Discussie
OI is een erfelijke aandoening van het collageen I-metabolisme, die het gevolg is van mutaties in de genen (COL1A1 en COL1A2). Deze genen coderen voor de pro-alfa 1 en pro-alfa 2 polypeptideketens van het type I collageen. Er zijn meer dan 150 mutaties van de COL1A1 (17q21.3-q22) en COL1A2 (7q22.1) genen, die zijn geïdentificeerd voor de ontwikkeling van OI.
DI en OI worden als een autosomaal dominante eigenschap overgeërfd. De illustratie Figuur 5 toont de stamboom van deze familie, die zich uitstrekt 4 generaties terug. Er werd een voorgeschiedenis van frequente breuken en bevlekte of verkleurde tanden in de familie uitgelokt. Tabel 3 geeft een overzicht van het aantal aangetaste en niet aangetaste mannen en vrouwen in de familie voor 4 generaties. Uit deze gegevens blijkt dat er 8 lijders en 10 niet getroffen nakomelingen zijn, wat neerkomt op een verhouding van ongeveer 1:1. Uit de tabel blijkt ook dat er meer lijders zijn dan lijders (6 tegen 2). Dit resultaat wijkt af van de verwachte 1:1 geslachtsverhouding. De stamboom laat zien dat in alle gevallen een aangedaan kind een aangedane ouder had, wat wijst op een autosomaal dominante wijze van vererving, die eerder is gemeld. Aangezien OI en DI op een autosomaal dominante manier vererven, is er een kans van 50% dat een kind geboren uit een aangedane ouder zelf ook aangedaan zal zijn. Hoewel anamnese, klinisch onderzoek en röntgenfoto’s voldoende zijn voor de diagnose van OI en DI, kan moleculair genetische diagnose een nuttige aanvulling op de klinische analyse blijken te zijn, vooral wanneer er twijfel bestaat over de precieze diagnose. Maar aangezien moleculair genetische diagnose niet een direct beschikbare procedure is, zullen zorgvuldige familieanamnese en klinisch onderzoek ons helpen om tot een juiste diagnose te komen en dergelijke families verder te begeleiden.
Pedigree chart of the affected family
Tabel 3
Affected and unaffected males and females in the family for four generations
Onder de verschillende klinische kenmerken die bij OI-patiënten kunnen worden gezien, had onze patiënt een voorgeschiedenis van frequente fracturen tijdens de kinderjaren, een klein gestalte, een veranderde gang, buiging van tibia en fibula, normale sclera, en de aanwezigheid van DI. Gebaseerd op de classificatie van Silence et al., hebben wij ons geval geclassificeerd als type IV OI.
Onder de 3 types van DI, is type I geassocieerd met het voorkomen van OI. Lund et al. voerden een studie uit naar de prevalentie van DI en andere tandheelkundige afwijkingen bij patiënten met OI. Achtentwintig procent van de OI patiënten had DI. Onze patiënt meldde zich ook met ernstige manifestaties van DI. O’Connell et al rapporteerden dat klasse III tandheelkundige malocclusie voorkwam in 70%-80% van de type III en IV van de OI populatie, met een hoge incidentie van anterior en posterior crossbites en open beten. Chang et al. voerden een studie uit om craniofaciale kenmerken bij OI te identificeren, waaruit bleek dat de OI patiënt een meer prominente klasse III occlusale relatie had, prognathische onderkaak, grotere divergentie in het gezicht, kortere gezichtshoogten, defecte sagittale groei van de boven- en onderkaak, een afgevlakte hoek van de schedelbasis, verminderde groei van de schedelbasis, en meer voorwaartse rotatie tegen de klok in in de mandibulaire groei vergeleken met de controles. Daarentegen had onze patiënt een klasse I skeletrelatie met een gemiddelde verticale gezichtshoogte. Klasse III skeletrelatie werd bij ons niet gevonden zoals gerapporteerd door Chang et al en O’Connell et al, omdat de afslijting van tanden bij ons niet zo ernstig was. Hoewel slijtage aanwezig was, hadden de tanden voldoende incisocervicale hoogte om de gezichtshoogte en een normale voorste beet te handhaven.
In de praktijk wordt de diagnose OI gesteld door middel van exclusie, samen met een consistente klinische presentatie, familieanamnese, röntgenfoto’s en lage botmineraaldichtheidsscores. Radiologische bevindingen bij OI onthullen bewijs van nieuwe en genezen fracturen, osteopenie, dunne cortices, wormvormige botten, buiging of vervorming van botten, en scoliose. De karakteristieke radiologische bevindingen van DI type I zijn bolvormige kronen, vernauwing van de cement-emaille junctie, pulpa obliteratie, lichte tot duidelijke attritie van het occlusale oppervlak, en korte en slanke wortels.
Tegenwoordige is er geen genezing voor OI. Alle behandelingsstrategieën zijn in wezen palliatief en bedoeld om de misvorming te verminderen, de normale functie te bevorderen en de kwaliteit van leven te verbeteren. Fysiotherapeutische interventies om de grove motorische ontwikkeling, spierkracht en functionele vaardigheden te verbeteren. Orthopedische ingrepen, zoals het gebruik van braces, stangen en platen om misvormingen van het skelet te voorkomen of te corrigeren en de mobiliteit te verbeteren. Medische therapieën om het bot te versterken, zoals het gebruik van calcitonine, natriumfluoride, groeihormoon, cortison, anabole steroïden, vitamine C en D, en mineralen zijn ondoeltreffend gebleken. Sinds enkele decennia is bisfosfonaattherapie effectief in het verminderen van het risico op fracturen en het verminderen van botpijn bij OI-patiënten. Nieuwe benaderingen waarbij beenmerg-afgeleide mesenchymale stamcellen en gentherapie worden gebruikt, worden momenteel onderzocht als potentiële behandelingen voor OI.
Afhankelijk van de ernst van de tandbetrokkenheid, moet de aanpak van de tandheelkundige behandeling van patiënten met DI geïndividualiseerd worden. Therapeutische interventies moeten gericht zijn op het verbeteren van de verticale hoogte van de patiënt, de normale groei en het verbeteren van de esthetiek. Volledige bedekkende restauraties, overkappingsprothesen, orthognathische operaties en orthodontische therapie kunnen worden gegeven om functie en esthetiek te behouden. Onze patiënt kreeg het advies voor volledige kroonrestauraties om de esthetiek te verbeteren, verder verlies van tandstructuur te voorkomen en de verticale gezichtshoogte te behouden.