Heading

In 1904, tijdens zijn allereerste opdracht vanuit West Point, schreef luitenant Douglas MacArthur een pamflet over verkenning voor de Filippijnse Constabulary, de pas opgerichte paramilitaire politiemacht. Kapitein James G. Harbord, hoofd van de politie, was zo onder de indruk dat hij MacArthur mee uit eten nam in de chique Army and Navy Club, met uitzicht op de Baai van Manilla. Toen hij daar aankwam trof MacArthur Harbord aan met een paar jonge Filippijnse advocaten, Manuel Quezon en Sergio Osmeña. Hoewel MacArthur het op dat moment niet kon weten, waren beide mannen voorbestemd om president te worden van het Filippijnse Gemenebest en belangrijke figuren in zijn leven. Quezons lot, in het bijzonder, zou met dat van MacArthur verweven zijn op manieren die voor hen beiden van groot belang waren. anuel Quezon werd geboren als zoon van Spaanse mestiezen in het afgelegen stadje Baler in de provincie Tayabas, aan de oostkust van Luzon. Zijn vader, een voormalig soldaat in het Spaanse leger, had een kleine rijstkwekerij, maar als mestiezen genoot de familie een hogere sociale status dan zelfs welgestelde Filippino’s. Manuel werd op negenjarige leeftijd naar school gestuurd in Manilla en bleef daar tot aan de universiteit, waar hij rechten studeerde. Hoewel hij de Spanjaarden had gesteund tegen de Filippijnse nationalisten, sloot hij zich in 1899 aan bij Aguinaldo’s guerrilla tegen de Amerikanen, en werd uiteindelijk voor zes maanden gevangen gezet omdat hij een Amerikaanse gevangene zou hebben vermoord. Na zijn vrijlating wegens gebrek aan bewijs vielen Quezons scherpe geest en aanzienlijke charisma op bij de Amerikaanse koloniale ambtenaren, en begon zijn politieke opgang. Na te hebben gediend als officier van justitie in Mindoro, werd hij in 1906 verkozen tot gouverneur van Tayabas; het jaar daarop hielp hij samen met Osmeña bij de oprichting van de Nacionalistische partij, die de Filippijnse politiek decennialang zou domineren. In 1916 was Quezon voorzitter van de Filippijnse Senaat geworden en de facto leider van de Filippijnse onafhankelijkheidsbeweging.
De vriendschap tussen Quezon en MacArthur verdiepte zich in Manilla aan het eind van de jaren twintig, toen MacArthur het bevel voerde over het Filippijnse departement. In 1929 lobbyden ze in Washington hard om MacArthur te benoemen tot opvolger van Henry Stimson als gouverneur-generaal van de Filippijnen. De “New York Times” berichtte in april dat het erop leek dat “Generaal MacArthur de positie kan krijgen als hij het echt wil. Het is zeker dat hij hoog staat in de achting van Manuel Quezon en andere politieke leiders, die er niet afkerig van zijn hem in het Malacanan Paleis te zien…. Naaste waarnemers hier wijzen op de opmerkelijke intimiteit tussen generaal MacArthur en Senor Quezon, die vaak samen gezien worden op vriendschappelijke voet”. MacArthur’s teleurstelling over het feit dat hij werd gepasseerd door President Hoover werd echter verzacht, toen hij het jaar daarop werd benoemd tot stafchef van het Amerikaanse leger.
Tijdens MacArthurs lange en moeilijke ambtstermijn als chef lobbyde Quezon in Washington voor wetgeving die zijn land zijn onafhankelijkheid zou geven. Hij slaagde daarin met de goedkeuring van de Tydings-McDuffie Act in maart 1934, die de Filippijnen de status van gemenebest verleende, gevolgd door volledige autonomie in 1946. Quezon leidde het Filippijnse contingent dat aanwezig was toen Franklin Roosevelt in het voorjaar van 1935 de nieuwe Filippijnse grondwet ondertekende. Zes maanden later werd hij gekozen tot de eerste president van het Filippijnse Gemenebest. Maar terwijl zijn land nauwelijks op weg was naar onafhankelijkheid, werd Quezon geconfronteerd met een uitdaging die alles ongedaan dreigde te maken: het Japanse imperialisme. Japan, dat jaren eerder Mantsjoerije had veroverd, had duidelijk zijn zinnen gezet op verdere expansie, en de kwetsbare Filippijnen vormden een verleidelijk doelwit. Voorspelbaar wendde Quezon zich tot zijn oude vriend. Hij had een militair adviseur nodig, MacArthur had een baan nodig, en Roosevelt wilde MacArthur weg uit Washington – dus in oktober 1935 vertrok de generaal naar Manilla. og voor zijn vertrek schreef MacArthur aan Quezon: “Ik ben al hard bezig met het uitwerken van plannen en details en tegen de tijd dat ik arriveer zal ik jullie er allemaal van kunnen overtuigen dat voor het einde van de tienjarige periode het Gemenebest, wat er ook gebeurt, veilig zal zijn voor buitenlandse agressie”. Een dergelijk optimisme kenmerkte de relatie tussen de President en zijn Militair Adviseur gedurende de eerste paar jaar, toen zij nauw samenwerkten om een leger op te bouwen dat in staat was Japanse agressie af te schrikken. Maar de tijd werkte hen tegen, en in 1938 was Quezon ervan overtuigd geraakt dat Japan zou kunnen aanvallen lang voordat MacArthur een respectabele strijdmacht had samengesteld. Tegen de tijd dat Quezon in juni een geheime reis naar Tokio maakte om over neutraliteit te praten, waren de betrekkingen tussen de twee mannen ernstig verslechterd.
Maar in 1941 bracht noodzaak hen weer bij elkaar. Met een nieuw gereactiveerde MacArthur als vertegenwoordiger van de Amerikaanse macht – het enige dat tussen zijn land en het Japanse leger stond – keerde Quezon terug naar de generaal. Op het belegerde Corregidor zorgden de gedeelde strijd en woede jegens Washington voor een sterke band. Toen Quezon op 20 februari met een onderzeeër vertrok, gaf hij MacArthur zijn ring met de woorden: “Als ze je lichaam vinden, wil ik dat ze weten dat je voor mijn land hebt gevochten”. Geen van beiden vermoedde dat Quezon de eerste zou zijn die zou sterven. Terwijl hij de Filippijnse regering in ballingschap in de VS de volgende twee jaar leidde, verergerde Quezon’s tuberculose gestaag. Hij stierf op 1 augustus 1944, minder dan drie maanden voor MacArthur’s dramatische terugkeer op Filippijnse bodem.