The Decibels and The Town CriersEdit
Bob Seger pojawił się na scenie muzycznej Detroit w 1961 roku, występując jako frontman trzyczęściowego zespołu Decibels. Zespół składał się z Segera na gitarze, pianinie, klawiszach i wokalu, Pete’a Stangera na gitarze i H.B. Huntera na perkusji. Wszyscy członkowie zespołu uczęszczali do Ann Arbor High. The Decibels nagrali w 1961 roku w studiu Del Shannona acetatowe demo piosenki „The Lonely One”. Oprócz tego, że była to pierwsza oryginalna piosenka Segera, „The Lonely One” była również pierwszą piosenką Segera graną w radiu, która pojawiła się tylko raz w stacji radiowej w Ann Arbor. W 2021 roku nagranie „The Lonely One” pojawiło się ponownie i zostało wyemitowane (za zgodą Segera) dwukrotnie na WCSX-FM w Detroit, w poranki 15 i 16 marca.
Po rozwiązaniu Decibels, Seger dołączył do Town Criers, czteroosobowego zespołu z Segerem na wokalu, Johnem Flisem na basie, Pepem Perrine na perkusji i Larrym Masonem na gitarze prowadzącej. The Town Criers, wykonując takie utwory jak „Louie Louie”, zaczęli zdobywać stałych zwolenników. W międzyczasie Seger słuchał Jamesa Browna i powiedział, że dla niego i jego przyjaciół Live at the Apollo było ich ulubioną płytą po jej wydaniu w 1963 roku. Seger był również pod dużym wpływem muzyki The Beatles, gdy ci pojawili się na amerykańskim wybrzeżu w 1964 roku. Ogólnie rzecz biorąc, on i lokalni przyjaciele muzycy, tacy jak Glenn Frey (późniejszy członek Eagles), wkupili się w założenia radia popowego i rockowego z lat 60-tych, z jego przebojami napędzanymi przez haki; później wspominał siebie i Frey’a myślących w tamtym czasie: „Jesteś nikim, jeśli nie możesz dostać się do radia.”
Doug Brown & The OmensEdit
Jak Town Criers zaczęli lądować więcej koncertów, Bob Seger spotkał człowieka o imieniu Doug Brown, wspierany przez zespół o nazwie The Omens. Seger dołączył Doug Brown & The Omens, który przypuszczalnie miał większe następujące niż Town Criers. Podczas gdy Doug Brown był głównym wokalistą grupy, Seger przejąłby prowadzenie w niektórych utworach – obejmujących numery R&B. To właśnie z tą grupą Seger po raz pierwszy pojawił się na oficjalnie wydanym nagraniu: singlu „TGIF” z 1965 roku z podkładem „First Girl”, przypisanym Dougowi Brownowi i The Omens. Seger pojawił się później na parodii piosenki Douga Browna i The Omens „Ballad of the Green Berets” Barry’ego Sadlera, która otrzymała nowy tytuł „Ballad of the Yellow Beret” i wyśmiewała osoby uchylające się od służby wojskowej. Wkrótce po jej wydaniu Sadler i jego wytwórnia zagrozili Brownowi i jego zespołowi pozwem sądowym, a nagranie zostało wycofane z rynku.
Podczas gdy Bob był członkiem The Omens, poznał swojego wieloletniego menadżera Edwarda „Puncha” Andrewsa, który w tamtym czasie był wspólnikiem Dave’a Leone’a prowadzącego franczyzę Hideout, która składała się z czterech klubów od Clawson do Rochester Hills, w których grały lokalne zespoły, oraz małej wytwórni płytowej. Seger zaczął pisać i produkować dla innych zespołów, którymi zarządzał Punch, takich jak Mama Cats i The Mushrooms (z Freyem). Seger i Doug Brown zostali poproszeni przez Puncha i Leone’a o napisanie piosenki dla Underdogs, innego lokalnego zespołu, który ostatnio miał przebój z utworem „Man in the Glass”. Seger przyczyniła się piosenkę o nazwie „East Side Story”, który ostatecznie okazał się porażką dla Underdogs.
The Last HeardEdit
Seger postanowił nagrać „East Side Story” sam, i oficjalnie opuścił Omens (choć on zachował Doug Brown jako producent). Jako Bob Seger i Last Heard, Seger wydał swoją wersję piosenki z Hideout Records w styczniu 1966 roku, i to stało się jego pierwszym wielkim hitem Detroit. Singiel (z podkładem „East Side Sound”, instrumentalną wersją „East Side Story”) sprzedał się w nakładzie 50 000 egzemplarzy, głównie w rejonie Detroit, i doprowadził do podpisania kontraktu z Cameo-Parkway Records. Chociaż nazwa „The Last Heard” pierwotnie odnosiła się do zbioru Omens i Town Criers, którzy nagrali „East Side Story” z Segerem, wkrótce stała się nazwą stałego zespołu Segera, w skład którego wchodzili: były Town Crier Pep Perrine na perkusji, Carl Lagassa na gitarze i Dan Honaker na basie. Po „East Side Story” grupa wydała jeszcze cztery single: inspirowany Jamesem Brownem świąteczny „Sock It to Me Santa”, dylanowski „Persecution Smith”, „Vagrant Winter” i chyba najbardziej godny uwagi „Heavy Music”, wydany w 1967 roku. „Heavy Music”, który sprzedał się w jeszcze większej ilości egzemplarzy niż „East Side Story”, miał potencjał, by wybić się na skalę krajową, gdy Cameo-Parkway nagle zbankrutowało. W Kanadzie, gdzie znalazł się na szczycie krajowej listy przebojów RPM na pozycji 82, w Stanach Zjednoczonych nie dotarł do Hot 100, osiągając na liście „bubbling under” pozycję 103. Piosenka miała pozostać w koncertach Segera przez wiele lat.
Bob Seger SystemEdit
Po tym jak Cameo-Parkway splajtowało, Seger i Punch zaczęli szukać nowej wytwórni. Wiosną 1968 roku, Bob Seger & the Last Heard podpisał z główną wytwórnią Capitol Records, odrzucając Motown Records, który oferował więcej pieniędzy niż Capitol. Seger czuł, że Capitol był bardziej odpowiedni dla jego gatunku niż Motown.
Capitol zmienił nazwę zespołu na The Bob Seger System. W trakcie przejścia między wytwórniami z zespołu odszedł gitarzysta Carl Lagassa, a dołączył klawiszowiec Bob Schultz. Pierwszym singlem Systemu z Capitolem była antywojenna piosenka „2 + 2 = ?”, która odzwierciedlała wyraźną zmianę w politycznym nastawieniu Segera w stosunku do „The Ballad of the Yellow Beret”. Singiel był ponownie hitem w Detroit i numerem 1 w stacjach radiowych w Buffalo, Nowy Jork i Orlando, Floryda, ale przeszedł niezauważony prawie wszędzie indziej, i nie udało się umieścić na liście przebojów w USA. Singiel zrobił, jednak, aby kanadyjski krajowe listy przebojów, szczyt na nr 79.
Drugi singiel z The Bob Seger System był „Ramblin' Gamblin' Man”. Był to wielki hit w Michigan, a także stał się pierwszym krajowym hitem Segera, osiągając szczyt nr 17. Sukces piosenki doprowadził do wydania albumu o tym samym tytule w 1969 roku. Album Ramblin' Gamblin' Man dotarł do 62 miejsca na liście Billboard pop albums chart. Glenn Frey po raz pierwszy wystąpił w studiu śpiewając jako support i grając na gitarze w utworze „Ramblin' Gamblin' Man”.
Segerowi nie udało się powtórzyć tego sukcesu. Na następny album, singer-songwriter Tom Neme dołączył do The System, ostatecznie pisząc i śpiewając większość utworów, za co grupa została mocno skrytykowana. Album, zatytułowany Noah (1969), nie osiągnął żadnych notowań, co skłoniło Segera do krótkiego odejścia z branży muzycznej i pójścia na studia. Powrócił w następnym roku i wydał ostatni album Systemu, „Mongrel” z 1970 roku, tym razem bez Neme. Z zespołu odszedł również Bob Schultz, zastąpiony przez Dana Watsona. Mongrel, z mocnym singlem „Lucifer”, został uznany za mocny album przez wielu krytyków i fanów Detroit, ale nie poradził sobie komercyjnie.
The Bob Seger System został wprowadzony do Michigan Rock and Roll Legends Hall of Fame w 2006 roku.
SoloEdit
Po tym jak Mongrel (1970) nie sprostał sukcesowi Ramblin' Gamblin' Man (1969), The System rozproszył się. Przez krótki okres czasu po rozpadzie Seger miał ambicje, aby być jednoosobowym zespołem. W 1971 roku wydał swój pierwszy solowy album, całkowicie akustyczny Brand New Morning. Album był komercyjną porażką i doprowadził do jego odejścia z Capitol Records.
Seger, odzyskawszy oko do zespołów, zaczął grać z duetem Teegarden & Van Winkle, który w 1970 roku miał hitowy singiel z „God, Love and Rock & Roll”. Razem nagrali Smokin' O.P.’s (1972), wydany we własnej wytwórni Punch Andrews – Palladium Records. Album składał się głównie z coverów, tworząc niewielki przebój z wersją „If I Were a Carpenter” Tima Hardina (nr 76 US), choć zawierał też „Someday”, nowy oryginał Segera, oraz reedycję „Heavy Music”. Album dotarł do 180 miejsca na liście Billboard 200.
Po spędzeniu większości 1972 roku w trasie z Teegarden & Van Winkle, Seger opuścił duet, aby skompletować nowy zespół wspierający, określany zarówno jako My Band, jak i Borneo Band, składający się z muzyków z Tulsy w Oklahomie. Jamie Oldaker, Dick Sims i Marcy Levy byli członkami My Band zanim dołączyli do zespołu Erica Claptona. W 1973 roku Seger wydał album Back in ’72, nagrany częściowo z Muscle Shoals Rhythm Section, renomowaną grupą muzyków sesyjnych, którzy nagrywali z takimi tuzami jak J.J. Cale i Aretha Franklin. Jak twierdzi Seger, doszło do nieporozumienia finansowego z muzykami: zaproponowali mu nagranie „za 1500 dolarów za stronę”, co miał rozumieć jako 1500 dolarów za stronę albumu. Kiedy dowiedział się, że chodzi o 1500 dolarów za piosenkę, wyszedł po nagraniu trzech utworów, ale postanowił pracować z nimi w przyszłości. Back in ’72 zawierał studyjną wersję późniejszego klasyka Segera „Turn the Page”; „Rosalie”, piosenkę, którą Seger napisał o dyrektor muzycznej CKLW Rosalie Trombley (i która została później nagrana przez Thin Lizzy); oraz „I’ve Been Working”, piosenkę oryginalnie napisaną przez Van Morrisona, który miał duży wpływ na rozwój muzyczny Segera. Pomimo siły muzyków wspierających Segera, album osiągnął tylko 188 miejsce na amerykańskiej liście przebojów i od tego czasu popadł w zapomnienie. Mimo to, Back in ’72 i towarzysząca mu trasa koncertowa zapoczątkowały długotrwałe związki Segera z przyszłym saksofonistą Silver Bullet Band, Alto Reedem, potężną żeńską wokalistką Shaun Murphy i sekcją rytmiczną Muscle Shoals. W trakcie trasy koncertowej, My Band okazał się być zawodny, co sfrustrowało Segera. Do końca 1973 roku Seger opuścił My Band w poszukiwaniu nowego zespołu. W latach 1974-75 Seger kontynuował występy w lokalnych lokalach w swoim rodzinnym mieście jako Bob Seger Group, w tym na słynnym koncercie w Davisburgu, MI zwanym „Bitwą Kapel”.
The Silver Bullet BandEdit
W 1974 roku Seger utworzył zespół Silver Bullet Band. Jego pierwotnymi członkami byli gitarzysta Drew Abbott, perkusista i wokalista wspierający Charlie Allen Martin, klawiszowiec i wokalista wspierający Rick Manasa, gitarzysta basowy Chris Campbell oraz saksofonista i wokalista wspierający Alto Reed. Z tym nowym zespołem Seger wydał okazjonalnie album Seven (1974), który zawierał hard-rockowy hit z Detroit „Get Out of Denver”. Utwór ten był skromnym sukcesem i znalazł się na liście przebojów na poziomie #80 w skali kraju.
W 1975 roku Seger powrócił do Capitol Records i wydał album Beautiful Loser, z pomocą Silver Bullet Band (z nowym klawiszowcem Robyn Robbins zastępującym Manasa) na jego coverze „Nutbush City Limits” autorstwa Tiny Turner. Singiel „Katmandu”, który pojawił się w filmie „Mask” z 1985 roku z Cher w roli głównej (oprócz tego, że był kolejnym znaczącym hitem w Detroit), był pierwszym prawdziwie przełomowym utworem Segera od czasu „Ramblin' Gamblin' Man” z 1968 roku. Mimo, że piosenka nie weszła do US Pop Top 40 – plasując się na pozycji #43 – otrzymała silną emisję na wielu rynkach w całym kraju, w tym w Detroit.
W kwietniu 1976 roku Seger i Silver Bullet Band wydali album Live Bullet, nagrany podczas dwóch nocy w Detroit’s Cobo Arena we wrześniu 1975 roku. Zawierał on wykonanie przez Segera utworu „Nutbush City Limits”, jak również klasyczne ujęcie życia w drodze, „Turn the Page”, z albumu Back in ’72. Na płycie znalazły się również jego udane wydawnictwa z końca lat 60-tych – „Heavy Music” i „Ramblin' Gamblin' Man”. Krytyk Dave Marsh napisał później, że „Live Bullet jest jednym z najlepszych albumów koncertowych, jakie kiedykolwiek powstały… W niektórych miejscach, szczególnie podczas medley’u „Travelin' Man”/”Beautiful Loser” na pierwszej stronie, Seger brzmi jak człowiek, który ma ostatnią szansę na zdobycie szczytu.” Live Bullet stał się natychmiastowym bestsellerem w Detroit i zaczął przyciągać uwagę w innych częściach kraju, sprzedając się lepiej niż poprzednie albumy Segera, zdobywając słuchaczy radia progresywnego rocka i rockowych albumów, a także umożliwiając Segerowi występowanie na większej ilości koncertów. Seger wciąż jednak nie cieszył się popularnością. W czerwcu 1976 roku wystąpił w Pontiac Silverdome pod Detroit przed prawie 80.000 fanów. Następnej nocy Seger zagrał przed mniej niż tysiącem osób w Chicago.