał jednak od reguły gregoriańskiej, a rok zaczynałby się bliżej przesilenia zimowego. W późniejszej wersji planu, opublikowanej w 1753 r., wszystkie 13 miesięcy zostało przemianowanych na imiona chrześcijańskich świętych.
W 1849 r. francuski filozof Auguste Comte (1798-1857) zaproponował 13-miesięczny kalendarz pozytywistyczny, nadając miesiącom nazwy: Mojżesz, Homer, Arystoteles, Archimedes, Cezar, św. Paweł, Karol Wielki, Dante, Gutenberg, Szekspir, Kartezjusz, Fryderyk i Bichat. Podobnie dni roku były poświęcone „świętym” w pozytywistycznej religii ludzkości. Pozytywistyczne tygodnie, miesiące i lata zaczynają się od poniedziałku zamiast od niedzieli. Comte zmienił także numer roku, rozpoczynając erę swojego kalendarza (rok 1) od roku gregoriańskiego 1789. Dla dodatkowych dni w roku, nie należących do żadnego tygodnia ani miesiąca, Comte zastosował wzór Ap-Iccim (Jones), kończąc każdy rok świętem w 365. dniu, po którym następował kolejny dzień świąteczny występujący tylko w latach przestępnych.
Czy Moses Cotsworth znał 13-miesięczne plany, które poprzedzały jego Międzynarodowy Kalendarz Stały, nie wiadomo. Podążał on jednak za Ap-Iccim (Jones), wyznaczając 365 dzień roku jako Boże Narodzenie. Jego sugestia była taka, że ten ostatni dzień roku powinien być wyznaczony jako niedziela, a ponieważ następny dzień byłby Nowym Rokiem i również niedzielą, nazwał go Podwójną Niedzielą. Ponieważ celem Cotswortha był uproszczony, bardziej „racjonalny” kalendarz dla biznesu i przemysłu, przeniósłby on wszystkie cechy kalendarza gregoriańskiego zgodne z tym celem, w tym tradycyjne nazwy miesięcy, tydzień rozpoczynający się w niedzielę (nadal tradycyjnie stosowany w USA, ale rzadki w większości innych krajów i w standardzie tygodnia ISO (Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna), rozpoczynający swoje tygodnie w poniedziałek) oraz gregoriańską regułę roku przestępnego.
Aby wypromować reformę kalendarza Cotswortha, w 1923 roku powstała Międzynarodowa Liga Kalendarza Stałego, zaraz po tym, jak plan został wybrany przez Ligę Narodów jako najlepszy ze 130 propozycji kalendarzowych. Pierwszym prezydentem IFCL został Sir Sandford Fleming, wynalazca i siła napędowa światowego przyjęcia czasu standardowego. Liga otworzyła biura w Londynie, a później w Rochester w stanie Nowy Jork. George Eastman, właściciel Eastman Kodak Company, stał się gorącym zwolennikiem IFC i wprowadził ją do użytku w firmie Kodak. Międzynarodowa Liga Kalendarza Stałego zakończyła działalność wkrótce po tym, jak plan kalendarza nie uzyskał ostatecznego zatwierdzenia przez Ligę Narodów w 1937 roku.