Bij de Columbia Journalism Review schrijven we ‘zwart’ met een hoofdletter, en niet ‘wit’, als we het hebben over raciale, etnische of culturele groepen. Voor veel mensen weerspiegelt zwart een gedeeld gevoel van identiteit en gemeenschap. Wit heeft een andere betekenis; door het woord in deze context met een hoofdletter te schrijven, lopen we het risico het voorbeeld van blanke supremacisten te volgen.
Bij het kiezen van een stijl vallen grammatici met een pietluttige geest en verwarde redacteuren over het algemeen terug op een paar overwegingen. De eerste is het volgen van een algemene regel, zoals bijvoorbeeld de Chicago Manual of Style (§8.38) die voorschrijft dat “Namen van etnische en nationale groepen worden met een hoofdletter geschreven”. (Hoewel Chicago over het algemeen nog steeds voorschrijft dat zowel zwarte als witte letters kleiner moeten worden gemaakt, bevat het wel de voorwaarde dat de regel kan worden opgeschort als “een bepaalde auteur of uitgever anders verkiest”). Het tweede waar we naar kijken is attestatie. In dit geval is het leerzaam om ons niet te wenden tot de overwegend lelieblanke mainstream-pers (noch tot de stijlgidsen die hun weergave regelen), maar tot schrijvers van kleur en alternatieve stijlboeken. De Diversity Style Guide (2019), samengesteld door Rachele Kanigel in samenspraak met een vijftigtal journalisten en experts, beschouwt het als een gegeven dat Zwart met hoofdletters moet worden geschreven. Sarah Glover, een voormalig voorzitter van de National Association of Black Journalists, schreef in een recent stuk voor de New York Amsterdam News, een historisch zwart weekblad, dat “het met een hoofdletter schrijven van de ‘B’ in Black standaardgebruik zou moeten worden om mensen, cultuur, kunst en gemeenschappen te beschrijven.” We geven immers al hoofdletters aan Aziatisch, Spaans, Afro-Amerikaans en inheems Amerikaans.
En, zoals mijn CJR-collega Alexandria Neason onlangs tegen me zei: “Ik zie de term Black als een erkenning van een etnische identiteit in de VS die niet afhankelijk is van een Amerikaans koppelteken (en nauwkeuriger is dan African American, dat recente banden met het continent suggereert) en ook transnationaal is en onze Caribische Midden- en Zuid-Amerikaanse broers en zussen omvat.” Zwart met een hoofdletter schrijven is volgens haar een erkenning van het feit dat de slavernij mensen die onder dwang naar het buitenland werden verscheept “opzettelijk heeft beroofd” van “alle andere etnische/nationale banden”. Ze voegde eraan toe: “Afro-Amerikaans is niet verkeerd, en sommigen geven er de voorkeur aan, maar als we bijvoorbeeld Aziatisch, Zuid-Aziatisch en inheems gaan kapitaliseren, groepen die talloze etnische identiteiten omvatten die verenigd zijn door een gedeeld ras en geografie en, tot op zekere hoogte, cultuur, dan moeten we ook Zwart kapitaliseren.”
olgens deze opvatting is het een soort orthografisch onrecht om de B met een kleine letter te schrijven: dat is het bestendigen van de onrechtvaardigheid van een instelling die mensen ontwortelde uit de meest etnisch diverse plek op aarde, en die systematisch elk onderscheid met betrekking tot etniciteit en cultuur uitwiste. Wanneer mensen zich identificeren met specifieke termen van de Afrikaanse diaspora, verwijzen we daarnaar; bij afwezigheid van de identificeerbare etniciteiten die de slavernij heeft gestolen van degenen die zij onderwierp, kan zwart voor sommige nakomelingen een geprefereerde etnische benaming zijn. (Zie voor een popculturele beschouwing van deze vraag de aflevering “Juneteenth” van Atlanta, waarin een blanke echtgenoot aan het personage van Donald Glover vraagt uit welk deel van “het moederland” hij afkomstig is en gokt dat het antwoord “zuidoostelijke Bantoe” zou kunnen zijn. Glover antwoordt droogjes: “Ik weet het niet. Kijk, er is iets spookachtigs gebeurd dat slavernij heet, en mijn hele etnische identiteit is uitgewist.”)
Als het afkappen van de B je deels overkomt als een project van terugwinning, nou, dat is het ook. Zoals de Diversity Style Guide opmerkt,
Er zijn diverse historische, sociale en politieke redenen waarom iemand zich liever als zwart identificeert. De term is van oudsher verbonden met mensen van Afrikaanse afkomst over de hele wereld en werd nieuw leven ingeblazen tijdens de Black Power Movement…. Black en vervolgens African American vervingen oudere termen zoals Colored en Negro die door anderen waren opgelegd. Zelfidentificatie kan gevoelens weerspiegelen over afkomst, verwantschap, kolonialisme, slavernij en culturele onteigening.
Dit argument heeft CJR overgehaald om zijn stijl te veranderen (in weerwil van een stuk dat een paar jaar eerder op onze site is gepubliceerd). Glover riep in haar artikel het stijlboek van de Associated Press (“de bijbel voor werkende journalisten”) op om de vermelding aan te passen. Gezien de timing, na de moord op George Floyd en in het licht van een wereldwijde afrekening over rassenverhoudingen, zou het me verbazen als de AP er geen aandacht aan zou besteden, en snel. In de tussentijd – en wat zeker een teken is van de veranderende Amerikaanse houding ten opzichte van dit onderwerp – heeft USA Today aangekondigd dat het de cap Black zal overnemen in zijn hele netwerk, dat bestaat uit het vlaggenschip van de krant en “meer dan 260 lokale nieuwsorganisaties”. (De man die verantwoordelijk is voor het uitvaardigen van het redactionele fiat, Michael McCarter, werd benoemd tot managing editor van normen, ethiek en inclusie precies één dag voordat hij de oproep deed.)
Dit is allemaal een goed begin, maar het zal niets betekenen als blanke Amerikanen geen moeite doen om het hoe en waarom te begrijpen – dat wil zeggen, de geschiedenis die ons tot dit precieze punt in de tijd heeft gebracht. Dat is natuurlijk een grotere opgave dan hen simpelweg te vragen een kleine letter met een hoofdletter te schrijven.
Editors Note: Dit stuk is voor de duidelijkheid bijgewerkt. Een eerdere versie bevatte een uitleg die niet klopte. We stellen de feedback op prijs, hebben de tekst aangepast en zullen dit onderwerp intern blijven bespreken.