Heading

Wat is een centrale retinale ader occlusie?

Een centrale retinale ader occlusie (CRVO) is wanneer de bloedstroom die het oog verlaat wordt geblokkeerd en het bloed terugstroomt in het netvlies. Stelt u zich uw badkuip voor – een verstopping in de afvoer zorgt ervoor dat het water uit de kraan sneller volloopt dan het kan wegstromen en al snel is het bad overvol met water – dit is vergelijkbaar met een CRVO. Het netvlies is de achterwand van het oog. Het is verantwoordelijk voor het ontvangen van licht uit de buitenwereld en het verzenden van het lichtbeeld naar de hersenen. Het netvlies heeft voedingsstoffen en zuurstof nodig om te overleven, en ontvangt deze via een centrale netvliesslagader. Wanneer het netvlies klaar is met het opnemen van voedingsstoffen en zuurstof, wordt de rest uit het oog gebracht door de centrale retinale ader. De ader en de slagader delen de ruimte aan de achterkant van het oog. De ader is zachter dan de slagader – dus als de ruimte krap wordt door glaucoom, hoge bloeddruk of dik bloed, klapt de ader dicht, vormt zich een stolsel en kan het bloed niet meer uit het oog wegstromen.

Lees meer over centrale netvliesaderocclusie (CRVO) op het ASRS

Wie loopt het risico op een centrale netvliesaderocclusie?

Patiënten met hoge bloeddruk, glaucoom, diabetes en meer zeldzame aandoeningen die dik bloed veroorzaken, zoals multipel myeloom. Vaak ontwikkelen patiënten CRVO zonder risicofactoren te hebben.

Wat veroorzaakt een centrale netvliesader occlusie?

Als de centrale netvliesader dichtklapt, vertraagt de bloedstroom, blijft er meer bloed aan de wand van de ader kleven, wat uiteindelijk een stolsel wordt, en verhindert dat er bloed uit het netvlies kan wegstromen. Als dit gebeurt, stroomt het bloed terug in het netvlies, waardoor het normaal droge netvlies met vocht wordt gevuld en als een spons uitzet. Een nat netvlies werkt niet normaal, waardoor het gezichtsvermogen verslechtert. Soms hoopt het bloed zich zo sterk op dat er geen ruimte meer is voor vers bloed met zuurstof en voedingsstoffen. Zonder de juiste voedingsstoffen kunnen deze delen van het netvlies afsterven.

Hoe wordt een centrale netvliesocclusie gediagnosticeerd?

Normaal merkt iemand een wazig zicht in één oog op, dat zich in de loop van één tot enkele dagen kan ontwikkelen. Het gezichtsverlies kan sterk uiteenlopen, van een subtiele vertroebeling van het gezichtsvermogen tot ernstig gezichtsverlies waarbij iemand alleen nog maar een hand kan zien die vlak bij zijn gezicht beweegt. Soms gaat een patiënt naar de algemene oogarts om te zien of een nieuwe bril helpt, maar dit type gezichtsverlies verbetert niet met een bril. Onderzoek van het netvlies met speciale lampen en lenzen na verwijding van de pupillen kan tekenen van CRVO aan het licht brengen. Computergestuurde fotografische tests zoals een fluoresceïne-angiogram (FA) en optische coherentietomografie (OCT) helpen bij de beoordeling van de bloedvaten en de beoordeling van de hoeveelheid vocht die zich in het netvlies heeft opgehoopt. Bij een FA wordt een oranje kleurstof in een ader van de arm geïnjecteerd en worden speciale digitale foto’s gemaakt van de kleurstof terwijl deze door de bloedvaten van het netvlies stroomt om afwijkingen op te sporen. Een OCT is een pijnloze gecomputeriseerde scan van het netvlies die een gedetailleerd beeld geeft van de binnenste netvliesstructuren.

Wat kan er gedaan worden bij een centrale netvliesaderocclusie?

In gebieden van het netvlies die beschadigd zijn door een gebrek aan voedingsstoffen en zuurstof, kan laser worden toegepast om verdere schade te voorkomen. In het verleden werden lasers vaker gebruikt, maar met het succes van injecteerbare steroïden en anti-VEGF’s hebben lasers een meer secundaire rol gekregen. Als het gezichtsvermogen verminderd is door vochtophoping, kunnen anti-VEGF-medicijnen worden gebruikt om het vocht te helpen reabsorberen. Anti-VEGF-medicijnen werden ontwikkeld om VEGF (Vascular Endothelial Growth Factor), een belangrijke factor bij het lek maken van bloedvaten, te verwijderen. Deze medicijnen moeten als injectie in het oog worden toegediend na een verdovings- en antiseptische behandeling van het oog om de injectie zo comfortabel en veilig mogelijk te maken. Sinds de introductie van anti-VEGF-medicijnen hebben vele klinische studies hun werkzaamheid bewezen. De resultaten tonen aan dat 2 op 3 patiënten met vocht in het netvlies visuele winst kunnen boeken met maandelijkse injecties. Bevacizumab (Avastin), Ranibizumab (Lucentis), en Aflibercept (Eylea) zijn de meest bruikbare anti-VEGF geneesmiddelen die vandaag beschikbaar zijn. Bovendien is gebleken dat een langer werkend dexamethason steroïde implantaat (Ozurdex) nuttig is voor het verbeteren van het gezichtsvermogen. Uw netvliesconsulent zal u helpen beslissen welk medicijn voor u geschikt is.

Hoe vaak moet ik injecties krijgen?

De Anti-VEGF-middelen die momenteel beschikbaar zijn, werken 4-6 weken voordat hun effect wegebt en een nieuwe injectie meestal nodig is. De steroïde implantaten kunnen zelfs nog langer werkzaam zijn. Uit de meeste klinische studies blijkt dat een behandeling om de 4-8 weken de beste resultaten geeft. Sommige patiënten hebben frequentere injecties nodig en anderen minder frequent. De intervallen die een patiënt nodig heeft, kunnen na verloop van tijd veranderen. Uw arts zal samen met u bepalen hoe vaak u moet worden behandeld.

Doet de injectie pijn?

De procedure verloopt snel en is voor de meeste patiënten vrijwel pijnloos. Een steriel oogspeculum helpt het oog open te houden en een antisepticum doodt eventuele ziektekiemen. Het is gebruikelijk dat het oog een dag na de injectie geïrriteerd en kriebelig aanvoelt. Verergering van het gezichtsvermogen en hevige pijn, vooral als het na de eerste dag niet beter wordt, kunnen tekenen zijn van een infectie na een ooginjectie en als u deze symptomen hebt, moet u contact opnemen met uw arts.

Wordt ik blind van een centrale netvliesocclusie?

Er is een grote variatie in visuele resultaten voor patiënten met CRVO en het uiteindelijke visuele resultaat kan niet worden voorspeld. In het algemeen geldt dat hoe slechter het gezichtsvermogen is na het eerste optreden, hoe slechter de prognose. In ogen waar de voedingsstoffen- en zuurstofstroom verstoord zijn, is er een grotere kans op ernstig gezichtsverlies. Indien de voedingsstoffen- en zuurstofstroom echter niet ernstig verstoord is, kan meer dan de helft van de patiënten mettertijd een verbetering van het gezichtsvermogen verwachten. Het is echter vrijwel zeker dat het gezichtsvermogen niet hetzelfde zal zijn als vóór de CRVO.