W leczeniu zaburzeń schizofrenicznych stosuje się różne metody leczenia, w tym farmakoterapię, psychoterapię oraz różne inne interwencje psychospołeczne i edukacyjne. Farmakoterapia jest najczęściej stosowaną metodą leczenia, ponieważ leki psychiatryczne mogą szybko działać zarówno w celu zmniejszenia nasilenia objawów, jak i skrócenia czasu ich trwania. Stosowane leki są w dużej mierze takie same jak te używane w leczeniu schizofrenii, z atypowym lekiem przeciwpsychotycznym jako lekiem z wyboru. Pacjenci, którzy nie reagują na początkowy atypowy lek przeciwpsychotyczny, mogą odnieść korzyści z przejścia na inny atypowy lek przeciwpsychotyczny, dodanie stabilizatora nastroju, takiego jak lit lub lek przeciwdrgawkowy, lub przejście na typowy lek przeciwpsychotyczny.
Leczenie zaburzenia schizofrenicznego może odbywać się w warunkach stacjonarnych, ambulatoryjnych i częściowej hospitalizacji. Przy wyborze miejsca leczenia głównym celem jest zminimalizowanie konsekwencji psychospołecznych dla pacjenta i utrzymanie bezpieczeństwa pacjenta i innych osób. Chociaż potrzeba szybkiego ustabilizowania objawów u pacjenta istnieje prawie zawsze, rozważenie nasilenia objawów u pacjenta, wsparcia rodziny i postrzeganego prawdopodobieństwa przestrzegania zasad leczenia ambulatoryjnego może pomóc w ustaleniu, czy stabilizacja może nastąpić w warunkach ambulatoryjnych. Pacjenci leczeni stacjonarnie mogą korzystać ze zorganizowanego środowiska pośredniego, takiego jak oddział podostry, oddział zstępujący, szpital częściowy lub szpital dzienny, w początkowych fazach powrotu do społeczności.
W miarę postępów w leczeniu pomoc w zakresie umiejętności radzenia sobie, technik rozwiązywania problemów, podejścia psychoedukacyjnego, a w końcu terapii zajęciowej i oceny zawodowej jest często bardzo pomocna dla pacjentów i ich rodzin. Praktycznie wszystkie rodzaje psychoterapii indywidualnej są stosowane w leczeniu zaburzeń schizofrenicznych, z wyjątkiem terapii zorientowanych na wgląd, ponieważ pacjenci często mają ograniczony wgląd jako objaw ich choroby.
Ponieważ zaburzenia schizofreniczne mają tak szybki początek ciężkich objawów, pacjenci czasami zaprzeczają swojej chorobie, co również ogranicza skuteczność terapii zorientowanych na wgląd. W leczeniu tego zaburzenia szczególnie dobrze sprawdzają się wspomagające formy psychoterapii, takie jak psychoterapia interpersonalna, psychoterapia wspierająca i terapia poznawczo-behawioralna. Psychoterapia grupowa zwykle nie jest wskazana dla pacjentów z zaburzeniem schizofrenicznym, ponieważ mogą oni być zaniepokojeni objawami pacjentów z bardziej zaawansowanymi zaburzeniami psychotycznymi.