Traktat o Przestrzeni Zewnętrznej, formalnie Traktat o zasadach regulujących działalność państw w zakresie badania i użytkowania przestrzeni kosmicznej, w tym Księżyca i innych ciał niebieskich, (1967), traktat międzynarodowy zobowiązujący strony do wykorzystywania przestrzeni kosmicznej wyłącznie w celach pokojowych. W czerwcu 1966 roku Stany Zjednoczone i Związek Radziecki przedłożyły Organizacji Narodów Zjednoczonych projekty traktatów dotyczących wykorzystania przestrzeni kosmicznej. Zostały one uzgodnione podczas kilkumiesięcznych negocjacji w Podkomisji Prawnej Komitetu ONZ ds. Pokojowego Wykorzystania Przestrzeni Kosmicznej, a powstały w ten sposób dokument został zatwierdzony przez Zgromadzenie Ogólne ONZ 19 grudnia 1966 i otwarty do podpisu 27 stycznia 1967. Traktat wszedł w życie 10 października 1967 roku, po ratyfikacji przez Stany Zjednoczone, Związek Radziecki, Wielką Brytanię i kilka innych krajów.
W myśl postanowień traktatu, strony mają zakaz umieszczania broni jądrowej lub innej broni masowego rażenia na orbicie, na Księżycu lub na innych ciałach w przestrzeni kosmicznej. Narody nie mogą rościć sobie prawa do suwerenności nad Księżycem lub innymi ciałami niebieskimi. Narody są odpowiedzialne za swoją działalność w przestrzeni kosmicznej, ponoszą odpowiedzialność za wszelkie szkody wyrządzone przez obiekty wystrzelone w przestrzeń kosmiczną z ich terytorium i są zobowiązane do udzielenia pomocy astronautom w niebezpieczeństwie. Ich instalacje i pojazdy kosmiczne będą otwarte, na zasadzie wzajemności, dla przedstawicieli innych państw, a wszystkie strony zgadzają się prowadzić działalność w przestrzeni kosmicznej otwarcie i zgodnie z prawem międzynarodowym.