The Decibels and The Town CriersEdit
Bob Seger arriveerde in 1961 in de muziekscene van Detroit met een driekoppige band genaamd de Decibels. De band bestond uit Seger op gitaar, piano, keyboards, en zang, Pete Stanger op gitaar, en H.B. Hunter op drums. Alle leden zaten op Ann Arbor High. The Decibels namen een acetaat demo op van een nummer genaamd “The Lonely One”, in Del Shannon’s studio in 1961. Naast het feit dat het Seger’s eerste originele nummer was, was “The Lonely One” ook Seger’s eerste nummer dat op de radio werd gedraaid, slechts eenmaal uitgezonden op een Ann Arbor radiostation. In 2021 dook een opname van “The Lonely One” weer op, en werd (met toestemming van Seger) tweemaal uitgezonden op WCSX-FM in Detroit, op de ochtenden van 15 en 16 maart.
Nadat de Decibels uit elkaar gingen, sloot Seger zich aan bij de Town Criers, een vierkoppige band met Seger op leadzang, John Flis op bas, Pep Perrine op drums, en Larry Mason op leadgitaar. De Town Criers, die nummers als “Louie Louie” coverden, begonnen een vaste aanhang te krijgen. Ondertussen luisterde Seger naar James Brown en zei dat, voor hem en zijn vrienden, Live at the Apollo hun favoriete plaat was na de release in 1963. Seger werd ook sterk beïnvloed door de muziek van The Beatles, toen die in 1964 de Amerikaanse kust bereikten. In het algemeen trapten hij en lokale muzikantenvrienden zoals Glenn Frey (later lid van de Eagles) in de premissen van de pop- en rockradio uit de jaren zestig, met zijn door hooks gedreven hits; hij herinnerde zich later dat hijzelf en Frey in die tijd dachten: “Je bent niemand als je niet op de radio kunt komen.”
Doug Brown & The OmensEdit
Toen de Town Criers meer optredens begonnen te krijgen, ontmoette Bob Seger een man genaamd Doug Brown, gesteund door een band genaamd The Omens. Seger sloot zich aan bij Doug Brown & The Omens, die vermoedelijk een grotere aanhang hadden dan de Town Criers. Terwijl Doug Brown de primaire leadzanger was voor de groep, zou Seger de leiding nemen op sommige nummers – waaronder R&B nummers. Het was met deze groep dat Seger voor het eerst verscheen op een officieel uitgebrachte opname: de 1965 single “TGIF” ondersteund met “First Girl”, gecrediteerd aan Doug Brown and The Omens. Seger verscheen later op Doug Brown and The Omens’ parodie op Barry Sadler’s nummer “Ballad of the Green Berets” dat werd hernoemd naar “Ballad of the Yellow Beret” en de spot dreef met ontduikers van de dienstplicht. Kort na de release bedreigden Sadler en zijn platenlabel Brown en zijn band met een rechtszaak en de opname werd uit de handel genomen.
Terwijl Bob lid was van The Omens, ontmoette hij zijn oude manager Edward “Punch” Andrews, die in die tijd samenwerkte met Dave Leone die de Hideout franchise runde, die bestond uit vier club locaties van Clawson tot Rochester Hills, waar lokale acts zouden spelen, en een kleinschalig platenlabel. Seger begon te schrijven en te produceren voor andere acts die Punch beheerde, zoals de Mama Cats en de Mushrooms (met Frey). Seger en Doug Brown werden toen benaderd door Punch en Leone om een nummer te schrijven voor de Underdogs, een andere lokale band die onlangs een hit had met een nummer genaamd “Man in the Glass”. Seger droeg een lied bij genaamd “East Side Story”, dat uiteindelijk een mislukking bleek te zijn voor de Underdogs.
The Last HeardEdit
Seger besloot om “East Side Story” zelf op te nemen, en verliet officieel de Omens (hoewel hij Doug Brown wel behield als producer). Als Bob Seger and the Last Heard, bracht Seger zijn versie van het nummer uit bij Hideout Records in januari 1966, en het werd zijn eerste grote Detroit hit. De single (ondersteund met “East Side Sound”, een instrumentale versie van “East Side Story”) verkocht 50.000 exemplaren, voornamelijk in de omgeving van Detroit, en leidde tot een contract met Cameo-Parkway Records. Hoewel de naam “The Last Heard” oorspronkelijk verwees naar de verzameling van Omens en Town Criers die “East Side Story” met Seger opnamen, werd het al snel de naam van Seger’s vaste band, die bestond uit voormalig Town Crier Pep Perrine op drums, Carl Lagassa op gitaar, en Dan Honaker op bas. Na “East Side Story” bracht de groep nog vier singles uit: de op James Brown geïnspireerde vakantiesingle “Sock It to Me Santa”, het Dylan-esque “Persecution Smith”, “Vagrant Winter”, en misschien wel de meest opmerkelijke, “Heavy Music”, uitgebracht in 1967. “Heavy Music”, waarvan zelfs meer exemplaren werden verkocht dan “East Side Story”, had de potentie om nationaal door te breken toen Cameo-Parkway plotseling failliet ging. Het werd zelfs een top 100 hit in Canada, waar het de nationale RPM charts haalde op nr. 82; in de VS miste het net de Hot 100, waar het de “bubbling under” chart haalde op nr. 103. Het nummer zou nog vele jaren in Seger’s live-act blijven.
The Bob Seger SystemEdit
Nadat Cameo-Parkway werd opgedoekt, gingen Seger en Punch op zoek naar een nieuw label. In de lente van 1968 tekende Bob Seger & the Last Heard bij het grote label Capitol Records, Motown Records afwijzend, dat meer geld bood dan Capitol. Seger vond dat Capitol meer geschikt was voor zijn genre dan Motown.
Capitol veranderde de naam van de band in The Bob Seger System. Tijdens de overgang tussen labels verliet gitarist Carl Lagassa de band en kwam toetsenist Bob Schultz erbij. De eerste single van The System bij Capitol was het anti-oorlogslied “2 + 2 = ?”, dat een duidelijke verandering in Seger’s politieke houding weerspiegelde ten opzichte van “The Ballad of the Yellow Beret”. De single was opnieuw een hit in Detroit en haalde nummer 1 op radiostations in Buffalo, New York en Orlando, Florida, maar bleef bijna overal elders onopgemerkt, en haalde geen nationale hitlijsten in de VS. De single haalde echter wel de Canadese nationale hitlijsten, met een piek op nr. 79.
De tweede single van The Bob Seger System was “Ramblin’ Gamblin’ Man”. Het was een grote hit in Michigan, en het werd ook Seger’s eerste nationale hit, met een piek op nr. 17. Het succes van de song leidde tot de release van een album met dezelfde titel in 1969. Het Ramblin’ Gamblin’ Man album bereikte nr. 62 in de Billboard pop album chart. Glenn Frey had zijn eerste studio-optreden als achtergrondzanger en gitarist op “Ramblin’ Gamblin’ Man”.
Seger was niet in staat dit succes een vervolg te geven. Voor het volgende album voegde singer-songwriter Tom Neme zich bij The System, die uiteindelijk het merendeel van de nummers schreef en zong, waarvoor de groep zwaar bekritiseerd werd. Het album, Noah (1969) genaamd, haalde de hitlijsten niet, waardoor Seger de muziekindustrie even verliet en naar de universiteit ging. Hij keerde het jaar daarop terug en bracht het laatste album van The System uit, Mongrel (1970), dit keer zonder Neme. Bob Schultz verliet de band ook en werd vervangen door Dan Watson. Mongrel, met de krachtige single “Lucifer”, werd door veel critici en Detroit fans beschouwd als een sterk album, maar deed het commercieel niet goed.
The Bob Seger System werd in 2006 opgenomen in de Michigan Rock and Roll Legends Hall of Fame.
SoloEdit
Nadat Mongrel (1970) het succes van Ramblin’ Gamblin’ Man (1969) niet kon waarmaken, hield The System op te bestaan. Gedurende een korte periode na het uiteenvallen, had Seger ambities om een eenmansact te worden. In 1971 bracht hij zijn eerste solo-album uit, het volledig akoestische Brand New Morning. Het album was een commerciële mislukking, en leidde tot zijn vertrek bij Capitol Records.
Seger, die weer oog had gekregen voor bands, begon te spelen met het duo Teegarden & Van Winkle, die in 1970 een hitsingle hadden met “God, Love and Rock & Roll”. Samen namen ze Smokin’ O.P.’s (1972) op, uitgebracht op Punch Andrews’ eigen Palladium Records. Het album bestond voornamelijk uit covers, en had een kleine hit met een versie van Tim Hardin’s “If I Were a Carpenter” (No. 76 US), hoewel het ook “Someday” bevatte, een nieuw Seger origineel, en een heruitgave van “Heavy Music”. Het album bereikte 180 op de Billboard 200.
Nadat hij het grootste deel van 1972 op tournee was geweest met Teegarden & Van Winkle, verliet Seger het duo om een nieuwe begeleidingsband samen te stellen, die zowel My Band als de Borneo Band werd genoemd en bestond uit muzikanten uit Tulsa, Oklahoma. Jamie Oldaker, Dick Sims, en Marcy Levy waren allen lid van My Band voordat ze bij Eric Clapton’s begeleidingsband kwamen. In 1973 bracht Seger Back in ’72 uit, deels opgenomen met de Muscle Shoals Rhythm Section, een gerenommeerde groep sessiemuzikanten die opnames had gemaakt met o.a. J.J. Cale en Aretha Franklin. Volgens Seger was er een financieel misverstand met de muzikanten: ze boden aan om hem op te nemen “voor $1500 per kant”, wat hij opvatte als $1500 per albumkant. Toen hij erachter kwam dat ze $1500 per song bedoelden, vertrok hij na het opnemen van drie songs, maar nam zich voor om in de toekomst met hen te werken. Back in ’72 bevatte de studio versie van Seger’s latere live klassieker “Turn the Page”; “Rosalie”, een nummer dat Seger schreef over CKLW muziekdirecteur Rosalie Trombley (en dat later werd opgenomen door Thin Lizzy); en “I’ve Been Working”, een nummer oorspronkelijk van Van Morrison, een sterke invloed op Seger’s muzikale ontwikkeling. Ondanks de kracht van Seger’s achtergrondmuzikanten, bereikte het album slechts 188 in de Amerikaanse hitlijsten en is sindsdien in de vergetelheid geraakt. Toch markeren Back in ’72 en de ondersteunende tour het begin van Seger’s langdurige relaties met de toekomstige Silver Bullet Band saxofonist Alto Reed, de vrouwelijke vocaliste Shaun Murphy, en de Muscle Shoals Rhythm Section. Tijdens de tournee bleek My Band onbetrouwbaar te zijn, wat Seger frustreerde. Tegen het einde van 1973 verliet Seger My Band op zoek naar een nieuwe begeleidingsband. Gedurende 1974-75 bleef Seger optreden in lokale zalen rond zijn woonplaats terwijl hij bekend stond als de Bob Seger Group, inclusief een gerenommeerd concert in Davisburg, MI genaamd de ‘Battle of the Bands’.
De Silver Bullet BandEdit
In 1974 vormde Seger de Silver Bullet Band. De oorspronkelijke leden waren gitarist Drew Abbott, drummer en achtergrondzanger Charlie Allen Martin, toetsenist en achtergrondzanger Rick Manasa, basgitarist Chris Campbell, en saxofonist en achtergrondzanger Alto Reed. Met deze nieuwe band zittend in af en toe, bracht Seger het album Seven (1974) uit, dat de Detroit-area hard-rock hit “Get Out of Denver” bevatte. Dit nummer was een bescheiden succes en haalde #80 nationaal.
In 1975 keerde Seger terug naar Capitol Records en bracht het album Beautiful Loser uit, met hulp van de Silver Bullet Band (met nieuwe toetsenist Robyn Robbins die Manasa verving) op zijn cover van het door Tina Turner geschreven “Nutbush City Limits”. De single van het album, “Katmandu”, die in 1985 werd gebruikt in de film Mask met Cher in de hoofdrol (naast een andere grote hit in Detroit) was Seger’s eerste echte nationale doorbraak sinds “Ramblin’ Gamblin’ Man” uit 1968. Hoewel het net niet de US Pop Top 40 haalde – met een piek op #43 – kreeg het nummer sterke airplay in een aantal markten in het land, waaronder Detroit.
In april 1976 brachten Seger en de Silver Bullet Band het album Live Bullet uit, opgenomen over twee nachten in Detroit’s Cobo Arena in september 1975. Het bevatte Seger’s vertolking van “Nutbush City Limits” evenals Seger’s eigen klassieke kijk op het leven op de weg, “Turn the Page”, van Back in ’72. Het bevatte ook zijn late jaren 1960 succesvolle releases – “Heavy Music” en “Ramblin’ Gamblin’ Man”. Criticus Dave Marsh schreef later dat “Live Bullet is een van de beste live albums ooit gemaakt … Op sommige momenten, vooral tijdens de medley van “Travelin’ Man”/”Beautiful Loser” op de eerste kant, klinkt Seger als een man met een laatste kans op de top.” Live Bullet was meteen een bestseller in Detroit en begon ook in andere delen van het land aandacht te krijgen. Het verkocht beter dan Seger’s vorige albums, kreeg progressieve rock radio en album-georiënteerde rock airplay, en stelde Seger in staat om meer shows te leiden. Maar toch, Seger had een onevenwicht in populariteit. In juni 1976 trad hij op in de Pontiac Silverdome buiten Detroit voor bijna 80.000 fans. De volgende avond speelde Seger voor minder dan duizend mensen in Chicago.