Heading

Terug naar Monumentenlijst

Bekijk alle monumenten in NYC Parken, evenals tijdelijke openbare kunstinstallaties op onze NYC Openbare Kunst Kaart en Gids.

Geschiedenis

Het gloeiende brons van dit beeld op een rotspunt bij de East Drive aan 67th Street weerspiegelt de liefdevolle klopjes van ontelbare kinderen en volwassenen die zich het verhaal van een heldhaftige hond herinneren. In januari 1925 brak in de stad Nome, Alaska, difterie uit. In die tijd telde Nome 1.429 inwoners en was er in het verre Anchorage slechts voldoende antitoxineserum om ongeveer 300 mensen te behandelen die aan de ziekte waren blootgesteld. Er liep wel een treinlijn over 325 mijl van Anchorage naar Nenana, het station dat het dichtst bij Nome lag, maar Nome was zeven maanden per jaar aan het ijs gebonden. De twee open-cockpit vliegtuigen van Alaska waren niet veilig in het koude en winderige weer.

Een estafette van mushers en hun hondenslee-teams was de enige manier om het in bont verpakte twintig pond wegende pakket serum af te leveren bij de noodlijdende gemeenschap op 674 mijl van Nenana. De route volgde de oude Iditarod Trail die door postrijders van Anchorage naar Nome werd gebruikt (nu de route van de hondensleekampioenschappen). De 20 teams van meer dan 200 honden legden het bevroren terrein af met een snelheid van ongeveer 6 mijl per uur, in sneeuwstormomstandigheden met temperaturen van 50 graden onder nul. Een internationaal publiek luisterde via hun radio’s en las in hun kranten over de race naar Nome. De laatste musher, Gunnar Kasson, en zijn team geleid door Balto, een zwart-witte Alaska malamute, raasden over de bevroren toendra in slechts vijf dagen en zeven uur – een wereldrecord tijd. Binnen enkele dagen na de aankomst van het serum was de epidemie, die vijf levens had geëist, voorbij.

Gunnar Kasson beschreef de ongelooflijke tocht later aan verslaggevers: “Ik kon het spoor niet zien. Vaak kon ik zelfs mijn honden niet zien, zo verblindend was de storm. Ik gaf Balto, mijn leidende hond, zijn hoofd en vertrouwde hem. Hij wankelde geen enkele keer. Het was Balto die de weg leidde. De eer is aan hem.” Balto overleefde de reis, en toerde door de Verenigde Staten met de rest van het hondenteam. Op 17 december 1925, 10 maanden na zijn aankomst in Nome, was Balto aanwezig bij de onthulling van dit bronzen standbeeld in Central Park. Balto stierf in 1933 in Cleveland, Ohio, waar zijn opgezette lichaam te zien is in het Cleveland’s Natural History Museum.

Privé donaties, ingezameld onder auspiciën van de Municipal Arts Society, betaalden het grootste deel van de kosten van dit beeld. De in Brooklyn geboren beeldhouwer Frederick George Richard Roth (1872-1944) kreeg de opdracht voor het beeld, dat in 1925 werd bekroond met de Speyer Prize van de National Academy of Design. Een lage reliëfplaat toont het hondensleeteam dat de sneeuwstorm trotseert en draagt een inscriptie die het standbeeld opdraagt aan alle sledehonden die het leven van zoveel mensen hebben gered. Vanaf het moment van de onthulling is het beeld een favoriet van jonge parkbezoekers, van wie velen van heinde en verre komen om te zitten op de rug van de hondenheld die in verschillende boeken en in Steven Spielbergs tekenfilm Balto (1995) wordt gevierd.

Details van het altaar

Let op: het veld NAAM bevat een hoofdbenaming en alternatieve benamingen die vaak algemeen of populair zijn. Het veld GEDICITEERD verwijst naar de meest recente inwijding, meestal, maar niet noodzakelijkerwijs de oorspronkelijke inwijdingsdatum. Als het monument niet formeel is gewijd, geeft het vermelde jaar de datum van plaatsing aan.

Voor meer informatie kunt u contact opnemen met Art & Antiquities op (212) 360-8163